Gaat de liefde het winnen..?

Ik ben een vrouw van 53, heb een vriend, 2 kinderen en een hond.
We kennen elkaar nu 3 jaar en zijn vaak bij elkaar.
Op het moment zit ik in een pittig conflict met mezelf. Als ik dan weer erg onzeker ben over mijn relatie denk ik vaak terug aan de leuke momenten die we samen hebben .. we hebben al wat afgelachen samen ..!
Ook nu de dag zijn die supermomenten er zeker nog wel maar ook hele moeilijke onderwerpen zoals de hond die hij niet mag maar ook de baas over speelt, mijn dochter met haar puberstreken en het omgaan met mijn wisselende stemmingen… Hij vind het erg moeilijk allemaal, en dan is het nog zacht uitgedrukt. Ik weet niet of ieder ander het zo lang zou uithouden met mij! Maar hij is trouw, altijd klaarstaan voor me ..En nog veel meer van dat. Hij zei me vaak.. ik zie je graag hè. Ik vond dat zo leuk.. Hij is ook altijd in voor uitstapjes…. eindje toeren, wat drinken op terrasje, kringlopers afgaan. Dus dat klinkt allemaal goed hè!
Dat ik het ook erg moeilijk heb vanwege veel angsten en verdriet uit vroegere relaties zijn de hele vervelende momenten van het verhaal. Ik rilde vaak van de stress die ik voelde opkomen. En ik had nog meer van die klachten…was er allemaal erg ziek van. Nu kan ik gelukkig al een stuk beter met mijn angsten omgaan. Achteraf gezien was dat gewoon angst om met hem samen te zijn. Maar toch is hij zo goed voor me. Ik weet het niet meer en moet er van mezelf doorheen van deze angstige momenten bij mannen. Ik heb heel mijn leven al moeilijke relaties gehad. En waren vaak van korte duur vanwege binding en verlatingsangst. Het kwam door mijn tienerjaren waarin veel is gebeurd op seksueel vlak. En ook vriendjes van me moeten afgeven. Wel heel naar allemaal maar verdriet liet ik niet toe, ik ging keihard door. Tja over pieken en door diepe dalen ging mijn leven. Maar laten we dansen!
Ik danste ze ieder weekend weg… de depressies. Gelukkig mocht ik veel uitgaan van thuis uit…
De mooiste tijd wel en te dansen en drinken om te vergeten wat ik even niet wilde weten. Ja met vriendinnen op pad, wel zo’n 20 jaar lang. Wat een feest! Ik verlang er vaak ook nu nog naar terug… en het volwassen worden was voor mij moeilijk. Ik bleef in het verleden hangen door al het gedoe.
Nu ben ik wat ouder en ja het dansen word steeds minder natuurlijk.
Soms de 80 ties of 90 ties .. daar ga ik dan nog weleens naar toe. Met een drankje in mijn hand maar zonder sigaretje. Haja dat mag niet meer..! Die sigaret.
En toch blijft het een strijd. Zal die angst ooit nog over gaan…? En dat ik me dan eindelijk vrij ga voelen in een relatie of ga ik uiteindelijk met pijn in mijn hart de knoop doorhakken en mijn ventje vertellen dat ik uitgevochten ben ? En weer voor single ga…..