eenzaam in mijn relatie
Hallo, ik ben een man van 47 jaar, getrouwd en heb 2 kinderen.
Toen ik mijn vrouw leerde kennen een kleine 25 jaar geleden zat zij in een moeilijke periode. haar ouders zaten in een vechtscheiding en dat betekende dat zij vroeg volwassen heeft moeten worden. ook al zag ik onze relatie toen niet altijd zitten omdat het voor mij ook heftig was ben ik bij haar gebleven en haar gesteund waar ik kon. we zijn getrouwd hebben 2 kinderen gekregen en hebben veel problemen overwonnen. Er is echter 1 ding die als een rode draad mijn leven beheerst. Ik heb een geweldige lieve zorgzame vrouw, we wonen mooi, we hebben werk en we zijn gezond. wat wil je nog meer! Waarom ben ik dan zo eenzaam? Waarom mis ik de geestelijke connectie?
Waarom ben ik diep van binnen een strijd aan het voeren!
Eind 2020 ben ik gigantisch tegen een muur opgelopen omdat ik de laatste jaren heftige dingen had meegemaakt! Verlies van mijn vader aan kanker, verliezen van mijn baan en een zoon die soms het gezinsleven behoorlijk beheerst. het kon zo niet doorgaan met mij en besloot toen om hulp te gaan zoeken. Ik ben daar goed mee geholpen en sta nu weer een stuk beter in het leven behalve die rode draad. ook dat verhaal had ik verteld aan de psychiater en die adviseerde mij open kaart te spelen tegenover mijn vrouw. Dat heb ik gedaan maar ik besloot om het nog een kans te geven omdat ik niet zomaar alles weg wilde gooien. Nu een paar maanden later heeft het opgeleverd dat we samen dingen beter aankunnen en met 2 pubers in huis is het wel fijn dat je op dezelfde golflengte zit. Echter het verlangen naar de geestelijke klik is nog groot! De strijd van binnen is gebleven! Ik schaam me diep en vind het verschrikkelijk om iemand pijn te doen! ik heb al een keer open kaart gespeeld maar heb niet de moed om dit nog een keer te doen en om alles wat ik heb weg te gooien! Ik weet het niet meer!
-
Als eerste mijn excuses voor de late reactie, maar door de lawine aan rare verhalen, is jouw vraag om hulp letterlijk naar de achtergrond verdwenen. Maar nu dus alsnog mijn reactie. Ik kan je gevoel wel begrijpen, maar zie je het niet erg somber in? Waarom denk je dat je alles weggooit? Je bent geen vreemdganger, zoekt de connectie niet bij een ander. Daar concludeer ik uit dat je toch wel degelijk geeft om je vrouw. En zij om jou, anders had ook zij al lang geleden haar biezen kunnen pakken. Ga er eens rustig voor zitten, pak pen en papier om je gedachten op een rijtje te zetten en schrijf eens op wat je hebt met je vrouw, wat jij denkt dat je niet hebt met elkaar en wat je graag zou willen. Wat moet er volgens jou gebeuren om die connectie die je zoekt, nog te kunnen krijgen? Moeten jullie er samen een keer op uit? Op vakantie of gewoon ouderwets een date? Hoeveel tijd nemen jullie voor elkaar? Is er misschien een gezamenlijke interesse voor iets? Een hobby of bezigheid die jullie kan verbinden? Misschien zit het hem juist in de kleine dagelijkse dingen. Even samen koffiedrinken en de dag doornemen. Vraag haar ook eens of zij niet een zelfde soort lijst wil maken. Kan best zijn dat jullie ergens wél op één lijn zitten, maar dat gewoon door de dagelijkse beslommeringen nooit hebben geuit. Laat je huidige gemoedstoestand niet meteen het einde van je relatie met je vrouw betekenen. Heb ook eens een beetje vertrouwen in haar wil om een goed huwelijk te hebben en te houden. Ze heeft de vorige keer toch ook haar goedecwil getoond. Jullie geven dus blijkbaar genoeg om elkaar. Dus voordat je in je wanhoop een scheiding aanvraagt en/of op zoek gaat naar een ander, zet het nog één keer samen op een rijtje. Wie weet wat er nog staat te gebeuren. En zelfs al zou het op niets uitlopen, dan weet je dat je er echtvalles aan hebt gedaan en kan je het netjes beëindigen. Al hoop ik dat dat niet nodig blijkt te zijn. Ik wens je hoe dan ook een mooie toekomst. -
Beste Danny, relaties hebben mij geleerd dat je niet alles bij één persoon kan vinden. Een goede vriend of vriendin waar je wel geestelijk mee kunt levelen kan ook heel fijn zijn. Zonder je huidige relatie op te geven. Zo zou je en-en kunnen hebben in het leven. Veel wijsheid en inzicht bij wat er ook op je pad komt. -
Ik snap helemaal hoe je je voelt. Jammer genoeg.. Ik vind ook helemaal geen geestelijke aansluiting met mijn partner. En die heb ik ook nooit kunnen vinden. Ondanks dat ik alles heb geprobeerd voor mijn gevoel. Ik denk dat je een echte aansluiting gewoon niet af kunt dwingen. De wil en capaciteit moet er ook van de andere kant zijn. En dus voel je je eenzaam.. Wat ik me erg afvraag, en jij vast ook, is kan en wil ik die leegte voelen de rest van mij leven? Iets in mij wil zo graag kijken of ik het ontbrekende stuk bij iemand anders wel zou kunnen vinden. Liefs Alice -
Vrouwen hebben geen enkele empathie ze doen maar alsof . Hebben geen gevoelens . Ze zijn in principe medogenloos . Het interesseert hun geen ene moer hou jij je voelt . Het is veel belangrijker voor hun hoe hun familie over hun denken . In principe wachten ze gewoon tot je doodgaat .