Eagle heeft het even moeilijk
Dag bekende en minder bekende lezers,
Mag ik even bij jullie mijn anonieme hart luchten? Ik zit er een beetje doorheen en misschien helpt het als ik het van me afschrijf.
Bijna twee jaar geleden is er bij mijn moeder darmkanker geconstateerd. Helaas ook al met uitzaaiingen naar haar long en lever. Voor de darmkanker werd ze geopereerd en daarna apart nog eens voor de plek in haar lever. Voor de plek op haar longen is ze bestraald. En even dachten we dat het daarmee gedaan zou zijn.
Helaas…de kanker in haar darmen was niet verdwenen en stak de kop weer op. In augustus vorig jaar is ze met een eerste ronde chemotherapie begonnen. In eerste instantie sloeg die goed aan, maar de bijwerkingen kostten haar veel kruim. Ze viel flink af, droogde uit en was duizelig en misselijk. In december is ze twee keer achter elkaar flink hard gevallen. Dus bovenop de ellende was daar ook nog een hersenbloeding, met alle gevolgen van dien.
De valpartijen betekenden ook het einde van de chemotherapie. Het middel was inmiddels erger dan de kwaal. Ook de rest van haar medicijnen werden afgebouwd. Ze slikt pijnstillers als ze die nodig heeft. Meer niet.
Om het kort en bondig te zeggen: mama heeft niet lang meer. Ik vrees dat ze nog voor het najaar bij ons weg is.
Het is een vreemde tijd. Het voelt als stilstaan. Stapje vooruit de ene dag, stapje achteruit de volgende. Van de ene kwaal naar de andere. Een dans die maar op één manier kan eindigen.
Iedere dag is het weer een beetje inleveren. Lichamelijk en mentaal. Door de hersenbloeding (en de chemo, de blaasontsteking en de uitdroging) is ze regelmatig de kluts kwijt. Mijn eens zo slimme moeder gedraagt zich als een kleuter zo nu en dan.
Hier hadden we niet op gerekend. Het lichamelijke verval was te verwachten, maar dat ik inmiddels met het kleine zieke hoopje mens niet meer kan praten, vreet aan me. Ik zit nog met zoveel vragen, ik kan ze niet meer stellen.
Naast dat alles hou ik met argusogen mijn vader in de gaten. Hij is ook de jongste niet meer en hij is zeer slechtziend. En naast de praktische dingen die hij moet leren (was sorteren, wekelijkse boodschappen doen, bankieren, enz.) is er de emotionele weerslag. Want hoewel mijn ouders heus weleens elkaar in de haren zijn gevlogen, zijn ze toch een hecht stel geweest. Nu smeert papa voor mama een boterhammetje met de kortjes eraf en blijven de conversaties beperkt tot koetje en kalfjes.
Iedereen doet wat hij kan, ook mijn zus, maar die woont een stukje verder weg en heeft een vriend, die ook zijn familie daar nog heeft. Op weekdagen betekent het meestal dat ik als eerste de klos ben als er iets onverwacht gebeurt. Niet erg, maar wel vermoeiend.
Echt, ik ben zó moe. Zó MOE! Ik probeer zoveel mogelijk leuke dingen te blijven doen met mijn vader, zus, zwager en mijn vrienden. Gelukkig heb ik die nog, maar ik wil hen ook niet altijd belasten met mijn zielige mama-verhalen.
Soms wens ik stiekem dat het voorbij was. Het voelt afschuwelijk slecht om het te zeggen, alsof ik niet van mijn moeder hou, alsof ik haar verraad, maar ik kan het niet helpen. We zijn aan onze rust toe, mama zelf ook. Ik zie als een berg op tegen wat er nu nog allemaal op ons af gaat komen…
Heeft iemand van jullie hier ook ervaring mee? Is het gek wat ik allemaal denk? Of is dat normaal? Alle steun is welkom.
Alvast bedankt voor het lezen.
Veel liefs van Eagle.
-
hoi Eagle, bah wat zit jij in een nare en zware tijd zeg. Ik snap precies hoe jij je voelt. Moet je nagaan, dan verlangt zo'n minister dat vrouwen fulltime moeten werken. En wie zorgt er voor de ouders? Je doet het goed Eagle, je bent er voor haar en je houdt je vader in de gaten. Dit gaat je niet in de koude kleren zitten. Je weet dat haar einde nadert en ja je bent moe, doodmoe en nee het is absoluut geen schande dat je zo denkt. Voor jezelf want je bent toe aan rust(hoewel je de zogen over je vader dan nog wel hebt)maar ook voor je moeder. Zij moet ook moe zijn en zij beseft toch ook wel dat ze niet lang meer leeft. Beste Eagle, hou vol, geniet nog van elk moment met je ouders. Het zal zwaar worden als ze is gegaan maar dan weet je dat je haar laatste levenstijd samen hebt doorgebracht. Dat moet je koesteren en uiteraard ook al die herinneringen aan haar. Sterkte meid en liefs, -
Bah wat een vervelende en nare tijd zeg! Je gevoelens en gedachtes zijn normaal,het geeft juist aan hoeveel jij van je moeder houd. Daar moet je dus absoluut niet schuldig om voelen en druk om maken. Verder sluit ik mij helemaal aan bij Miami. Tip: als je werkt ga dan in de ziektewet want jij zit in een heftige,vervelende en nare tijd. Probeer zoveel mogelijk rust voor jezelf te nemen zoals vroeg naar bed gaan. Heel veel sterkte! -
Sterkte Eagle xxx -
Jeetje Eagel wat heftig allemaal voor je, jij houd erg veel van je ouders dat blijkt wel. Heb het verhaal met tranen in mijn ogen zitten lezen. Ben zelf ook ernstig ziek geweest, en zag dat mijn kinderen het hier ook heel moeilijk mee hadden. Je hoeft je helemaal niet te schamen dat je er zo moe van wordt. Mijn kinderen hadden dat ook. Ik zelf heb vaak de gedachten gehad dat ik maar snel wilde overlijden omdat ik zag dat mijn gezin het zo zwaar had. Mijn jongste dochter kon het niet aan, en heeft voortijdig met ruzie in de familie afscheid genomen, en wilde niemand van de familie meer zien. Ik heb mijn ziekte overleefd, maar leef nu met het verdriet dat ik het contact met mijn dochter en haar kinderen verloren ben. Vind het knap van je, hoe jij er mee omgaat, en heel goed van je dat je het hier van je af kan en wil schrijven. Je hebt immers maar een stel ouders, koester deze zolang je ze nog hebt. Ik wens je heel veel sterkte in deze hele zware tijd. -
Je kent mij misschien nog van jaren geleden.. begon ooit als mama24 en kreeg mijn naam Rainbow van Luna later. Maar om even op he verhaal te komen... Zo vreemd is het niet je gedachten en gevoelens. Mijn vader is 4 jaar geleden overleden aan kanker en tien hij de diagnose kreeg was hij blijkbaar al in stadium 4 en was de kanker uitgezaaid.. het zat in zijn lymfeklieren longen en prostaat en longvliezen. Toen de chemo begon werd hij ziek en elke keer was er weer wat waardoor we hem alleen maar ongelukkig zagen vechten voor ons.. want voor hem hoefde het niet meer. Mijn familie kwam onder druk te staan door financiële ellende en soms werd mijn vader hiermee belast. Zijn nieuwe vriendin en haar kinderen hadden een hoop ellende en woonde niet samen maar eigenlijk was alles een groot drama en een heleboel gezeik. Met andere woorden het hele leven was kut voor mijn vader. Het gezeik, de ziekte en het verloop. De pijn.. Ik woonde ver weg en liet mijn gezin vaak veel achter om er voor hem te kunnen zijn. Het enige wat ik kon doen is er zijn maar ik voelde mij machteloos. Steeds weer een eind reizen hopend dat ik optijd zou zijn en als ik weg ging bang dat ik hem nooit meer zou zien. Toen was de dag dat ik met spoed werd gebeld en moest komen. Samen met een broer op de brommer van mijn broer naar mijn vader want ik was al wel in zijn stad. Mijn vader wilde niet meer en de morfine zou opgehoogd worden. Ook die dag had hij te lijden. Ik heb die mensen op een gegeven moment gesmeekt zijn lijden te stoppen want het doel zou het zelfde blijven het was de bedoeling dat het langzaam opgehoogd zou worden.. en ik eiste dat het nu eens klaar moest zijn met steeds een beetje op hogen omdat hij het moeilijk kreeg steeds en ik het niet meer aan kon zien. Op mijn wanhoop hebben ze gereageerd en hem ineens heel veel morfine gegeven. Ik heb hem vast gehouden en hij is in mijn armen en dat van mijn broer overleden. Hoe vreselijk ik het ook vind hem kwijt te zijn was ik blij dat het lijden was afgelopen. En nog steeds. Ik mis hem en hou van hem maar ik had hem die weg er heen niet gegund. Ik was opgelucht dat het voorbij was... voor hem. Houden van is ook loslaten. Dat doet pijn. Maar dit doet heel lang heel veel pijn dat lijden. Ik weet niet of je wat hebt aan dit verhaal maar wat ik er mee wil zeggen is dat jou gevoelens normaal zijn en je gedachten ook. Ik wens je heel veel sterkte sterke vrouw. Een hele dikke knuffel -
Bedankt allemaal voor de woorden van steun. Het doet me goed dat niemand mijn gevoelens raar vindt. Mama's conditie gaat nog steeds achteruit. Soms lijkt ze een beetje op te leven, vooral als er bezoek is. Maar als het bezoek weer is vertrokken, kun je haar opvegen. Ze geeft alle energie die ze heeft aan haar gasten en is dan helemaal op. En echt bijkomen lukt haar dan niet meer. @Miami: genieten doen we nog wel. Van de keren dat ze ergens hartelijk om kan lachen of nog kan genieten van iets lekkers, ook al krijgt ze er maar de helft van op. En stiekem lachen we, met een vleugle weemoed, om de raarste dingen van 30 jaar terug die ze zich letterlijk herinnert als de dag van gisteren. Of ze door heeft hoe ziek ze is, betwijfel ik echter. Doorgaans heeft ze geen idee. Natuurlijk heeft ze pijn (helaas) en voelt ze de tumoren zitten. De grootste heeft de omvang van een flink ei. Maar ze weet niet waar de pijn vandaan komt en ontkent glashard dat ze nog kanker heeft. De therapie is opgehouden, dus ze is beter. Ze moet alleen wat aansterken...heel vermoeiend, maar misschien ergens ook wel goed. Het betekent in ieder geval niet dat ze doodsangsten uitstaat voor wat haar nog te wachten staat. Ik hoop alleen dat ze binnenkort sterkere pijnstillers kan krijgen. @IJsco; Ik probeer zoveel mogelijk een gezond ritme van werken, slapen en vrije tijd aan te houden. Heb gelukkig fijne vrienden en familie om me heen bij wie ik terecht kan voor zowel steun als een ouderwets dagje gezelligheid. Maar liever ga ik (nog) niet in de ziektewet. Ik heb een fijne baan en leuke collega's, die me goed steunen. Mijn werk is nu ook een gedeelte van mijn leven dat nog een beetje normaal verloopt. Ik denk dat ik, als ik helemaal thuis kom te zitten, mezelf alleen nog maar verder de put in praat. Mocht de situatie van me vragen dat ik verlof neem, dan is mijn baas bereid om me daarin tegemoet te komen. Dat is al toegezegd. @Bull: Kort maar krachtig, maar zeker gewaardeerd. Dankjewel. @Gracia: Jouw moed heeft mij kracht gegeven. Ik hoop dat het nog ooit goed komt tussen jou en je dochter. @Rainbow: meid, alsof ik jou ooit zou vergeten. Op de achtergrond heb je me al een hele tijd gevolgd en gesteund. Je verhaal over je vader heeft me aangegrepen. Ik ben trots op alles wat je voor hem hebt gedaan in die akelige omstandigheden. Ik hoop dat ik straks, als het gedaan is, met een tevreden gevoel terug kan kijken. Nu even op mijn tanden bijten en doorzetten. Dat is een proces dat we niet over kunnen doen, dus wat er ook gaat gebeuren, ik blijf mijn best doen. Allemaal nogmaals dankjewel, lieve mensen!