Hopeloos verliefd op bezette collega/assistente. Wat zou je doen?

Vanwege toenemende werkdruk heb ik een half jaar geleden een assistente erbij gekregen. Samen met mijn leidinggevende heb we haar sollicitatie gedaan en haar uitgekozen. Op dat moment was er nog niets aan de hand. Ik heb haar objectief gekozen op basis van haar ervaring en haar opleiding. Ook heb ik haar ingewerkt. Er was geen sprake van liefde op het eerste gezicht.

In de eerste maand toen ze vertelde dat ze verlof wilde nemen vanwege een vrijgezellenfeestje van haar schoonzus, vroeg ik stomverbaasd aan haar: ‘Je schoonzus? Je hebt toch alleen een zus en een broer? Je schoonzus is de vrouw van je broer. Dus bruiloft, hoe is dat mogelijk?’ Ze antwoordde dat het de zus is van haar vriend, waar ze al 10 jaar relatie mee heeft, sinds haar 16e op de middelbare school. Op dat moment had ik nog geen gevoelens voor haar. Ik vroeg haar op een normale manier hoe het is om zo’n lange relatie te hebben. Ze zei dat het goed was. Maar ze heeft mij o.a. ook verteld dat ze niet samenwonen, ze woont namelijk bij haar moeder, ze hebben afgelopen oud & nieuw ook niet samen gevierd en hebben elkaar weken niet gezien. Haar vriend is overigens Islamitisch en zij is Nederlands. Dus ik dacht: naja, misschien is dat het wel en dat het normaal is als je al zolang relatie hebt met elkaar. Ik heb zelf nog nooit zo’n lange relatie gehad.

Nu een paar maanden verder is het wel anders. Ik merk dat ik verliefd op haar ben geworden. Als haar leidinggevende vind ik dit niet kunnen, want dat zou onze werkrelatie kunnen verstoren. Eerst dacht ik: misschien komt het omdat we zo vaak bij elkaar zijn. We zien elkaar twee tot drie keer in een week op kantoor, ook omdat ons werk horen bij de cruciale beroepen. Normaal gesproken neem ik vrijwel geen tot weinig pauzes. Ook met lunchen neem ik vrij geen moeite voor. Maar nu vind ik het juist leuk om hiervoor tijd te nemen. We lunchen altijd samen en maken vaak wandelingen buiten tijdens lunchpauzes, soms wel tot een uur. We praten niet alleen over werk, maar ook over privé van alles en nog wat. Ik trakteer haar weleens koffie en zij mij weer met wat lekkers. Na afloop van de dag lopen we ook samen naar het station. Het is één of twee keer gebeurd dat ze haar trein heeft gemist, omdat we een lange wandeling hebben gemaakt, waar we ook erg om konden lachen. Ze werd toen nog gebeld door haar moeder, omdat ze op haar aan het wachten was voor het avondeten.

Het is ook al enkele keren gebeurd dat wanneer ik in een overleg ben met anderen in een doorzichtige kamer en zij door de gang langsloopt, dan glimlachen we ook naar elkaar en hebben we – voor mijn gevoel – ook echt nauw oogcontact. Aantal collega’s hebben al vaker gezegd (misschien voor de grap): ‘kijk, daar gaat je vriendin weer.’ of ‘jullie passen echt bij elkaar samen’ o.i.d.

Nu merk ik dat erg sterke gevoelens heb voor haar. Op de werkvloer gaat het nog steeds prima en ik merk niet dat de werkzaamheden stil liggen hierdoor. Sterker nog, we werken allebei hard en hebben goede resultaten geboekt. In het weekend werken we allebei thuis ook weleens en ik heb haar een keertje voor de gein aangesproken dat dit niet de bedoeling is, want ik betaal je blijkbaar te weinig. Ik merk zelf ook dat ik beter presenteer wanneer ze bij mij in de buurt is. Ik delegeer ook meer opdrachten aan haar, want ze wilt namelijk door kunnen groeien binnen de organisatie, wat ik op zich geen probleem vind. Ik ben dus niet alleen haar leidinggevende, maar inmiddels ook een soort van mentor.

Enkele weken terug toen we na afloop van het werk liepen naar het station, vroeg ik aan haar of ze nog plannen heeft voor het weekend, want dat vragen wij vrijwel altijd aan elkaar. Onverwachts zei ze tegen mij dat ze aankomende zondag bij haar schoonouders gaat eten en dat ze een dag daarvoor samen met haar schoonzus en haar vriend een bordspelletje gingen doen. Onverwachts, want zij heeft tot nu toe iets van twee keer iets verteld over haar vriend. Ik hoor van haar nooit dat ze in het weekend iets doet met haar vriend, maar dat ze haar honden uitlaat, voor de buis hangt en of op bezoek gaat bij haar zus of broer. Ik vroeg aan haar hoe vaak ze elkaar zien. Ze zei dat dat ze nu elkaar 2 tot 3 keer in de week zien bij haar moeder thuis, na afloop van werk. En dat hij voor de avondklok weer weg is. Wanneer we praten over haar vriend is het mij ook al opgevallen dat ze het telkens heeft over haar schoonfamilie, maar nooit de persoon zelf. Ik zat te denken van: heb je nou een relatie met je schoonfamilie of je vriend. Dit is echt onduidelijk.

Verder hebben we ook een keer niet samen op kantoor gezeten. Zij werkte toen thuis, omdat ik dat zelf wilde en ik werkte wel vanuit kantoor. Vanuit een online-overleg heeft ze aan mij toestemming gevraagd of ze weer een dagje verlof mocht opnemen, omdat de bruiloft van haar schoonzus binnenkort is. Ik heb haar verteld dat het geen probleem is.

Even later op diezelfde dag kwamen een aantal collega’s mijn werkkamer binnen en zij vroegen aan mij wat ik van haar vind en voor de grap of ik haar al geregeld heb. Ik zei lachend dat ze haar werk heel goed doet. Eén van die collega’s heeft het al eerder gezegd, maar vertelde mij vandaag nog een keer in het bijzijn van de rest dat wij heel goed bij elkaar passen. De anderen knikten allemaal. Ik zei tegen hen dat ze bezet is en ik niet zomaar iemands relatie ga verbreken. Een andere collega (die overigens eerder is gescheiden van een langdurig huwelijk) zei dat alles kapot kan gaan. Ik probeerde het gesprek een beetje te ontwijken en zei sarcastisch: o, dus jullie willen dat ik binnenkort in het ziekenhuis lig? Ik wist namelijk niet echt wat ik moet zeggen en was bezorgd dat ik mijzelf krom zou praten.

Een goede vriend en vriendin hebben mij verteld dat als ik haar echt leuk vind, dan moet je ervoor gaan en dat het niet mijn verantwoordelijkheid is om rekening te houden met de gevoelens van haar vriend. Het moet wel wederzijds zijn en om dat te ontdekken moet ik tijd ervoor nemen en haar zoveel mogelijk aftasten. Ik moet mij alleen niet zo hopeloos opstellen met haar ook de ruimte geven, ook tijdens werktijden. Dus niet constant met haar in dezelfde kamer gaan zitten. Aan de ene kant hebben zij een punt, maar valt dat niet ontzettend op?

Vorige week vrijdag ben ik eerder weggegaan van werk en met een andere goede collega (die we allebei kennen) een borrel gedaan. Zij dronk niet mee, omdat ze per se haar werk af wilde maken en bovendien lust zij geen alcohol. Tijdens de borrel vroeg ik hoe het is tussen hem en zijn vriendin, want haar ken ik van de studie. Ook vroeg ik aan hem hoe ze elkaar kennen, want ik weet alleen hoe ze elkaars committent hebben gegeven voor een relatie. Hij vertelde mij dat ze 10 jaar elkaar kenden van een dansfeest, maar op dat moment was zijn vriendin bezet door een ander. Hij ontmoette haar later bij een huisfeest van een wederzijdse vriend en hij is volledig voor haar gegaan. Ik dacht: zal ik toch op deze onmogelijke liefde gaan wachten?

Eergisteren in de avond kreeg ik een appje van haar dat ze ziek is en van plan is om thuis te werken. Ik (met mijn soft gedrag) zei tegen haar ze juist moet uitzieken, wanneer ze ziek is en dat het niet de bedoeling is om door te werken. Afgelopen twee dagen werkt ze toch nog soort van thuis en we hebben elkaar ook ruim een uur aan de telefoon gehad. We kunnen bijna alles delen met elkaar. Alleen dingen over haar relatie probeer ik zoveel te vermijden, terwijl ik ook van andere vrienden hoor dat ik juist daarop moet ingaan. Anders weet ik nooit hoe de verstandhouding is van haar relatie.

Ik heb het idee dat niet helemaal goed is. Toen we een keer na afloop van het werk naar het station liepen zat ze in de stress, omdat ze opeens werd gebeld door haar vader of ze zo snel mogelijk bij hem kon zin. Er was iets met hem aan de hand. Ze heeft bijna iedereen (haar moeder, broer en zus) gebeld of één van hen haar kon ophalen. Het viel mij dat ze niet haar vriend heeft gebeld of hij haar kon ophalen wanneer ze bij het eindstation is. Haar vader en haar vriend wonen namelijk in dezelfde stad en hij was op dat moment ook klaar met werk. Uiteindelijk is ze naar haar moeder gegaan, heeft ze de auto gepakt en vanaf haar moeders huis naar haar vader gegaan. Tijdens dat moment dacht ik: waarom bel je je vriend niet op in zo’n cruciale situatie? Nogmaals ik vind dit echt een hele onduidelijke verstandhouding.

Maar goed, nu weet ik niet wat ik moet doen. Wanneer ik onderweg ben naar huis of wanneer ik thuis ben voor het slapen denk ik alleen maar aan haar die bezet is. Ik denk altijd terug aan begin tot eind van de dag. Ik voel mij misselijk wanneer ik haar niet zie. Ik word verdrietig en voel mij diep gezonken wanneer ze zegt dat ze bij haar vriend is, terwijl ik van begin af aan dat gevoel niet had. Ik heb een keer geprobeerd te daten met een andere vrouw via tinder om te kijken of ik beter zou voelen, maar dat was niet zo. Mijn gedachte was totaal niet gefocused op de date maar op haar. Ik kijk ook heel erg naar de kantoordagen wanneer ik haar zou zien.

Mijn hart doet pijn, want ik vraag mij constant letterlijk bij de spiegel af ‘wat ik nou aan het doen ben’. Ik heb amper eetlust, slaap slecht, tuur steeds vaker in de avond op haar whatsapp of ze online is, drink om in slaap te kunnen vallen. Ik luister constant naar één nummer die we allebei leuk vinden, terwijl ik aan haar denk. Ik denk aan haar ogen, haar haar, hoe ze is gekleed en haar lach.
Maar ik weet donders goed dat zij een relatie heeft. Dus waarom zou ik mijzelf recht proberen te praten dat ik misschien kans maak op haar?! Ik wil haar ook niet in een situatie brengen dat ze vreemd moet gaan, waar andere mensen last van zullen hebben. Meest logische is wachten totdat ze het zelf uitmaakt. Of dat ooit gaat komen, weet ik uiteraard niet. Maar ik wil haar vertellen wat ik voor haar voel. Zal ik dat doen? Wat kan of moet ik doen? Wat moet ik vooral niet of juist wel doen? Ik ben zo radeloos geworden en voel mij echt rot! Ik wil onze werkrelatie ook niet op een rare manier voortzetten of in het ergste geval beëindigen. Ik weet echt niet hoe ik hiermee om moet gaan. Ik heb het idee dat dit nergens naartoe zal leiden.

Heeft iemand ervaring hiermee? Wat zou je doen?