geluid

Ik hoor te goed, te veel, alle geluiden door elkaar. Veel mensen met een gehoorapparaat zullen zeggen: fijn voor je, misschien zou ik dat ook wel willen. Ik zou met dove mensen niet willen ruilen hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar ik zou graag uit willen leggen hoe één dag uit mijn leven er voor mij uit ziet.
Voor het gemak begin ik met een doorsnee avond. Met moeite houd ik de dag vol tot half negen. Ik woon in een huis met ‘kartonnen’ muren, dus voor mij geeft dat extra problemen. Ik hoor de borden rammelen bij de buren, beide kanten wonen mensen met kinderen. De kinderen van mijn linker buren zijn vrolijk en spelen, wat een fijn geluid geeft. Het kind van de rechter buren huilt veel en krijgt vaak op zijn donder. Als de buren op een beschaafd volume muziek aanzetten, klinkt dat voor mij alsof het in mijn huis is. Voor mijn gevoel ben ik nergens veilig voor hun geluid. Maar helaas, als de muziek aangaat, moet dat hard en met de bas voluit, dit is voor mij de hel. Mijn buren vinden dat ik alleen geen huis bezet zou mogen houden, tenslotte hoort hier een gezin te wonen, dus proberen ze mij ook nog weg te pesten. Iedere avond zit ik te hopen, dat ze de muziek niet aan zullen zetten.
Doe oordopjes in, zou je zeggen. Welke dopjes ik ook geprobeerd heb, ze doen pijn, mijn gehoorgangen hebben een bochtje en niets past, zelfs aangemeten dopjes doen pijn. Mijn oren kunnen ook geen koptelefoon verdragen, heb geen idee hoe ik geluiden tegen kan houden, ben ten einde raad.
Mijzelf vasthoudend aan mijn stoel, rechtop zittend, zit ik te wachten tot de kinderen naar bed zijn (nu met corona is dat later dan normaal). Ik wacht tot ze klaar zijn met stoelen schuiven, praten, gillen, tot hun tekenfilms afgelopen zijn. Tv aanzetten heeft geen nut, ook dat geeft geluid. Soms lukt dat, maar door mijn zware constante hoofdpijn kan dat ook teveel zijn. Eindelijk half negen, als ik vroeger naar bed ga, ben ik midden in de nacht klaar wakker. Voorzichtig sluip ik naar boven, ik sleep mezelf in bed, hopend dat het stil blijft. Een buurvrouw heeft nogal een harde stem, ik hoor haar eigenlijk de hele dag krijsen, ze krijst door. Negeren. Ik ben zo moe. Hun muziek gaat aan: het moet. Trillend op de muziek lig ik in bed, wachtend tot ik in slaap val. Half tien, kwart voor tien, de muziek gaat uit, eindelijk stil en ik val in slaap. Half elf, ik schrik wakker van de seks spelletjes van mijn linker buren. Hier moeten hun kinderen toch ook wakker van worden? Het gaat er niet bepaald zacht aan toe. Heb ondertussen in alle drie de slaapkamers geprobeerd te slapen, maar achter kan niet, doordat er een luchtafvoer apparaat van de buren dag en nacht staat te zoemen. In de slaapkamer voor met mijn bed tegen een binnenmuur is de beste oplossing. Na een uurtje is het weer stil en val ik weer in slaap. Half een, de mobiel van de buren moet aan de lader, weer wakker. Twee uur: bzz bzz, buren krijgen een berichtje op hun mobiel. Drie uur, rechter buurman stommelt naar beneden om recht in de pot te plassen. Toch zelf ook maar even gaan. Vier uur, weer een berichtje bij de buren. Buiten hoor ik de vleermuizen en de regen tegen het raam. Ik wil nog niet uit bed, ik ben zo moe. Maar mijn katten horen mij waarschijnlijk niet meer snurken en knarsetanden en beginnen te mauwen en aan mijn deur te krabben. Ze willen eten en ik sleep mezelf weer naar beneden. Dit is wel het favoriete moment van mijn dag: de wereld is nog niet wakker en de geluiden zijn draaglijk. Half zes: krantenjongen met zijn brommer. Zes uur: buurman gaat naar toilet en moet zijn keel schrapen, rochelen en spugen of overgeven. De dag begint en Nederland wordt wakker. Ik ben zo moe. Iedereen staat op en gaat zijn ding doen, maar ik wil vandaag proberen mezelf aan te kleden en naar buiten te gaan. Ik ben te moe, dus probeer om negen uur nog een uurtje te slapen. Meestal lukt dat niet, want de muziek moet natuurlijk aan, of ze moeten stofzuigen. Ik weet dat alles normaal is voor iedereen, maar voor mij is het allemaal teveel. Mijn dochter zegt dat ik mensen een leven moet gunnen, maar dat doe ik ook. Ze zouden alleen een weekje in mijn schoenen moeten lopen. Boven de stad begint een reclame vliegtuigje te cirkelen, hmmmm hmmmm. Constant en uren aan een stuk. Mijn hele dag is totaal verwoest: ik weet niet meer waar ik het moet zoeken. Ik wil niemand lastig vallen, kan nergens naartoe vanwege corona – ik zit ook nog in een risicogroep.
Als ik (voor corona) eens een kroegje in dook, was ik daar een hele week mee bezig. Voorbereiding, angst voor de harde muziek en vooral dat ik niemand versta, omdat alle geluiden even hard binnenkomen. Ik ben eenzaam en had ik al gezegd dat ik moe ben? Weer te moe om naar buiten te gaan. Vroeger zat ik graag in de tuin, maar mijn vorige huis is gesloopt en hier zijn teveel omgevingsgeluiden. Ik kom dus niet eens in de tuin. Ben bang dat ik straks ook nog pleinvrees krijg. Om alle geluiden te overstemmen, probeer ik een film te kijken. Ik kan me niet concentreren en kom er weer niet doorheen. De kinderen komen thuis van school, de muziek gaat harder, de buren maken ruzie. Alles is weer teveel en ik wacht tot ik naar bed mag. Het riedeltje begint opnieuw.

Ga toch verhuizen, zou je zeggen. Ik stond 12 jaar ingeschreven voor dit huis, die jaren ben ik kwijt. Wmo wordt niet toegekend op basis van je gehoor. De woningbouw wil me niet helpen. Ik kon naar een senior plus appartement, maar dan moest ik wel mijn katten wegdoen! Die katten zijn het enige, wat mij nog op de been houdt. Waar zou ik naar toe kunnen? Ik zou bij het bos kunnen wonen, daar zijn de geluiden fijn. Dat kan ik helaas niet betalen. Heeft er nog iemand een idee? Ik zit er doorheen en: ik verga van de hoofdpijn en ben moe!