Elke dag alleen

Mijn moeder is ernstig psychisch ziek, ze heeft mij eerst tot ik 13 was psychisch en lichamelijk mishandeld en daarna werd het pesten in huis dus alleen psychisch. Omdat ik tegen haar zei, sla me maar weer dat wil je toch. Ze wilde altijd dat mijn vader haar kant koos en dat deed hij ook. Als ik met mijn vader naar ouderavond ging dacht ze dat ik iets met hem had. Hij wist hoe ze was en sloot zijn ogen.
Dus kon ze me verder pesten. Dan verstopte ze al mijn kleding, mocht ik niet eten, negeerde ze me , koud douchen, schreeuwen dat ik lelijk was en dat ik nooit een vriendje zou krijgen en niemand van me zou houden omdat ik een lelijke chagrijn ben.
Mijn verjaardag werd nooit gevierd, ik kreeg van mijn vader een cadeautje voor hij naar zijn werk ging als ik nog in bed lag en dat was het dan. En mijn moeder wilde niet eens naar het cadeautje kijken. Op mijn 16e verjaardag deed ze een zelfmoordpoging. ik kan me niet voorstellen dat je vergeet wanneer je dochter jarig is.
Elke dag was ik bang voor thuis voor haar en wat ze nou weer verzon om me te pesten. En mijn vader beschermde mij niet. Achter mijn moeders rug om vertelde hij mij dat ze medicatie had en ze niet goed was. Maar wanneer ze erbij was moest ik weer het onderspit delven. Jaloers keek uit mijn slaapkamerraam naar alle blije mensen met hun kinderen. En ik heb deze ouders en dit leven.
Ik besloot dat ik weg moest maar ik was een bang en onzeker meisje dus weglopen vond ik eng. Dus focuste ik me op school, ik haalde mijn diploma en studeerde af op mijn 21e. En toen was ik weg. Ik heb mijn HBO diploma opgehaald want een uitreiking met een vrouw die me niet eens succes wenste en zei je haalt toch niet zag ik niet zitten. En weg was ik op mezelf gaan wonen. En toch probeerde ik een familieband op te bouwen. En bleef de goedkeuring van mijn ouders zoeken.
Op mijn 25e verjaardag belde ik zelf maar omdat het al 16:00 was en ik nog niets gehoord had van mijn ouders. Mijn vader nam op en feliciteerde me en riep mijn moeder. En ik hoorde mijn moeder zeggen dat ze niet met me wilde praten. En toen brak er iets in mij. Ik heb toen het contact verbroken met mijn ouders. Vanaf die dag probeerde ik niet eens meer mijn verjaardag te vieren. En is het de dag dat ik ouder wordt meer niet.
En ik heb geprobeerd met de rest van de familie contact te houden en een paar mensen het verhaal verteld maar ik niet gewonnen. Iedereen koos de kant van mijn ouders, want je kind missen is het ergste wat er is. En omdat mijn broer schizofreen is hebben ze het al moeilijk. Mijn verhaal werd aan de kant geschoven en ik dus ook.
Toen kreeg ik eindelijk een leuke vriend. Ik kocht een huis voor ons en hij had een droom om een onderneming te starten. Hij had schulden en weinig geld. En ik hielp hem, ik dacht jouw droom is mijn droom. Dus hij droeg heel weinig bij en ik regelde zijn belastingzaken en administratie. Hij kwam uit de schulden. Zijn droom kwam uit na 6 jaar lang moeite te doen lukte het met de onderneming. Ik was zo trots, hij verdiende goed en was gelukkig met zijn werk. Nu konden we eindelijk werken aan onze toekomst. Maar nee nu hij alles heeft, is zijn liefde voor mij over. En al die jaren ging het om hem. Mijn dromen zijn verder gekomen dan een belofte. Hij heeft er nooit zijn best voor gedaan. Nu ben ik dus alleen. Zonder familie, zonder de man waar ik nog intens van hou en zoveel vrienden heb ik niet. Elke dag huil ik en als ik alleen eet kan ik soms geen hap nemen door alle tranen. Ik probeer wel af te spreken maar mensen hebben het druk of zeggen op het laatste moment toch af. Ik ben zo bang voor kerst en oud en nieuw alleen.
Ik vraag me zo af waarom geluk mij steeds overslaat? Heel mijn leven moet ik andere mensen hun geluk vieren. Bruiloften, geboortes en verjaardagen maar het is nooit mijn beurt. Iedereen gaat vroeg of laat weg van me. Wat is er toch mis met mij? Ik kan er niet meer tegen. Het enige wat ik wil is dat iemand van me houdt en er voor me is. Ik heb het talent om mezelf te redden maar ik wil niet meer. Ik wil dat mijn leven stopt, ik zal het nooit zelf doen omdat ik weet hoe het is om iemand zo te vinden en dat wil ik niemand aan doen. Ik heb me altijd afgevraagd waarom mijn moeder niet voor haar kinderen wilde blijven leven. Waarom ik niet goed genoeg was. Maar blijkbaar ben ik dat voor niemand want deze eenzaamheid gun ik mijn ergste vijand niet.