Hoe laat ik hem los?

Tijdens mijn studie heb ik een tijdje iets gehad met een jongen die ik hier over Sjoerd noem. Een knappe jongen uit het hoge Noorden. We bleken op de langere termijn niet te werken, dus zijn we vriendelijk uit elkaar gegaan en nog een tijdje bevriend gebleven, totdat we na het eindexamen ieder ons eigen weg gingen. Toch dacht ik nog weleens aan hem, met een vaag gevoel van spijt dat ik toen niet harder heb geknokt voor hem. Maar goed, gebeurd is gebeurd en aangezien hij altijd zei na zijn studie weer naar het Noorden te gaan, zou de kans dat ik hem nog zou tefenkomen, gering (ik woon/werk in Brabant).
Enfin, dat dacht je. Het bedrijf waar ik voor erk, heeft filialen door het hele land en bij een training een paar maanden geleden sta ik ineens oog in oog met hem. Sjoerd was nieuw bij het bedrijf, dus ik was zijn naam nog niet tegengekomen. Hij was uiteraard ouder geworden, maar de tijd was lief voor gem geweest en hij was charmanter dan ik me herinnerde.
Hij herkende mij ook meteen en we besloten samen te lunchen. Hij vertelde enthousiast over zijn gezin en mijn hart gaf toch even een rare roffel. Ikzelf ben na een langdurige relatie sinds anderhalf jaar weer vrijgezel. Ik ben niet op zoek, maar toch…
We zijn de hele training (die op ons filiaal gehouden werd en drie dagen duurde; de acollega’s uit filiaal Noord zaten in een hotel in de stad) met elkaar opgetrokken en het voelde als vanouds, alleen nog beter.
Na die drie dagen ging hij na een dikke knuffel weer terug. We hebben telefoonnummers uitgewisseld.
Er is niets gebeurd in de tussentijd. Ik trek de grens bij mannen met vrouw en kinderen en al helemaal als de man net zo gek is op zijn gezin als Sjoerd. Ik gun het hem en ga mezelf en hem niet belachelijk maken door ook maar een hint te geven dat ik na die drie dagen weer helemaal hoteldebotel ben.

En daar zit ik nu mee. Sinds de training denk ik constant aan hem. Ik heb zijn interne mailadres en zou hem zo via teams kunnen beteiken. Ik heb zijn privénummer. Het enige berichtje kwam van hem, dat hij veilig thuis was en dat hij het leuk had gevonden herinneringen op te halen. Ik kwam niet verder dan “ik ook”.
Ik durf verder geen contact op te nemen Bij ieder contact ben ik bang dat ik nog verder voor hem val en dat levert me niets op dan pijn.
Dus…wat nu? Privé kan ik hem blokkeren, maar zakelijk is dat een stuk moeilijker. Ondanks de afstand werken pnze filialen best nauw samen, gelukkig meestal via Teams. Dus tijdena een online meeting kan ik niet om hem heen, ook al is het contact puur zakelijk.
Heeft iemand tips over hoe ik hem privé loslaat, terwijl we toch min of meer moeten blijven samenwerken?
P.s. mijn baan is geweldig leuk, dus ontslag nemen die ik liever ook niet.