Een tweede kans

Mijn ouders waren afgelopen jaar 45 jaar getrouwd. Een hele mooie mijlpaal die ze graag met de hele familie wilden vieren. Ik ben dat weekend naar mijn ouders gegaan met mijn man, kinderen en mijn twee neefjes. Mijn zusje kwam later, mijn broers konden om uiteenlopende redenen niet komen. We hebben een leuke dag gehad, maar mijn moeder heeft ook een traantje gelaten omdat het niet lukt haar hele gezin op deze bijzondere dag samen te krijgen.

Zes dagen na dit feest kreeg mijn moeder onverwacht te horen dat ze kanker had. Onze wereld stortte in, de vooruitzichten waren niet best. Er zat een engeltje op haar schouder en we mogen nu met haar de feestdagen vieren. In februari wordt ze 70. Een heel bijzondere dag als je nagaat dat we een halfjaar geleden dachten dat ze 2017 niet eens zou halen. Nu probeer ik mijn zusje en broers bij elkaar te krijgen voor deze dag. Mijn zusje woont in het buitenland, dus dat is altijd wat lastig. Mijn broertje komt dat weekend terug vakantie, mijn andere broers kunnen wel. Ik heb hen verteld dat mijn moeder op haar trouwdag gehuild heeft omdat ze er niet allemaal waren, mijn moeder wilde dat eigenlijk niet, want die cijfert zichzelf altijd weg, ze wil geen ruzie. Een tweede kans als deze krijgen we echter niet nog een keer. Helaas lukt het me niet op tot mijn broer en zusje door te dringen. Ik zou zo graag willen dat we mijn moeder alsnog het feest geven wat ze begin dit jaar zo graag had willen hebben, maar misschien moet ik ook accepteren dat de familie die mijn ouders en ik voor ogen hebben eigenlijk helemaal niet bestaat.