Gedrag na hartstilstand
Bijna een jaar geleden heeft mijn vriend (nu 42) een hartstilstand gekregen. Godzijdank is hij er goed vanaf gekomen, doordat er snel gehandeld is. Mensen die erbij waren, zijn direct gaan reanimeren en de ambulance was er ook super snel. Dat heeft zijn leven gered.
In het ziekenhuis is hij gedotterd en 3 dagen slapende gehouden. Vervolgens heeft hij nog bijna 3 weken in het ziekenhuis gelegen. En daarna is er gestart met revalidatie.
Zo’n hartstilstand op jonge leeftijd is heftig. Dat merk ik ook echt wel aan mijn vriend. Hij is emotioneler dan voorheen, maar ook liever tegen mij. Alsof er een besef is dat het zomaar over kan zijn en hij nu in een soort reservetijd leeft.
Maar hoe lief hij ook is, hij heeft ook echt “buien”. Hij kan om de kleinste dingen heel erg boos worden, schreeuwen. Om vervolgens wel toe te geven “ik had niet zo boos hoeven worden, sorry”, maar dan heb ik de volle laag al gehad.
Ook is hij heel vergeetachtig. En dat is pas sinds de laatste tijd. Uitgebreid iets vertellen, om het na een uurtje nóg een keer te vertellen. Of tijdens een verjaardag dezelfde tante 3x gedag te kussen.
Soms vindt hij het zelf ook erg vervelend en maakt dan opmerkingen als “ze hadden beter niet kunnen reanimeren”
Hij heeft gesprekken met een psycholoog en een psychiater. Is ook ‘officieel’ depressief verklaard, wat vaker voor schijnt te komen na zo’n heftige periode.
Dat snap ik, vind ik ook echt logisch.
Maar dat schreeuwen af en toe… ik vind het niet leuk. Dan kan ik wel heel stoer zeggen “we weten hoe het komt”, maar moet ik het dan toelaten?
Ik heb wel gevraagd of hij dit gedrag (en ook het vergeten van dingen) eens kan bespreken met een psycholoog/psychiater. Maar steeds als hij weer geweest is en ik er naar vraag… “oeps, vergeten”. En even opschrijven doet ie ook niet. Wil je het wel bespreken of vind je het goed zo? Vraag ik me dan af.
Heeft iemand iets soortgelijks meegemaakt en kan je me geruststellen dat dit iets tijdelijks is of heeft iemand goede tips over hoe ik er mee om kan gaan of wat hij het beste kan doen?
Alle tips zijn welkom.
-
Lieve Yorda, misschien kun je dit met je huisarts bespreken? Mogelijk kan hij je doorverwijzen naar hulp voor jezelf of kun je samen met je man mee naar zijn psycholoog? Ik wens je heel veel sterkte! -
Wat naar voor jullie allebei dat je vriend zo is veranderd. Maar ik denk dat het een rechtstreeks gevolg is van zijn hartstilstand. Ondanks de snelle aanwezigheid van de ambulance, klinkt het alsof zijn hersenen toch tijdelijk te weinig zuurstof hebben gekregen, waardoor er wat functies, zoals korte termijn geheugen zijn aangetast en wat van zijn persoonlijkheid heeft veranderd. Je ziet dit bijvoorbeeld ook bij mensen met een hersenbloeding, een hersentumor, letsel na een ongeval of (vasculaire) dementie. Kijk, ik ben geen arts, dus precies weten doe ik het natuurlijk niet, maar je zou eens een consult bij een neuroloog aan kunnen vragen en dan een CT scan kunnen laten maken. Daaruit kan blijken of je vriend inderdaad hersenletsel heeft overgehouden aan zijn hartstilstand. En als dat zo is, dan kan de neuroloog jullie misschien verder helpen met de juiste stappen om de schade te beperken en je vriend en jij weer op weg te helpen. Ik wens jullie beiden nog veel geluk en een mooie toekomst samen. -
Ik.had persoonlijk zowiezo al voor gezorgd om samen naar een relatietherapeut te gaan. Na zoiets kan je relatie.wel.goed zijn maar je leeft en gaat toch anders met elkaar om.na zoiets heftigs omdat je elkaar vaak dan niet begrijpt. -
Onze relatie is eigenlijk alleen maar beter geworden, zoals ik al schreef heb ik het gevoel dat bij mijn vriend een soort van besef is gekomen dat het allemaal zomaar over kan zijn. Hij is liever naar mij toe, laat meer merken dat hij van me houdt. Terwijl dat vóór zijn hartstilstand allemaal veel minder was. Ging het niet goed? Dan ging ik toch lekker weg? En nu doet hij meer moeite om me bij hem te houden. Dus wat dat betreft wil ik eigenlijk wel zeggen "het is ergens goed voor geweest" Nadat hij 3 dagen slapende is gehouden (en op enorme ondertemperatuur), hebben ze hem langzaam bijgebracht en neurologische tests gedaan. Er werd ook vrijwel direct geconcludeerd dat er neurologisch geen schade was. Nu ging het na thuiskomst ook eigenlijk wel heel goed, hoor. Hij ging veel wandelen, hij stopte met roken, ging gezonder eten. Dat "vergeetachtige" kwam pas later. Toen hij naar huis mocht, werd er wel door de artsen gevraagd of we samenwoonden. Want het was beter dat hij de eerste tijd niet alleen zou zijn, in verband met eventuele vergeetachtigheid. Even controleren of het gas wel uit was, of de deur op slot was, dat soort dingen. Had mijn vriend geen last van. Hij vond het eerder een beetje vervelend dat ik hem controleerde, hoewel hij het wel begreep. Langzaam komt dan het vertrouwen weer terug. En dan opeens... is die vergeetachtigheid er alsnog. Kleine dingetjes, hoor. Ik laat hem een foto zien op internet, hij reageert enthousiast. En 's avonds pakt hij z'n telefoon, laat diezelfde foto zien en vraagt wat ik er van vind. Eerst reageerde ik met een "ja, nog steeds leuk, dit hadden we vanmorgen toch al besproken" Maar daar werd hij erg ongemakkelijk van. Die buien die hij heeft (om iets heel kleins héél boos worden), zijn gelukkig niet overheersend. Ik snap nu waar het vandaan komt. Maar het blijft verdrietig, want zo is hij niet. Of... zo wás hij niet. Hij is vorige week bij de cardioloog geweest en ze gaan zijn hart nu wel opnieuw onderzoeken, om dat kijken of alles nog werkt zoals het zou moeten werken. Het kan zijn dat één van de aders nog steeds (gedeeltelijk) dicht zit, waar hij nu last van kan hebben. Ik vind het fijn, dat er serieus naar gekeken wordt. -
Ik herken dit van mijn man. Bij hem kwam dit door medicatie maar door het trauma had hij PTSS opgelopen. EMDR heeft hem geholpen om alles te verzachten en ik kreeg weer een lieve man. Sterkte! -
hallo,yorda ik heb het zelf mee gemaakt,ik was toen 39.politie was snel te plaatse.om te reanimeren.heb daarna in de ambulance en ziekenhuis nog twee keer gehad.daarna ong 2 en half maand in coma gehouden.wat ik net als jouw man hebt .mijn geheugen is erg slecht,kan helemaal geen jaartallen meer onthouden.ook erg emotioneel .wat ik ook erg heb is dat ik in reservetijd tijd leef. en ook vaak heb was er maar niemand bij.dan was het nu klaar..mixt emotions heel erg. denk dat ik het hier maar bij laat,zo openbaar groetjes tineke -
Hallo Yorda, Ik ben 36 en kreeg 3 jaar geleden een hartstilstand op het vliegtuig. Gelukkig ben ik er nog, maar het heeft inderdaad een serieuze impact op je leven. Door zuurstoftekort zijn er veel dingen aan mij veranderd. Het probleem is dat je blijft op zoek gaan naar wie je ervoor was. Vooral omdat de impact van een hartstilstand zo onzichtbaar is, houden buitenstaanders er geen rekening mee. Ik had voorheen al 2 maal gevochten om kanker te overwinnen. Dat is peanuts in vergelijking met overleven na een hartstilstand. Ik wil jouw hoop niet wegnemen, maar jullie zullen samen moeten zoeken naar hoe jullie relatie nu is. Je partner zal nog steeds de oude zijn, maar inderdaad, soms wordt het allemaal wat veel, en dan loopt het emmertje over bij mensen die je het meest dierbaar zijn. Ik hoop dat jullie samen gelukkig verder leven, en ook steun hebben bij elkaar -
Hoi Yorda, Heel erg, ik heb 02092018 hetzelfde meegemaakt incl een ellendige nasleep, één ding probeer hoe dan ook geen geen hatelijke opmerkingen te maken. Heel veel sterkte voor jullie en hopelijk meer herstel voor je vriend Veel liefde toegewenst -
Hoi Jorda ik ben Eli. In 2005 heb ik een hartstilstand overleefd dankzij enkele alerte collega’s. Zij zijn toen wel meer dan twintig minuten met me bezig geweest. Maar doordat het allemaal zo lang geduurd heeft eer er een ziekenwagen ter plaatse was is ze een gedeelte van mijn hersenen beschadigd geraakt. Mijn probleem is nu ook mijn geheugen. Ik heb hiervoor 9 jaar gerevalideerd. Op dit moment gaat het vrij goed met me en ga ik ook praten met/voor mensen die ook hersenbeschadiging hebben opgelopen. Ik wens jouw en je partner nog veel sterkte. Als jij ook iets kwijt wil over leven met hersenbeschadiging of als je vragen hebt hierover mag je me contacteren via e-mail. Groeten, Eli cuyvers