Geen zin meer
Ik ben down, niet zo’n klein beetje ook.
Over 3 weken word ik 42 en ik heb het gevoel dat ik niets bereikt heb.
Ik heb een relatie van 10 jaar achter de rug met een narcist. Ik werd destijds zó geleefd, dat ik vrienden verloor en mijn familie nauwelijks zag. Ik kan me uit die tijd zo weinig herinneren, omdat we leefden met ruzies en schulden. Mijn uitweg was uiteindelijk een collega. Ik werd verliefd, dacht ik, ging eindelijk weg bij mijn ex en trok in bij mijn collega. Dat bleek een alcoholist te zijn.
Ik dacht dat ik hem kon redden. Voor mij wilde hij toch wel stoppen met drinken? Hij liet zich meerdere keren opnemen in een kliniek, maar tot op de dag van vandaag drinkt hij nog steeds.
5 jaar hield ik het vol. Hij dacht dat ik vreemd ging, toen ik afstand begon te nemen. Hij zette mijn spullen in de voortuin, sloeg mijn spullen stuk en ik huurde een box voor de spullen en kon crashen bij een vriendin.
Vriendin vond het vooral heel handig dat er iemand in huis was met een salaris en omdat we verder geen afspraken maakten over kosten, betaalde ik op een gegeven moment haar achterstanden en boodschappen.
Na 8 maanden kwam er eindelijk een flatje vrij. Ik kwam daar met alleen de vuilniszakken die opgeslagen stonden en via gratis-sites sprokkelde ik wat meubels bij elkaar.
Na 7 jaar alleen, een mega kinderwens en diverse inseminaties voor een keuze voor alleenstaand moederschap, was daar opeens mijn vriend. Ik kende hem van vroeger, toen waren we al een stelletje. Maar… jong en dat liep spaak.
Nu waren we ouder, wijzer en allebei de nodige foute relaties achter de rug. We kregen een relatie. Na enige tijd gingen we samen wonen. Niet altijd even leuk, maar we kwamen overal weer uit. Voor hem gaf ik bewust alles op. Mijn huis, mijn inboedel en ook mijn kinderwens. Want, we hadden het gewoon leuk. Konden op vakantie wanneer we wilden, even een avondje naar het casino. Of uit eten. 2 salarissen, dus ook financieel een stuk beter.
Maar we hadden wel veel strubbelingen. Hij heeft overal commentaar op. De kat stinkt, ik gebruik het verkeerde doekje voor het aanrecht, ik draag het verkeerde shirt. De afgelopen week is er vooral heel veel geschreeuwd, hele nare dingen gezegd. Puntje bij paaltje: hij is er klaar mee en wil dat ik vertrek.
Verstand zegt ook: doen. Ga weg. Hij toont geen respect, hij is kinderachtig bezig.
Maar dat stomme gevoel wil niet weg. Ik wil voor hem vechten, hij voelt als mijn eindstation. Hij zorgde dat er een surprise party kwam voor mijn 40ste verjaardag, vroeg me met kerst ten huwelijk. Zijn vrienden, zijn familie zeggen “hij is echt gek op jou, zoiets heeft hij nog nooit voor iemand gedaan!”
Zijn ouders lopen met me weg “hij heeft eindelijk rust, een normale vriendin, dank je wel dat je het altijd met hem uithoudt, hij is niet de makkelijkste”
Maar nu zit hij al een paar dagen boven. Wil de gezamenlijke rekening opheffen, zegt niks tegen me, negeert me volledig. Wil niet praten, wil alleen dat ik oprot.
Normaal bespreekt hij alles met zijn moeder, nu het ik het idee dat ze van niks weet. Waarom…
Hoe dan ook. Ik ga kapot. Ik wil hem niet kwijt, dat voorop. Maar als het dan toch moet… ik wil gewoon niet meer. Ik ben bijna 42, wat heb ik dan nog? Zo hard gevochten mijn hele leven, maar altijd voor de verkeerde mensen.
Ik ben op.
-
Laat zijn moeder weten wat er aan de hand is en als dit het is dat jij maar voor hem bij hem weggaat en vertel haar dat je eigenlijk wel vindt dat je recht hebt op een verklaring of reden. Vertel dat zij er ook verder heus niet verder tussen jullie hoeft in te staan maaar bedank haar voor dingen (doet schoonmoeders altijd goed). Het is duidelijk hij wil dat jij OPROT. Pak z.s.m je spullen en vertrek en leg als fantsoen een briefje neer. Bedank hem voor de fijne tijd en zet er neer dat je liever de relatie op een andere manier afgesloten had gezien en jammer vindt dat je niet echt een reden krijgt te horen. Wees niet blind door de liefde en vertrek!!! Het is logisch dat je het even niet meer ziet zitten en down voelt maar echt waar ookal zie en geloof je dat nu niet "na regen komt zonneschijn" Dit is gewoon even heel erg #%$@% maar je moet er doorheen. Je kan het! -
Het overkomt je allemaal maar, deze situaties met mensen die alles fout doen en jou als slachtoffer achterlatend. Jij die er nooit niks aan kan doen dat je in deze ellende zit... Gelukkig maar dat er geen kinderen in het spel zijn. Het zou geen schijn van kans hebben.. Klinkt hard maar het is niet anders. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden! Tijd om jezelf een schop onder de reet te geven en met behulp van een psych erachter te komen waarom jij steeds in deze uitzichtloze situaties belandt met dit soort mensen. Sterkte. Het zal niet makkelijk zijn om te leren over vooral jezelf...... Het zal een lang proces worden maar uiteindelijk zal het de moeite waard zijn als je serieus hard met jezelf aan de slag gaat en wegblijft van figuren waar je je normaliter mee omringt. -
Je bent echt in de war, lees nou dit: 'Na enige tijd gingen we samen wonen. Niet altijd even leuk, maar we kwamen overal weer uit. Voor hem gaf ik bewust alles op. Mijn huis, mijn inboedel en ook mijn kinderwens. Want, we hadden het gewoon leuk' Niet altijd even leuk/want we hadden het gewoon leuk. Huh? En je zegt het al: je gaf BEWUST alles op. Niet voor hem, voor jezelf!! Jij nam die beslissing, je had ook kunnen latten. Had je gewoon je eigen huis en spullen gehad nu. Je neemt foute beslissingen, dat is het probleem. Je wilde etentjes, op vakantie en naar het casino. DAT vond je belangrijker dan je kinderwens enz. Je maakt zelf geen afspraken met vriendin, betaald zonder morren haar rekeningen en klaagt dan dat je dat gedaan hebt. Je bent pas 41, ben het eens met 'Tijd om te leren': je moet met jezelf aan de slag. Met een psych, je werkt jezelf in de nesten en geeft anderen de schuld. JIJ laat je wensen varen; niemand dwingt je daartoe. Zelfs als je ex zegt dat je op moet rotten wil je in de ellende blijven zitten ik snap er niks van... En laat zijn moeder erbuiten, zij heeft er niks mee te maken. Je zou nog even afscheid kunnen nemen met een briefje maar hou je mond over jullie mislukte relatie. Je bent te oud om bij schoonouders uit te huilen, ze vraagt zelf maar aan hem waarom je bent weggegaan als ze dat wil weten. Ga voor jezelf zorgen, wordt volwassen: dat gaan zitten sippen over hoe je je hebt laten behandelen helpt je niet verder. Mensen behandelen je slecht voor zover je dat toelaat, je moet leren om te zeggen ho, nou ga je te ver: dit pik ik niet. Succes ermee, en als je 84 wordt ben je pas op de helft van je leven.. ;) -
Ik sluit me aan bij tijd om te leren. Als je steeds in dezelfde valkuilen blijft stappen.... -
je hebt een fijne smaak wat mannen betreft en nog leer je er niet van.Alles opgeven voor een man? Hoe dom kan je zijn. Een alcoholist helpen? Hoe kóm je erbij. Kortom, denk en werk aan jezelf, dat is al zwaar genoeg