Eenzaam na scheiding, weinig vrienden
Ik ben een vlotte meid van 39, gescheiden en moeder van 2 kinderen (11 en 9). Na mijn scheiding 3 jaar geleden heb ik mijn echte vrienden leren kennen en dat zijn er weinig. Eigenlijk heb ik alleen kennissen, vriendinnen kan ik het niet eens noemen. In het begin leeft iedereen nog met je mee, je krijgt lieve reacties, kaartjes enz, maar daarna gaat iedereen door met zijn eigen leven. Ze hebben een gezin en denken dat het allemaal wel weer goed met je gaat.Wanneer de kinderen bij hun vader zijn ben ik dus alleen en kan ik eigenlijk doen wat ik wil. Maar met wie? Ik heb al een cursus Spaans gedaan, ik sport 1 keer in de week waar ik dan wel aanspraak heb, maar iedereen lijkt al genoeg vriendinnen te hebben. Hebben al druk sociaal leven en zitten niet op mij te wachten. Dat bleek de afgelopen weken wel toen mijn kinderen 2 weken met hun vader op vakantie was. Dan probeer ik afspraken te maken met zogenaamde vriendinnen, maar die kunnen dan niet of ‘vergeten’dat ik alleen zit. Ik voel me dan zo mislukt en eenzaam. Ik heb in die 3 jaar ook een relatie gehad met een gescheiden man die ook 2 kinderen had Was een fijne tijd (1,5 jaar). Hij woonde helaas te ver weg om de relatie echt te doen slagen, valt niet mee met schoolgaande kinderen, banen en exen….
Nu dus weer alleen en ik hoef echt niet meteen weer een man, maar alleen is ook maar alleen.
Ik heb ook gewoon een goede baan hoor en leuke collega’s, maar die hebben ook allemaal hun eigen leven, we gaan wel eens uiteten met z’n allen, maar echt vriendinnen worden het niet. Iedereen lijkt al genoeg vrienden te hebben. Ik vind het dan ook zo genant als de kinderen jarig zijn dan komt alleen opa en oma en mijn broer met zijn gezin. De schoonfamilie valt af na een scheiding…. en vrienden heb ik dus niet. Mijn eigen verjaardag sla ik altijd al over, maar die van de kinderen kan je toch niet overslaan. Op een gegeven moment ben ik er ook klaar mee…ik heb het gevoel er zoveel moeite te voor moeten doen, voor iets wat voor de meeste mensen zo normaal is.
-
Hallo Donna, Weet dat je echt niet de enige bent die na een scheiding er alleen voor komt te staan. In het begin zijn er inderdaad mensen die je steunen, maar op een gegeven moment wordt er toch van je verwacht dat je het achter je hebt gelaten en door kunt. Niet leuk, maar zo gaat het nu eenmaal wel. Ik kan je misschien een leuke tip geven. Ga eens een keer kijken op vriendschapsnet. Daar kom je meer mensen tegen die of hetzelfde hebben meegemaakt of gewoon op zoek zijn naar een vriendschap. Niet geschoten is altijd mis toch. Veel succes. En ik hoop dat je vindt wat je zoekt. Want eenzaamheid is killing. Groetjes Ramona -
Of kijk eens op www.nmlk.nl. Hele leuke dingen om te doen en ik vind het altijd ook erg gezellig. Maak er wat van he en geniet van de extra tijd voor jezelf! -
Hallo Ik heb precies hetzelfde met mijn vrienden ik deed altijd alles voor mijn ex en mijn kinderen ik was verhuist naar hem 10 jaar geleden heb toen veel opgegeven voor hem. Had ook allemaal zogenaamde vrienden die mij altijd overal voor nodig hadden en ik was er ook altijd. Nu ik hun nodig had was niemand thuis want Ik ben een sterke vrouw in hun ogen maar dat is niet waar ik ben ook maar een mens en geen machine ofzo iets en nu ik bij mijn ex weg ben heb ik niemand meer sta ik alleen ik kan je nog zo veel vertellen met exen en vrienden maar dat ga ik maar niet openbaar zetten ik hoop dat je ondertussen wel wat vrienden heb gevonden want alleen is ook maar alleen ps je mag wel mailen als je dat wil -
Snap zo je gevoel. Herkenbaar. Doorgaan maar t voslt dagelijks of je wat meesleept... benieuwd hoe t nu met je gaat.... hopelijk beter. Idd mensen die t meemaken weten wat t is.... anderen niet. Kan je t kwalijk nemen. Soms niet, soms wel.... vriendschap onder hun randvoorwaarden... terwijl jouw behoefte anders is... houd jd taai! -
Hoi Donna, Heel herkenbaar wat je schrijft. Zo voel ik het ook. Gr mikel -
Je omschrijft precies wat ik ook voel meemaak. Dan ook nog verhuist naar woonplaats ex waar ik ook geen familie heb. Je merkt ook dat mensen liever stellen uitnodigen dan iemand alleen. Ex komt dus nog overal met zn nieuwe vriendin. Vind het ook erg voor de kinderen dat ook hun sociale netwerk er heel klein door word. KVoel je zo goed...... -
Hoi Donna Heel herkenbaar verhaal Hoe gaat het nu met je? -
Jeetje zo herkenbaar. Ik zit op dit moment midden in zo een situatie en voel me vaak echt eenzaam. Als er vrouwen zijn die dit ook herkennen misschien leuk om een groepje te vormen en eens te kletsen hierover samen. Zou mij ontzettend goed doen -
2 jaar geleden de knoop doorgehakt en de scheiding doorgezet. Niet wetende dat ik daarmee ook zou scheiden van al mij vrienden, zelfs de vriendin waarmee ik opgegroeid ben. Wat jullie schrijven is echt zo herkenbaar, en pijnlijk... Ondanks dat ik inmiddels een hele lieve vriend heb, voel ik mij op momenten toch echt eenzaam. Zo zit mijn verjaardag eraan te komen.... Pa en ma over de vloer en that's it.... Ook wanneer mijn kinderen jarig zijn... Vriendlief en opa en oma op bezoek en daar houdt het dan ook mee op. Dat doet pijn... Omdat ik de keus heb gemaakt om de scheiding door te zetten, mocht ik volgens mij ex-vrienden ook niet klagen of in de slachtofferrol kruipen... Jij wilde dit toch? Ja ik wilde zelf ook weer kunnen genieten van het leven, dat kon ik al jaren niet meer. Maar dat betekend niet dat scheiden makkelijk is en een mens geen steun nodig heeft na het maken van zo'n ontzettend moeilijke beslissing... Helaas dacht zij daar blijkbaar anders over. -
'@Sandra Misschien is het een idee een besloten groep aan te maken op facebook of zo.... Zomaar een ideetje hoor Ik zou graag lid worden in ieder geval -
Hallo, Ik herken mezelf heel erg in dit verhaal. Zelf nu ook sinds 3 jaar gescheiden. In het begin leefde vrienden met me mee, en vond ik een luisterend oor. Wat ik miste is een appje of telefoontje vanuit hunzelf hoe het met me gaat. Ik snap het aan de ene kant wel, want iedereen is gericht op zijn eigen leven, maar ik voel me wel alleen staan. -
Hier precies hetzelfde. Heel herkenbaar. Geheel onverwacht na 33 jaar bij elkaar verlaten voor een ander die stukken jonger is. “Vrienden” hebben een druk leven en een gezin. Je ziet ze na tijdje niet meer. Ex en vriendin direct aansluiting in de vriendengroep. En nu nog een vriendschap opnieuw opbouwen is wel heel erg lastig. Tijdje een hele goede vriendin gehad (dacht ik) die ook alleen single was. Tot ze een relatie kreeg. Ineens zat zij tussen zijn bevriende stellen en was onze vriendschap ineens helemaal doodgebloed. Niet zo bevorderlijk voor je zelfbeeld allemaal. En in coronatijd kom je ook nergens. Heel eenzaam gevoel -
Heel herkenbaar. Gescheiden in volle corona periode. Buiten hard werken en voor mijn gezin zorgen , hobbies van de kinderen enz, nooit veel tijd gehad om een eigen leven verder uit te bouwen. Ook een lange periode met het gezin in het buitenland gewoond, dus sommige vriendschappen van vroeger waren sowieso al verwaterd. Voel me zeer eenzaam met momenten, en dan vnl als de kinderen niet bij mij zijn. Heb wel een aantal vriendinnen, ik noem ze inderdaad misschien liever 'kenissen', maar die hebben het druk met hun eigen leven, hun eigen gezin. En inderdaad, zoals jullie hier ook beschrijven, word ook ik aanzien als een hele sterke, zelfstandige vrouw en mama die "er wel zal komen". Maar het is niet gemakkelijk om je alleen altijd zo sterk te houden. Corona, en daardoor al een jaar van thuis werken, doet er natuurlijk geen goed aan, dat besef ik ook wel. Ik tel af naar post corona, al ben ik daar ook wel een beetje angstig voor soms. Restaurants en dergelijke zullen terug open gaan, maar met wie zal ik dan eens afspreken? Axh, het loopt wel los... alles een beetje tijd geven en open staan voor nieuwe avonturen. -
Hoi Donna, Ik kan een lang verhaal kort maken, namelijk jou verhaal maar dan ik mij geval. Exact hetzelfde. -
Ik ben 3 jaar geleden ook alleen komen te staan. Mijn man is zelf uit het leven gestapt. Klinkt stom maar hij was erg populair. Bevriend zijn met een succesvol stel is heel iets anders dan met een in panieke vrouw.Dus ja heel veel mensen haakten af en net toen het iets beter ging bam Corona. Ik probeer er het beste van te maken maar soms vliegt het naar de keel.Maar goed doorzetten maar,dan moet alles toch weer een beetje goed komen? Corona is misschien wel een soort reset.Straks moet iedereen weer een soort van opnieuw beginnen. Die groep is misschien niet zo'n slecht idee. Tinder is klote. -
Jeetje, helaas een herkenbaar verhaal voor mij. Altijd veel contacten gehad maar inmiddels moet mëer -
Ik google om te vinden of er iets is wat mijn gevoel beschrijft.. dit is mijn verhaal.. niks is bijna echt uiteindelijk.. ik verloor vorig jaar in een half jaar tijd 3 dierbare ik had na me scheiding een nwe relatie gekregen maar die liet mij na 6 jaar ook in de steek juist nu ik t zo hard nodig had .. iedereen is druk en egoistisch -
Ik herken me hier ook in.. twee jaar geleden gescheiden, na bijna 15 jaar samen. Wat nare dingen meegemaakt, toen we een gezin probeerden te stichten. Nu ben ik dus alleen en we hebben nooit kinderen gekregen, dus ook geen contacten kunnen opdoen bij pufcursus of andere moeders op school.. ook deels in het buitenland gewoond, dus echt wortels heb ik überhaupt nooit ergens gehad. Ik heb misschien 2 of 3 vrijgezelle vrienden, maar die zijn jonger en kunnen zich niet echt in mijn situatie verplaatsen. Ik heb daarnaast een lieve, 7-jaar jongere vriend, die in een andere stad woont. Hij vindt het lastig om zich in mijn situatie te verplaatsen, omdat hij zoiets nog nooit heeft meegemaakt. Hij is nog fris en fruitig :) Met 1 been leef ik een 'onafhankelijk' leven en mag ik 'trots' zijn.. maar met het andere been sta ik wankel en deels nog in het verleden; ik mis mijn basis. Jullie berichten geven mij het gevoel dat het niet gek is dat ik me alleen voel en veel vrienden ben kwijtgeraakt. Ook dat het niet zozeer aan mij hoeft te liggen.. dank daarvoor. Ik zou heel graag met gelijkgezinden willen praten, maar het lijkt alsof niemand die ik persoonlijk ken hetzelfde heeft meegemaakt.. -
Ik voel en ervaar precies hetzelfde. Ik heb plezier in het werk en fijne collega’s en leuk contact bij mensen waar ik kom als vrachtwagenchauffeur. Ik werk alle dagen, maar buiten dat om ben ik eenzaam en ervaar het dat men niet zit wachten op mij. Ik heb wel een app met mijn kinderen en mijn familie. In het begin ben ik diverse keren bij mijn familie een bakje wezen doen. ze zijn slechts maar 1 keer bij mij spontaan een bakkie wezen doen. Mijn dochters zie ik ook slechts op de zogenaamde verplichte dagen. Ik woon in een appartementencomplex en het contact daar bestaat ook maar op een beleeft hoi als je iemand bijna tegen het lijf loop. Als mij wat zou gebeuren dan zal mijn werkgever hoop ik na een paar dagen hopelijk een verdere poging doen om mij op te zoeken. -
Ik snap je helemaal. Na mijn scheiding nu 9 jasr geleden werd het al snel rustig om mij heen qua vrienden. Vaak willen je vriendinnen ook niet bij hun thuis hebben omdat je nu single bent voor hun man ( ja echt gebeurd ) Ik ging veel werken, nachtdiensten draaien, sporten, alleen weg zonder mijn dochter op vakantie. Mensen vinden mij spontaan vrolijk en denken snel dat ik een man heb. Niets is minder waar, nu 9 jaar verder ben ik eenzamer dan ooit en vind het vaak ook sneu staan, zo alleen over heen. Mijn dochter is 23 jaar en inmiddels ook uit huis. Dat is goed want zij heeft ook een eigen leven. Vriendinnen hebben steeds minder tijd totdat je niks meer van ze hoort. Nieuwe contacten leggen vaak geprobeerd maar iedereen leeft maar in zijn eigen bubbel..Gelukkig hebben mijn dochter en ik een sterke band. Daarnaast kom ik uit een zeer toxische relatie van 22 jaar en is mijn vertrouwen flink beschadigd voor een man. Heb veel therapieën gehad maar ik ben en blijf positief mens dus dat is het niet. Eenzaamheid maakt de ziel kapot zeggen ze weleens. -
Ik zie een hoop overeenkomsten met mijn leven. Mijn relatie is nu 3 weken uit, na een relatie van 10 jaar. Voor mijn ex zelfs mijn ouders en mijn kind opgegeven. Tuurlijk is dat mijn eigen keuze geweest. Heb nu helemaal niemand meer. Mijn broer en zus zijn overleden. Geen enkele vriend. Heb alleen mijn collega’s, maar die hebben ook hun eigen gezinnen. Ik ben compleet radeloos.