gebruikt

Mijn huidige Vietnamese collega is tevens mijn oude collega die ik in 2005 heb leren kennen. We waren goede collega’s toentertijd, maar geen vrienden. We zijn allebei Aziaten en begrijpen elkaars cultuur. In 2009 kwam ik haar tegen en hadden we elkaars nummers uitgewisseld. Ik had haar een keer gebeld om te vragen hoe het met haar ging. Ze nam geïrriteerd op: Waarom bel je? Ik zo: Eh, oké je hebt geen zin om te praten, dan hang ik wel weer op. Doei. Een jaar later kwam ik haar tegen en vertelde ze me dat haar ex man was doodgeschoten door de politie. Ik vond het heel erg. Naderhand hoorde ik niets meer van haar. Dit was in de periode toen ze een nieuwe vriend kreeg, maar ook hij ging dood. Hij stierf aan een hartstilstand. Weer kreeg ik medelijden met haar toen ze het mij vertelde. Vanaf toen begonnen we contact op te bouwen. We werden ‘vrienden’. Ik deed voor haar vliegtickets boeken, online inchecken, haar ophalen van het station, op haar huis passen als ze op vakantie was, loonstrookjes uitprinten, mailen, bellen naar instanties, brieven lezen. Ik mocht haar en waardeerde het als ze me bedankte d.m.v. te betalen voor wat ik deed, soms met geld, soms met eten. Ik was een tijd werkloos en dankzij haar had ik een bedrijf leren kennen waar ik weer aan de slag kon. Sinds vorig jaar ben ik werkzaam in het bedrijf waar zij werkt. Zij is een gezellige collega. Vorig jaar heeft ze plotseling aan mij gevraagd of ze mijn nummer kan geven aan haar nichtje, zodat ik haar nichtje kan contacteren als er iets gebeurt met mijn collega of wanneer mijn collega oud is. Ik zei maar ja, maar ergens vond ik dit niet juist, omdat ik vond dat ze te veel vroeg. Vanaf toen werd ze steeds afhankelijker met grote, maar ook met simpele dingen. Ze kreeg vorig jaar een oogje op een Vietnamees en wilde hem naar Nederland laten komen. Ze vroeg zelfs of ze met me mee kan naar het gemeentehuis om te informeren over het regelen van immigratie. Dit vond ik echt te ver gaan. Moet ik nu dit ook voor haar doen?!? Zo’n andere collega die mij niet mag was heel misselijk tegen mij en mijn collega geloofde mij niet. Ik was het beu en zei: Als je niet aan mijn kant staat, dan help ik je niet meer. Ik had spijt van wat ik zei, want het voelde aan als intimidatie en ik had mijn excuses aangeboden. De volgende dag hadden we gepraat. Zij was teleurgesteld. Ik zei er bij: Mijn moeder vroeg zich af waarom wij nooit afspreken terwijl we vrienden zijn, waarop mijn collega reageerde: ‘Hoezo? We hoeven niet af te spreken. Vriendschap is geven en nemen. Bij jou is het net zaken doen. Je moet er persé iets voor terugkrijgen!’ Ik zei van bij vriendschap hoort ook leuke dingen samen doen. Laatst was ze wel wezen winkelen met een andere collega kwam ik achter. Ze zei van: We zien elkaar op het werk, spreken elkaar aan te telefoon. Dat is zat. Ik weet dat ze 13 jaar ouder is dan ik en minder energie heeft, maar ze nodigt me niet eens uit voor op visite of samen eten, terwijl ik wel met dat voorstel aankwam regelmatig. Ze legde uit dat het weekend nodig heeft om bij te komen en om voetbal te kijken op tv en dat ik niet van voetbal hou, dus ook niet hoef langs te komen. Ze zei dat voetbal in het bloed zit en wil geen wedstrijd missen en dat is meer van belang dan vriendschap. Ze zei dat ze veel is gebruikt en zo ook door haar toenmalige beste vriendin die altijd bij haar kwam uithuilen en haar depressieve verhalen urenlang aan moest horen voor 17 jaar en dat het beetje administratie wat ik voor haar doe niks is. Dit brak mijn hart, alsof ze mijn hulp voor haar niet kon waarderen. Zonder afpreken noem ik het gewoon geen vriendschap. Ik voel me er in geluisd en gebruikt. Wat moet ik met haar? Als collega’s wil ik geen ruzie op de werkvloer, maar ik wil wel afstand van haar.