Ik moet het even kwijt

Hoe ga ik dit beginnen te vertellen…er is zoveel. Ben 22 jaar samen met mijn man. Relatie in het begin romantisch en al snel saai en minder maar ik durfde er nooit mee te stoppen omdat het nooit echt slecht is geweest. Al sinds we samen zijn is er iemand in de vriendengroep die me blijft boeien… zenuwen als hij in de buurt is, een spanning die er altijd hangt. Al 22 jaar. We zijn al die tijd vriendschappelijk met elkaar aan het kletsen geweest, via mail of chat en tegenwoordig whatsapp. Dat is fijn maar weet ook dat het fout is. Waarom doe en deed ik dit? We kletsen ook seksueel getint. 14 jaar geleden tijdens film kijken met hem en zijn vriendin ( ook al zo lang ) zat hij naast mij. Tijdens pauze ging mijn man drinken halen en zijn vriendin naar de wc. We aaiden een kat en hij pakte mijn hand en hield die lang vast. Zelfs toen mijn vriend binnenkwam bleef hij deze vast houden. Een paar maanden later kwam hij langs om wat te drinken, toen is er niets gebeurd. Altijd zijn we blijven praten in het geheim. Op feestjes etc waar we samen zijn praten we bijna niet..of met iemand anders erbij over koetjes en kalfjes. Inmiddels bij allebei 2 kinderen. Sinds de jongsten er zijn kwam hij een keer met de jongste langs, die 2 gezellig spelen en wij een kop thee. Hij aaide en kriebelde me soms en ik vond het samenzijn fijn. Bij weggaan gaven we elkaar een korte intieme zoen. Sindsdien zien we elkaar ongeveer eens per maand, kan met een wandeling zijn of bij 1 van de 2 thuis. We zijn dan intiem maar niet all the way. Ik weet het niet…is dit nu een vlucht van mij? Slecht is het… maar zonder red ik het niet, de sleur en het gevoel voor mijn man is steeds minder geworden. Meer irritaties, weinig communicatie maar hij doet zo zijn best…hij houd veel van mij en de kids en ik ook van hem maar is dat genoeg? Is dit nu een ordinaire affaire? Zo voelt het niet. Ik voel veel meer voor de andere vriend, verliefdheid komt en gaat. Daarbij horen we bij een zelfde grote vrienden en familie groep.. ik kan geen uitweg vinden als ik dat al zou willen. Wat ik zou willen weet ik niet, scheiden en met hem verder? Ik zie ook wel dat dit rooskleuriger lijkt dan het is. Maar ik wil met hem uren praten… mijn alles aan hem geven… wil dat hij voor mij kiest… mij op een voetstuk zet. Ik houd me keurig naar zijn vriendin maar ik heb nare gevoelens naar haar. Ik ken haar al vanaf basisschool en ze heeft veel nare dingen gezegd en gedaan. Is het soms wraak van mij uit?
Ik heb momenteel hulp,o.a. om mijn jeugd te verwerken. Hierin moet zij ook nog ter sprake komen…ik heb het nooit kunnen uiten. Er zit nog veel oud zeer van toen. Hopelijk kom ik hier ooit uit. Ik weet diep in mijn hart wel dat hij niet echt voor me gaat kiezen, misschien wel om dezelfde redenen als die ik heb, de gevolgen zijn groot. En misschien ziet hij me wel gewoon als speeltje… leuk voor erbij maar dan niet even, nee al jaren.
Soms wil ik als wraakactie alles vertellen aan zijn vrouw, zo slecht denk ik soms. En dan niet om hem maar voor haar… ze heeft mij ook pijn gedaan. Ik zal dit nooit doen, ik wil het hem niet moeilijk maken en bovenal de kinderen niet. Ze veranderd in een heks als ze zijn ex zal zijn. Hij heeft wel eens laten vallen dat hij bang is dat hij dan zijn kinderen nooit meer zal zien.
Ik ben al lang aan het typen en heb nog zoveel details niet verteld. Ik voel me beroerd en weet niet hoe ik hier uit kan komen. Ben op…moe… wil liefst mijn bed in en er voorlopig niet meer uit. Wil er pas uit als er een lichtje is.
Ook dit neem ik mezelf kwalijk. Er zijn mensen die veel ergere dingen te verwerken krijgen en ik doe dit mezelf aan. Kan wel janken… al jaren voel ik me zo gevangen in dit hele ding. Ik hou mezelf overeind voor mijn lieve kinderen, die zijn het belangrijkst en zo lief… en stoer. Ze zijn blij met hun papa en mama en ons huis en hun school en vriendjes, dat kan toch niet zomaar voorbij zijn? En dan mijn familie die ons, incl mijn man omarmt en dan zou ik daarmee willen stoppen?