Ik was die ander…

De eerste echt liefde, die vergeet je nooit zeggen ze wel eens. Nu, ruim 15 jaar verder is alles slechts een vage herinnering, die bij tijd en wijle door het hoofd spookt. Niet dat het 15 jaar geleden mijn eerste liefde was, nee, dat was in mijn tienertijd. Een tijd waar ik niet klaar was om me in een dorp te vestigen waar alle ogen op me gericht waren. Ik was een meisje uit de stad, dat me een tijd staande had gehouden in het dorp, maar naar mijn verhuizing terug naar mijn geboortestad werd alles anders.

Om de privacy enigszins te waarborgen zal ik mijn grote liefde Dave noemen.

Ik ontmoete hem in het dorp waar hij geboren werd. Zijn stralende ogen en fantastische lach waren waar ik als een blok voor viel. Verliefd dachten we de hele wereld aan te kunnen. Voor mijn gevoel dacht zijn moeder er ietsje anders over. Door haar voelde ik me nooit geaccepteerd. Ik was immers een buitenstaander in het dorp en ergens maakte ze ook altijd dat het voor mij in hun gezin ook zo voelde. Misschien dat ze domweg niet wilde dat haar lieveling een vriendinnetje had? Ik weet het niet.

Op een gegeven moment verhuisden mijn ouders weer naar mijn geboortestad en zag ik Dave alleen nog in de weekeindes. Meestal ging ik naar hem, maar de spaarzame keren dat hij naar mij kwam leek het alsof zijn moeder er een sport van maakte om hem terug te halen naar huis. Dan had ze de auto nodig. Een mooi voorbeeld was tijdens onze eerste vakantie alleen, toen stonden ze onaangekondigd aan de deur van ons appartement waar ze zonder overleg vlakbij hun vakantie hadden gepland.

Maar om niet te lang in dit deze periode de blijven hangen… onze relatie liep stuk…. Ik vond het als tiener lastig om een keuze te maken en me voorgoed in het dorp, waar ik me altijd een buitenbeentje voelde, te moeten vestigen. En hij naar mijn stad? Geen denken aan.

Toch verloren we elkaar de eerste jaren niet uit het oog, tijdens mijn jaarlijkse bezoeken aan het dorp zagen we elkaar. Soms openbaar, maar ook stiekem. Hij nam me mee naar het huis dat hij gekocht had, een huis waar ik nog mee naar de loting was gegaan. Inmiddels had hij een nieuwe vriendin, het naambordje lag al in het huis. “De naam kan nog veranderd worden” lachte hij gekscherend. Maar toch gebeurde er niets. Mijn gevoelens waren niet veranderd, maar het dorp ook niet.

Ruim 15 jaar geleden besloot het lot anders. Ik had net een scheiding die grensde aan de hel afgesloten, toen een collega me vanaf een event belde. Hij had daar iemand ontmoet die me kende en me graag even wilde spreken. Ik was verrast toen ik de stem van Dave herkende. Na al die jaren…. Hij vroeg mijn adres en zou na het event even voor koffie langs komen.

Na een tijdje ging mijn bel, ik deed open en het was alsof de tijd stil bleef staan. Daar stond hij met zijn stralende lach en twinkelende ogen, we waren beide met stomheid geslagen. Na een onhandig hoe is het en kom binnen, zaten we snel met een drankje op de bank.

Wat was er veel gebeurd in ons leven. Ik was vers gescheiden en hij heel erg getrouwd. Dus haalden we wat herinneringen op en lachten wat af. Jaren vielen weg. Aan het einde van de avond ging hij terug naar huis en wisselden we nummers uit. Niets meer, niets minder.

Enige weken later was ik op de terugweg van een event van mijn werk. Op de radio speelde Anouk met “With you” een nummer dat precies beschreef hoe ik me voelde. Ik stuurde hem een kort berichtje en hij belde me meteen. Hij voelde precies hetzelfde, alsof het nooit anders was geweest. Hij kon me niet uit zijn hoofd krijgen, of hij me nog eens kon ontmoeten. Mijn gevoel riep ja, mijn verstand fluisterde nee. Toch kwam het tot een nieuwe ontmoeting… en nog een… en nog veel meer….

Hoe slecht het ook klinkt, ja ik was die andere vrouw. Maar wel een vrouw die hem keer op keer vroeg om er goed over na te denken. Wat hij mogelijk zou verliezen als hij daadwerkelijk voor mij en mijn kind zou kiezen. Veelvuldig viel hij midden in de nacht bij mij binnen, inmiddels had hij zelf een sleutel omdat ik nooit wist wanneer hij zou komen. Hoe hij dat thuis regelde? Geen idee en eerlijk gezegd vroeg ik er ook niet naar. Niet tijdens de vele nachten, soms dagen, events. Hoe hij contact met me hield terwijl hij met zijn gezin op wintersport was? Echt geen idee, maar hij deed het.

Uiteraard was er ook het gebruikelijke verhaal, zijn vrouw begreep hem niet, hield meer van gebak dan van hem, het was een platonisch huwelijk dat voor de kinderen in stand werd gehouden. En hoewel ik niet naïef ben, geloofde ik hem. Ik had van mijn scheiding een flinke knauw opgelopen en hij ving me ontzettend goed op. Ook mijn kind had hij verteld dat hij haar nieuwe papa was met tranen in zijn ogen.

Het ging ver, ontzettend ver. Inmiddels gingen ook in het dorp geruchten de ronde dat hij terug was bij zijn grote liefde. Hij belde met speakerphone terwijl zijn broer naast hem zat. We bereiden vele zaken voor, voor als zijn kinderen in de nabije toekomst bij ons zouden komen. Alles was fantastisch, de tijd die we samen hadden, wat we samen ondernamen, de plannen en ja, de seks…. Dat was hij tijdens onze tienerjaren al en dat was duidelijk niet veranderd.

Talloze e-mails gingen over en weer, vertellend over hoe onze toekomst zou zijn. Per telefoon deed hij me tijdens mijn vakantie een huwelijks aanzoek, hoewel hij wist dat ik niet meer wilde trouwen. Hij praatte over mogelijk toekomstige kinderen, hij wilde zo graag een kind met me. Zo graag dat de sex inmiddels onbeschermd was. Ik zocht hem in het dorp op bij zijn bedrijf, op zijn verzoek overigens, daar ik het nogal riskant vond. Hij had immers thuis nog niets verteld.

Toen kwam de dag dat zijn vrouw kenbaar maakte dat ze het wist en hem bij mij telefonisch voor van alles uit maakte. Of hij wist wat hij haar en de kinderen aandeed. Ik stond naast hem en voelde haar pijn en verdriet. Nogmaals vroeg ik hem of hij zeker wist dat hij met me door wilde, denkend aan was hij mogelijk kon verliezen. Een bedrijf, zijn huis, de kinderen en zijn familie, die vast niet stonden te juichen bij het idee dat hij zou scheiden. Zoals zo vele malen ervoor bevestigde hij dat hij echt bij zijn keuze bleef. Hij zou naar huis rijden, haar vertellen wat hij wilde en vervolgens zijn koffer pakken om terug naar mij te rijden. Hij zou me zo snel mogelijk iets laten weten…..

En vervolgens was er stilte, een hele lange stilte…. Geen bericht, telefoontje of e-mail…. Niets….

In de tijd erna bleef mijn maandelijkse periode uit. Gestrest deed ik een zwangerschapstest, positief. En er was geen contact…. Toen ik hem uiteindelijk per e-mail bereikte kreeg ik een kort bericht terug. Het was uitgepraat met zijn vrouw, hij zou niet terug komen. Zijn ouders waren erop tegen en ga zo maar verder. Ik vertelde hem in tranen dat ik een positieve test had en alles wat hij kon uitbrengen was sterkte en de tip veel vanille vla te eten tegen de misselijkheid. Hij mocht geen contact meer met me hebben, zijn vrouw dicteerde het antwoord.

Een verdrietige tijd brak aan, ik had mijn scheiding niet echt verwerkt, mijn kind van 5 raakte ineens een aangekondigde vader kwijt en ik dacht als alleenstaande moeder een tweede kind op te moeten voeden.

Gelukkig bleek een tweede test bij de dokter uiteindelijk negatief. De arts vertelde me dat stress rare dingen met het lichaam en hormonen kan doen, wellicht dat mijn lichaam zelf een einde aan de zwangerschap had gemaakt gezien mijn verleden met miskramen. Wie zal het weten….

Daarbij kwamen de berichten op gang, inmiddels was duidelijk dat ik “die ander” was en ontving ik uit diverse hoeken berichten. Hoe ik dit had kunnen doen, wat ik die kinderen aandeed, of ik wel wist dat hij cocaïne snoof en zwaar verslaafd was.
Hoe je het wend of keert, ik heb hem meer dan eens verteld wat hij thuis aan zou richten en dat hij wel heel zeker van zijn zaak moest zijn wilde hij doorzetten. Ik vind dat ik daarmee mijn verantwoordelijkheid heb genomen. Natuurlijk zullen er mensen zijn die het daar niet mee eens zijn, dat respecteer ik. Ik was er niet op uit om een relatie kapot te maken, het is domweg zo gelopen. Een verliefd hart overschreeuwde een gezond verstand in mijn geval. Iets dat me nooit meer is overkomen. De muur die ik heb opgebouwd is onbreekbaar en heeft geen deur of raam.

Toch denk ik heel soms wel eens aan het wat als… zeker gezien ik recent weer een bezoek bracht aan “het dorp”. Ik hoop niet dat ik daarmee een geruchtenstroom op gang heb gebracht, op de een of andere manier wordt er blijkbaar altijd nog gepraat als ik mijn gezicht heb laten zien. En dat is een naar gevoel.

Ik hoop dat ze in hun huwelijk rust en berusting hebben gevonden, dat hij zijn wilde haren kwijt is en wellicht wraak heeft kunnen nemen omdat ik in mijn tienerjaren de keuze maakte om te gaan. Ik zal het nooit weten, de minimale banden die ik nog met dorpelingen had heb ik verbroken. De enige herinnering die ik heb zijn het online profiel waar hij me met uitgebluste ogen aankijkt en de vele e-mails met loze beloften.

Tijd om eens op te ruimen…