Help mijn moeder heeft een psychose

Mijn moeder

Mijn moeder heeft zo lang als ik me herinner last van psychoses. Dit blijft in Nederland een lastig iets. Mensen praten daar niet over en vinden het vaak een beetje eng.
Iets lichamelijks mankeren is makkelijker. De gezondheidszorg is daar beter op ingespeeld. Er gebeurd iets, er komt een ambulance en je word in een ziekenhuis geholpen.

Gisteren kreeg mijn moeder weer een psychose. Ik heb dit nu al ontelbare keren meegemaakt. Dus er is geen twijfel over mogelijk. (Hier hoef je ook niet voor gestudeerd te hebben, het liefst vliegt ze dan buiten naakt rond en is ze vreselijk dwangmatig)

Maar wat doe je dan? Tegenwoordig hebben we een vast contact persoon bij Altrecht Leidsche rijn/Zeist. Maar voordat je haar te pakken hebt ben je dagen verder. De telefoniste doet ook liever iets anders dan helpen een oplossing te vinden.

Met 1 hand probeer ik mijn moeder in bedwang te houden en aan de lijn hoor ik dat het allemaal wel mee valt. Bel de huisarts maar. Huisarts bellen, ondertussen heeft mijn moeder het zonnescherm gevonden en die moet open/dicht/open/dicht. Mam, kleren aanhouden please.

De assistent van de huisarts aan de lijn. We kunnen niets doen. De dokter was gisteren al langs geweest en toen was er niets aan de hand. Klopt mevrouw, maar nu zit ze in een psychose. Daar komt ze niet zelfstandig uit. Ik wil graag een opname voor haar. Nee mam, je kan niet van je balkon af vliegen. Bel Altrecht maar. Ja maar, die vroeg of ik jullie kon bellen.

Ik krijg de dame van Altrecht aan de telefoon. Kunnen jullie alstublieft een opname regelen voor mijn moeder. Nou dat lijkt me wat voorbarig zegt ze. Ondertussen heeft mijn moeder haar kleren alweer uitgetrokken en heeft ze de voordeur al open gedaan voor de nieuwe schoonmaakster….roepend dat het zonnescherm open/dicht/open/dicht moet. Volgens de dame aan de telefoon moet ik eerst wat urine opvangen en dit naar de huisarts brengen. Ik vraag om tips. Misschien dat ik met een bakje achter mijn moeder kan aanrennen als ze naakt buiten loopt? Ik smeek haar ondertussen om een opname. Ze zegt dat ‘ze me hoort’ en snapt dat ik boos word. Ik ben niet boos mevrouw, ik ben radeloos (ik zal niet durven om boos te worden, want ik heb haar nodig)
Na heel veel leuren/smeken/huilen zegt deze vriendelijke dame dat er een bed vrij is in de ouderen psychiatrie in Zeist, maar dan moet onze huisarts eerst vaststellen dat ze in een psychose zit. Mijn moeder heeft de deur gevonden die moet open/dicht/open/dicht oh wacht het zonnescherm staat open, die moet dicht.
Ik opgelucht dat ze opgenomen mag worden. De vriendelijke dame van Altrecht zal niet meer bereikbaar zijn, want ze moet naar de tandarts

Huisarts komt langs. Ja, ik zie het, dat is een psychose (al denkt ze zelf dat ze nu een helikopter is). Hij laat een boodschap achter op de voicemail van de vriendelijke dame van Altrecht

Ik blij, ik bel gelijk naar de ouderenpsychiatrie in Zeist om ons aan te kondigen. Onvriendelijke dame aan de telefoon: nou zo werkt dit niet hoor. Bel Altrecht maar.. ja maar, die heeft een bed geregeld en ze is nu naar de tandarts. Nou zegt onvriendelijke mevrouw: ja, daar kan ik niets aan doen, zo werkt het niet. Mag ik dan spreken met een collega van haar? Ik moet een naam noemen, maar ik weet niemand. Heeft ze niet een directe collega? Na een hoop gepush krijg ik een collega aan de lijn. Mijn moeder is gelukkig rustig bezig met het zonnescherm open/dicht/open/dicht

Aardige collega: ja ik zie hier het dossier van je moeder. We zijn gisteren langs geweest niets aan de hand even urine bij de huisarts langsbrengen… radeloos word ik. Even gaat het door mijn gedachten om gewoon weg te rennen. Ik weet wat er dan gebeurd. Dan gaat ze naakt over straat zwerven. De politie zal haar dan uiteindelijk oppikken en krijgen wel vlot een plekje op de crisisopvang. Maar ja, het blijft je moeder.
Assistent van de huisarts aan de telefoon. Geduld zegt ze, het wordt geregeld. Maar ik zie op de klok dat het bijna vijf uur is. Na vijven is niemand meer te bereiken.

De collega van vriendelijke vrouw die bij de tandarts is belt. Mijn moeder mag naar Zeist, maar ze moet eerst langs spoedeisende hulp in het ziekenhuis. Tja, het zou zo Corona kunnen zijn of een delirium. (Mijn moeder heeft in haar leven al zo’n 50 psychoses gehad en die zijn altijd hetzelfde) mijn moeder heeft zich ondertussen alweer uit de kleren geworsteld en probeert naar buiten te komen.
Wanhopig vraag ik de dame om ons dit niet aan te doen. Hoe krijg ik mijn moeder in de auto en zorg ik ervoor dat ze er niet uitspringt? Bij de spoedeisende hulp ben je zo een paar uur verder. Laat haar alstublieft opnemen in Zeist en daarvandaan al die testen doen.
Nee sorry. Ik stuur wel een ambulance. De laatste keer dat we op een ambulance hebben gewacht duurde dat ruim drie uur. (Dit is namelijk geen spoedje) Dus dat doen we niet.

Ik prop mijn moeder samen met mijn zoontje in de auto. Al gillend hebben we de reis naar Nieuwegein gemaakt. Daar aangekomen mogen mijn zoon en ik niet samen mee. Ik weiger mijn zoontje alleen te laten en geef mijn moeder mee aan de verpleegkundige. Ergens zien we daar de lol wel van in, want mijn moeder is ondertussen volledig ergens anders.

Na een uur mogen we bij haar. Ze ligt stokstijf in haar bed. Ze denkt dat ze op een brancard ligt en vervoerd gaat worden. Een arts komt eraan. Mevrouw, weet u waarom u hier bent? Ja, zegt mijn moeder. Ik ga zo naar het ziekenhuis. Daar bent u al mevrouw. Wat mankeert u. Mijn moeder grijpt naar haar nagels, want ze heeft het aan haar hart . Er wordt vlug een scan gemaakt. Ik sein voorzichtig naar de arts dat er niets mis is met haar hart.

De klok staat ondertussen om 21:09. Mijn moeder denkt dat ze deze code moet kraken. 21 gedeeld door 9. Ze heeft een infuus gekregen. Volgens mijn moeder zit hier gif in om haar te doden. Maar dat vindt ze niet erg. Ze neemt afscheid van ons. Ze opent nog even haar ogen. Niet reanimeren hè . Ik beloof het. Ineens schiet ze wakker. Of de helikopter wel bij mij thuis op het dak past. Mijn zoon en ik zijn van mening dat dat lastig wordt. (Ons dak loopt namelijk schuin)

De vriendelijke arts komt binnen. Mijn moeder is lichamelijk gezond. Ze zit in een psychose… verassend. Ze zal de crisisdienst bellen en dan kan ik haar naar Zeist brengen. Ze krijgt onvriendelijke telefoniste aan de telefoon. Zo werkt dit namelijk niet, volgens haar. Ze weten van niets. De arts wordt boos op haar en ze beloven iets te regelen. De dienst van deze doortastende arts zit erop. Dus wij wachten af. Het is ondertussen 23:00. Ik ga maar eens poolshoogte nemen. Ik moet namelijk een woedeaanval onderdrukken, maar we hebben deze mensen nodig.

00:00 ja, we mogen. We proppen mijn moeder in mijn auto en rijden naar Zeist. Daar worden we opgewacht door een team lieve mensen. Een van die dames ziet direct: oei, je moeder zit diep in een psychose…

Mijn moeder kreeg rond haar 40ste haar eerste psychose. Daarna heeft ze er ontelbare keren last van gehad. Ze kan zelfstandig niet uit een psychose komen, daar is een opname voor nodig. Bij elke psychose botsen mijn zus en ik tegen zoveel instanties en voel je je zo in de steek gelaten.

Bij de eerste psychose waren mijn zus en ik nog kinderen en liepen we dagen rond met haar in een psychose. Dankzij een oplettende buurvrouw werden wij geholpen.

Ook voor mijn moeder is dit afschuwelijk. Na een aantal weken komt ze bij in de psychiatrie en heb je geen idee waar je bent en wat er is gebeurd. Mensen kijken je raar aan en vrienden verdwijnen steeds meer. Geestelijk ziek zijn is niet geaccepteerd.

Wat zou het fijn zijn als wanneer je in een psychose beland, direct opgenomen kan worden in een psychiatrie. Al zou er maar iemand zijn die de verantwoording neemt. Mijn zus en ik zijn nu volwassen en hebben eigen gezinnen en moeten ook naar ons werk. Wij zien een psychose al een tijdje van te voren aankomen en zijn daar dan fulltime mee bezig. Hoe ouder ze wordt, des te vaker komen deze psychoses. En elke keer blijven wij maar opbotsen tegen instanties.

Mijn hart gaat uit naar de kinderen van ouders die hier ook last van hebben en er ook alleen voor staan.

Er kan gezegd worden dat er geen capaciteit is voor dit soort situaties. Maar als iemand op straat ligt met een gebroken rug, wordt daar toch ook een plekje voor gevonden….

Door schaamte wordt dit soort verhalen niet verteld. Toch wil ik er nu aandacht voor vragen. Dit is zo schrijnend/mensonterend