Drugsverslaving

Hoe ik me voel en wie ik ben?
Ik voel mij anders dan derest, dit heb ik altijd al gehad. Als klein meisje op de basisschool liep ik vaak met de gedachte, “ik ben anders als al die andere, zou er ergens op de wereld iemand rond lopen die precies is zoals ik ben? Nehh dat kan nooit”
Continu denken, heel diep na denken en het zelfs voor me zien.
Bijvoorbeeld, “Ze doen raar, zullen ze mij niet mogen?”

Van de basisschool naar de middelbare, wat was ik er ziek van. “Straks mag niemand mij en zit ik de heledag helemaal alleen”
Schaamde ik me? Ja, ik wist zelfs niet hoe ik moest lopen, eten en praten. En dan ook nog die vreselijke “plas angst”.
Daar zat je dan, helemaal in Veenendaal. Elke dag weer met die volle blaas op de fiets naar Achterberg. Al snel belande ik in een depressie. Mijn hoofd zat zo prop vol met gedachtens, dat ik het even niet meer zag zitten. Hiervoor ben ik kort in behandeling geweest bij een psycholoog.

De onzekerheid bleef, de schaamte de gedachtes. Maar waarom? Ik had vriendinnen op school, iets wat ik van te voren nooit gedacht had, waarom heb ik dit??

Van kinds af aan was ik daardoor zelfs met mijn lichaam bezig, “ik ben te dik, daarom ben ik zo onzeker” en als ik nu foto’s bekijk van die tijd denk ik echt, ik was ziek.. zo mager en ik had het zelf niet eens in de gaten.

Door mijn onzekerheid was ik ook naïef.
Ik kon geen nee zeggen en liep al snel met een ander mee.

Het eerste schooljaar op het CSV, de eerste dagen school, een meisje waarmee ik samen naar school fietste, ze zat 2 klassen boven mij. “Anne, neem een hijsje” ik bedacht me geen moment en ik deed het. Dit was nog maar een sigaretje.

Al snel kwamen er problemen met mij op school. Door de mensen waar ik mee om ging, had ik overal maling aan. Ik zat meer op het “meldpunt” met een gele kaart dan dat ik in de les zat.

Drugsverslaving

Op de basisschool, kreeg ik door de kinderarts Ritalin voorgeschreven. “Oh ze is onrustig, snel afgeleid en dromerig? Ze heeft ADD, hier heb je Ritalin”
Ik vond het zo’n rot spul, elke ochtend na inname, ging ik met gruwelijke zenuwen naar school. Ik ben er al snel mee gestopt.

Jaren later dacht ik, ik ga weer zo’n pilletje proberen. En hee, wat is dit lekker spul…
Al snel raakte ik zwaar verslaafd aan dit medicijn. Ik kreeg het van de huisarts voorgeschreven voor een halfjaar. Ik slikte 25 pillen per DAG!!! ik bleef maar bestellen. Tot dat, ze hadden door dat er iets niet klopte dus schreven ze geen Ritalin meer voor. En wat is dat klote.. zwaar verslaafd, en ineens heb je niks meer. Maar ik was goed in dingen bedenken. Aangezien ik alleen maar met de verkeerde mensen omging, had ik in een mum van tijd meerdere drugsdealers leren kennen. Waarvan 1 met Ritalin, “JAAA, IK HEB HET WEER!!!!!” Zo ongelooflijk blij met een paar pilletjes. Tot dat, hij kon er niet meer aan komen.. shit, nu zit ik weer zonder.
Maar hee, ik heb wel is gehoord dat Ritalin dezelfde werking heeft als cocaïne.. en ja hoor ook daarvoor kende ik iemand. Ik snoof dag en nacht door.. slapen? Nope, snuiven heel stiekem onder de dekens en als de doods dat papa of mama het hoorde.
Voor ik naar mijn werk ging, had ik afgesproken met “Ali” tja, zo noemen die drugsdealertjes zich allemaal. Daar stond ik dan elke ochtend + middag + avond op de parkeerplaats bij Candia in Rhenen.
Op een gegeven moment kon ik het niet meer betalen, ik kocht steeds meer, ik had steeds meer nodig. Ik vroeg of ik het op de pof mocht doen, gelukkig mocht dat.
Als ik mijn maandloon kreeg, ging daardoor bijna alles gelijk naar de drugsdealer. En mijn vader mijn rekening maar aanvullen omdat ik stiekem alles door mn neus heen haalde. Wat hebben mijn ouders veel voor mij betaald.. ik vergeef het mezelf nooit.

Op een gegeven moment kon ik de stress niet meer aan en brak ik. Op mijn werk.. ik ben naar mijn baas gelopen en hem alles verteld. Daarna heb ik in zijn bijzijn mijn ouders opgebeld. Kom maar naar huis is wat mijn vader zei nadat ik hem huilend opgebeld had. Toen ik thuis kwam werd ik met open armen ontvangen. Het verdriet dat ik in de ogen van mijn moeder zag, dat beeld zou ik altijd voor me blijven zien. Ik heb mijn ouders zoveel pijn en verdriet gedaan, maar ze bleven knokken voor mij.
Een tijdje later ben ik voor 2 maanden opgenomen geweest in een verslavingskliniek. Na 1 maand dacht ik, ik vind het wel mooi geweest hier ik ga weg. Lekker weer aan het werk en het normale leven weer oppakken.

Dat ging voor eventjes goed. Ja, ik kreeg een terugval. En wat voor 1.. ik pakte wat ik pakken kon. GHB, cocaïne, speed, ketamine, XTC, alle soorten medicatie waar je rustig van werd, en dan niet 1 pilletje van 10mg maar nee dat waren hele strippen Oxazepam van 50mg. En daarbij Tramadol, Quetiapine, veel andere pammetjes en nog wat medicatie waarvan ik geen idee had wat het precies was, dat kreeg ik allemaal van een “vriend” die een paar straten verder woonde. Daar kreeg ik alles van, ook de GHB en zelfs crack.. maar ik was zo naar de klote door al die zooi die ik nam, dat ik helemaal niks meer voelde van wat ik nam.. het verbaast me oprecht dat ik toen niet dood ben neergevallen.

Toen zou ik opnieuw naar een afkickkliniek gaan, intake gesprek gehad samen met mama. Waar ik te horen kreeg dat ze mij niet konden helpen met mijn “problematiek” en dat was dan een van de beste klinieken, (Solutions).

En toen ineens, ging er een knop om in m’n hoofd. Letterlijk 22 verschillende banen verder, al die jaren problemen, gedoe  en geruzie thuis door die klote troep. Ik was er zo klaar mee.. en weetje wat? Ik heb het gehaald!!! Mede door mijn vriend, hij durfde het met mij aan.. hij heeft me er doorheen getrokken, als ik hem niet tegen was gekomen, was het alsnog misschien wel fout gegaan.

Nu hebben we samen een kindje, ik ben de gelukkigste mama ooit. En drugs? Er gaat geen dag voorbij dat ik er niet aan denk, maar tegelijkertijd voel ik het verdriet van mijn moeder, en dat doet me tot de dag van vandaag enorm veel zeer. Dus, voor mij nooit geen drugs meer.

Nu kan alles alleen maar beter worden, natuurlijk heb ik mijn ups en downs maar wie heeft dat niet? De pijn zou nooit verdwijnen maar de trots dat het nu zo goed gaat, ook niet.