Ik gooi het er even uit.
Een vriendin van mij haar relatie is onlangs verbroken. Ze wil nu graag op stap, uitjes maken, mannen ontmoeten enzovoort. Ze heeft haarzelf tijdens de relatie met haar ex bijna niet meer laten zien. Ze irriteert zich aan mij omdat ik niet overal voor in ben. Of beter gezegd ik ben nergens voor in de stemming. Mijn dochter en zoon (tweeling) slapen allebei niet goed en ik ben ontzettend vermoeid. De een huilt de ander wakker etc. Dit is zowel overdag als in de nacht. Ik kan en wil nu niet op stap. Ik stel dan voor om iets anders te doen. Bijvoorbeeld een lunch. Dat vind ze wel oké, als er maar een wijntje bij gedronken wordt. Ik drink niet. Al jaren niet. Dat weet ze niet omdat ze van de een op de andere dag nauwelijks meer iets met haar vriendinnen ging ondernemen. De keren dat zij erbij was de afgelopen jaren zijn nihil. Ik ben inmiddels ouder en heb andere behoeftes. Iedereen zijn of haar goed recht om op stap te gaan, maar naast dat mijn kinderen mij van mijn slaap beroven heb ik niet zoveel zin om nu ineens met haar op stap te moeten. Nu ineens is ze overal te vinden. Wat natuurlijk fijn is, maar waarom nu wel en niet toen ze een relatie had? Ze vroeg me eerder deze avond waarom ik nog niet gereageerd had op een vraag van haar. Uitgelegd dat mijn dag in het teken stond van baby in bed, baby uit bed, poep, plas, huilen, nog meer huilen. “O, ok. Maar ga je vrijdag mee?” Zei ze. “Nope, ik heb een late dienst, maar ook geen behoefte om te stappen. Zie het slaap verhaal.” Zei ik.
Zei: ik moet er echt uit, voel me alleen.
En dit herhaalt zich dan keer op keer. Ik word er gek van. Maar voor nu: ik hoor mijn tweeling huilen en mijn man zit op de wc. (Daar schuit hij zich. Althans ik verdenk hem daarvan ha ha)
-
Dus van alle namen in de wereld noem je je "MOEDER VAN POEP EN HUILTJE"? En dan verwacht je dat ik én geloof dat je 37 ben én dat ik je verhaal serieus neem? Mooie belediging naar je kindjes trouwens. Klinkt echt als een liefhebbende moeder. Maar wacht, daar zit het hem in hè? Je hebt er gewoon gruwelijk de pest in dat je met twee luidruchtige monsters opgescheept zit, terwijl je vriendin lekker de bloemetjes buiten zet. Andere behoeftes? Leuk verzonnen, maar je verhaal druipt van jaloezie. Je bent echt de martelaar uit aan het hangen. Kijk mij nou, alles opgeven voor twee schreeuwlelijkerds. Ik drink niet eens! Waarom dat van belang is, is me ook niet geheel duidelijk, tenzij je je zelfopoffering nog eens extra wil uitvergroten, voor het geval we nog niet doorhadden wat een geweldige oermoeder je wel niet bent. Eh, nee, sorry, trap ik niet in. Je bent niets bijzonders en je vriendin doet helemaal niks verkeerds, behalve dat ze nog probeert aan een dood paard te trekken. Zeg dat haar maar. Ik ben gestorven op het altaar van mijn heilige moederschap. Neem nog maar een wijntje om mij te gedenken. -
Hahahaha raar mens ben jij jeannie. Je hebt hoogstwaarschijnlijk geen kinderen. -
Ik heb ze nooit kunnen krijgen, maar was dat wel gebeurd, dan had ik ze nóóit, zelfs niet op een anoniem forum "poep en huiltje" genoemd. Dat iemand die zo over haar kinderen, mij raar noemt, doet me dan ook niks. Maar intussen heb je niks gezegd om mijn mening te weerleggen. En die blijft dus onverminderd hetzelfde: je bent stinkend jaloers op de vrijheden die je vriendin weer heeft, omdat je nu geconfronteerd wordt met het feit dat je absoluut niet weer hoe je moeder moet zijn. Wist je dat wel, dan had je hier niet een partij zitten janken en je twee babies (waarvan je verdomme blij moet zijn dat ze je überhaupt gegund zijn) zulke denigrerende bijnamen gegeven. Geef jezelf een enorme schop onder je kont en ben verdomme blij met wat je hebt! -
Als moeder heb ik ook zoiets als jou meegemaakt. Op een gegeven moment kom je beiden in een andere levensfase. Ook ik had geen zin meer en puf om met toen een vriendin op stap te gaan. Zij begreep mij niet dat ik moe was en er geen behoefte aan had. Ik had het idee omdat ze geen kinderen had en vrijgezel dat je dan andere behoeftes hebt. Ik heb gewoon gezegd "Lieke je bent een schat maar ik kan nu niet voor jou klaar staan om je te voorzien in je behoeftes. Ik heb door de kinderen een hele andere levenstijl. Ik heb geen behoefte meer om laat nog uitgebreid te koken of om af te spreken. Ik ben daar ook nog te moe voor" Je moet mij niet meer vragen voor activiteiten s avonds of voor een hele dag shoppen want ik ga dat niet meer doen. Ik wil gerust een keer een kop thee drinken of samen lunchen. Ook wil ik wel als je gaat wandelen met de hond gerust een uurtje mee wandelen want dan neem ik de kinderen mee maar dat is dan wel tussen .... en ... Sindsdien wandelen we alleen in het begin 2x in de week en nam ik de kinderen mee. Met mooi weer gingen namen we een kleed en eten mee. Was het kouder dan dronk ze na afloop even kopje thee. Nu de kinderen groter zijn en zij een vriend heeft zit wij meer op 1 lijn qua levensstijl. Nu gaan we samen 2x in de week hardlopen en we plannen regelmatig een shop dagje of beatydag als zij vrij is en mijn kinderen op school zijn. -
Jeannie: ik het die reactie op jou niet geplaatst. Hier wel mijn reactie: nee ik ben niet jaloers. Ik hou niet van stappen en maak een zware tijd door met de tweeling. Dat is echt pittig als je bijna niet slaapt. Vervelend dat je geen kinderen hebt kunnen krijgen, maar mensen die wel kinderen kunnen krijgen mogen ook tegen problemen aanlopen. Het is, helaas, niet allemaal rozengeur en maneschijn. Ik ben niet jaloers op mijn vriendin. Ik vind het alleen heel jammer dat ze geen begrip heeft voor mijn situatie. Maar wellicht begrijpt ze dat echt niet omdat ze geen kinderen heeft. Dat kan ik haar niet kwalijk nemen. Echter, dat ze nu ineens veel wil stappen en dit jaren niet gedaan heeft, wil niet zeggen dat ik dan maar mee moet. Trekken aan een dood paard? Ik ben kapot. Gesloopt. Je hebt geen idee wat je zegt. Ik wil niet op stap. Ik ben niet jaloers. Ik wil slapen. En Ellen wat fijn jou reactie. Echt hele heldere tips! Ik kan daar wel wat mee. Ik denk dat ik voorstel om samen een nachtje weg te gaan. Dan heb ik slaap, mijn vriendin kan een wijntje doen, massage. En we kunnen eens praten over de verschillen nu en hoe we die tot elkaar kunnen laten komen. Bedankt voor je reactie! -
Ik heb geen idee wat ik zeg? Omdat ik geen kinderen heb, ben ik nooit moe geweest? Niet gesloopt? Nee? Ik zal je vertellen wat sloopt: KANKER!!! 2x, vóór je 35e!!! Jij wilt slapen? Ik zat zó vol met steroïden dat ik net zo goed een jaar niet geslapen hebt. En daar waar mijn kans op een gezinsleven voorgoed in rook opging, heb jij verdomme twee gezonde baby's op de wereld gezet en nóg besef je niet hoe je gvd DANKBAAR en GELUKKIG moet zijn met een lijf dat doet wat je wil. Hou op met janken en zieken en klagen. Je bent 100% gezond. Er valt niks te klagen!!! -
Nee je hebt geen idee wat je zegt over mijn slaap. Ik was er zelf een aantal jaar geleden bijna niet meer. Heb weken in coma gelegen. Daarna is alles verstoord geraakt. Dag en nacht ritme door de war. Super veel medicatie en nu nog. En gelukkig twee gezonde kindjes. Maar als ik slaap, dan snel weer wakker omdat er een van de twee hult en dus uitgeput want ik ben nog niet herstelt. Succes verder met jouw (mentale) herstel. -
Vind het ook zeer bijzonder dat jij, zonder engis besef te hebben wie ik ben, beslist om te schrijven dat ik 100 procent gezond ben. Dat ben ik verre van. En oud ga ik al helemaal niet worden. Ik wil niet stappen, ik wil slapen om zo fit mogelijk te zijn voor mijn kids. Jij hebt zo te lezen veel mee gemaakt en daar zal je haatdragende reacties vandaan komen. Ik hoop dat je je beter zal voelen en niet iedereen zonder enige kennis van zaken te hebben een etiket op plakt. En nu ik dat schrijf leer ik hier ook van om mijn vriendin vragen te gaan stellen ipv te oordelen. Fijne avond -
Oké, te snel geoordeeld, mijn excuses. Ik ben nog niet zover gezakt dat ik mijn foutenniet erken. Maar ter verdediging; hoe had ik moeten weten dat je een flink medisch dossier hebt opgebouwd? Als je oordeelt (en nogmaals mijn excuses voor de manier waarop), dan doe je dat op basis van de info die je krijgt. En in je initiële verhaal hoorde ik alleen het "ik ben zo moe" verhaal dat ik al jaren moet aanhoren van vriendinnen die een wolk van een baby (of meer) hebben en niet half weten hoe gelukkig ze zich zouden moeten prijzen. Had ik ergens uit kunnen opmaken dat je naast de drukte met je tweeling nog veel meer te verduren had, dan was mijn reactie een stuk minder venijnig geweest. En nou snap ik dat je niet je hele biografie hier neerpent, maar het zou in deze wel geholpen hebben om wat meer begrip te krijgen voor jou en je probleem. Voor wat betreft je vriendin (als je tenminste nog advies wil van mij), heb ik dezelfde vraag: weet zij wel wat er, behalve je kindjes, nog meer heeft gespeeld? Dat je regenzin in uitgaan niet alleen voortkomt uit twee kleintjes, maar ook de rest van je gezondheid? Ga anders eens rustig met haar zitten en leg het uit. En mocht je dat niet goed kunnen,misschien is een brief dan een idee. Schrijf gewoon dat je haar haar uitbundige leven gunt, maar dat jij je beperkte energie liever gebruikt voor je gezin en dat ze, als ze jou wil zien, dan beter een keer op de koffie kan komen. Er zullen heus wel andere mensen in haar leven zijn waarmee zo ook op stap kan. Beste moeder, ik wens je alsnog het beste. Best beschamend dat ik dat niet eerder heb gedaan. Blijkbaar zitten er nog wat onverwerkte emoties in mij, maar daar had jij de dupe niet van hoeven worden. Ik hoop dat je dit toch nog even leest. -
Iedereen mag of kan moe zijn. Wat mij betreft hoeft daar geen medische verklaring voor te liggen. Moe zijn is gewoon slopend, wat de reden ook is. Ik ben trouwens een vrouw die veelal relativeert, soms zelfs humoristisch, mij mezelf moeder noemen van poep en huiltje, zegt dan ook niets over hoe veel ik van hen houd. Ik ben gek op ze. En grapjes mogen ook. veel geluk en een goed herstel gewenst. -
Hoe zit het verder met de schuldsanering? Waarschijnlijk gaat het hier om schuld op schuld op schuld. Probeer anders eens wat minder te auteren, nu lijkt het als of je altijd maar maximaal autisme moet ventileren. Ik kan me overigens goed voorstellen dat je vriendin graag wil gaan stappen en jij niet. Als je kinderen ouder zijn wordt dit verschil alleen maar groter, jij moet tenslotte in de ochtend de kinderen weer droppen bij de LOM School. -
Jeanninie, omdat jij geen kinderen kunt krijgen, ongeacht de reden, geeft jou niet het recht een andere vrouw die wel kinderen kan krijgen te veroordelen op het feit dat zij het even niet trekt met haar kinderen. DAt jij ziek bent vind ik erg en naar voor je, maar dat betekent niet dat al het leed van de wereld dan op jouw schouders ligt en dat gezonde vrouwen, wat achteraf niet eens zo blijkt te zijn, niet mogen klagen of het leven zwaar mogen vinden. Jij verwijt precies datgene de ander wat je zelf bent, n.l een klager. Hierbij laat ik mijn gezondheid in het midden, evenals of ik wel/geen kinderen heb. Kijk in de spiegel zou ik zeggen.