Drankgebruik van mijn man
Mijn man is altijd al een stevige drinker geweest, ik ben er voor gewaarschuwd door familie maar ja, liefde maakt blind hè? Wij zijn al heel lang samen, maar de laatste paar jaar erger ik mij ontzettend aan zijn drankgebruik. Vooral in het weekend drinkt hij in mijn ogen te veel. En begint dan vaak verschrikkelijk te zeuren of is vervelend. Ook tegen onze kinderen, pubers nu. Dus het weekend is nooit echt gezellig. Zelf vindt hij dat het allemaal wel meevalt, het ligt allemaal aan mij, of aan de kinderen en ach hij drinkt toch niet zoveel? Maar ik begin er nu toch echt van te balen en weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet doen. Er met hem over praten werkt averecht. Hij luistert toch niet en vindt dat ik zeur. Door de weeks is hij rustig en doet hij wel normaal zoals het hoort…Wat adviseren jullie mij om te doen???
-
Laat één van je kinderen zijn gedrag opnemen en als hij weer nuchter is, laat je het hem zien. Let wel op dat hij het niet in de gaten heeft want wie weet wordt hij agressief. -
Beste Bloemetje (leuke naam trouwens), Ik ben een verslaafde, die gestopt is met drinken. Een verslaafde heeft per definitie geen inzicht dat er een probleem is en ook niet dat hij een probleem veroorzaker is. In mijn geval hebben “externe factoren” ervoor moeten zorgen dat ik iets ging doen. In het begin van mijn herstel waren dat familie/vrienden die steeds meer de druk opvoerden. Toen ben ik ongemotiveerd een traject in gegaan, wat niets opleverde. Toen er voor het eerst werkelijk iets gebeurde, was onder begeleiding van een systeemtherapeut, er aandacht was voor het hele gezin en dat ieder gezinslid mocht zeggen wat hij of zij te zeggen had. Dit is ook vaak een eerste interventie die gebruikt wordt, om de ernst van de situatie duidelijk te maken aan de verslaafde. Toen ben ik ook een tijd gestopt d.m.v. intensieve behandeling. Daarna weer teruggevallen, jaren weer gebruikt. Uiteindelijk ben ik toch definitief gestopt. Iedereen heeft hierin een individueel proces af te leggen, als verslaafde, dus echt aangeven hoe zo’n traject eruit ziet, kan ik niet. In ieder geval voor jou: Let op je grenzen! Laat hem nooit, nooit meer je grens over! Verslaving is grensoverschrijdend en –verleggend en door je grens aan te geven, ga je niet mee in zijn ongezonde gedrag. Zorg goed voor jezelf. Focus ligt op je man, terwijl de belangrijkste persoon in je leven, ben jezelf. Laat je niet isoleren/gijzelen door dit probleem, maar probeer zo transparant mogelijk te zijn. Door het te bespreken komen er inzichten/openingen/druk (op je man). Een geheim houdt zichzelf in stand, in dit geval het drankgeheim van je man. Mobiliseer mensen die je vertrouwd, voor jezelf en anderen. Dit is wat ik nu kan bedenken. Je mag me mailen via de redactie. Beste tip is: gooi het (gereguleerd en discreet) open en blijf er niet alleen mee zitten! -
Ik ben ex-partner van een alcoholist. En het is een rotziekte, waar het hele gezin mee te maken heeft. Ik wist dat mijn ex dronk, ik kende de ziekte alleen niet. Daar kwam ik pas achter toen ik met mijn ex ging samenwonen. In het begin vond ik het wel meevallen. Ja, hij dronk veel en viel erg vroeg in slaap op de bank. Maar hij werkte ook al vroeg in de ochtend en was "gewoon" moe. Pas later ging ik me ergeren. Ging ie in z'n nakie de straat op. Of hij lag onder aan de trap, gestruikeld over z'n sloffen. Of ik zat met hem bij de Eerste Hulp, omdat ie met z'n hand in zijn eigen whiskey glas was gevallen... Terwijl ik dit schrijf, word ik wéér verdrietig. Ik durfde nauwelijks de deur nog uit, bang dat ik thuis zou komen en m'n vriend dood zou aantreffen. Alles ook geprobeerd: zijn gedrag opgenomen en laten zien. Ja, dat was wel even schrikken, maar óók reden voor een verse borrel. Hij heeft zich meerdere keren op laten nemen. Uiteindelijk sloot ik me aan bij een forum voor partners en familieleden van verslaafden. Ik leerde om los te laten. En ben uiteindelijk (toen de 4e opname in de Jellinek Kliniek ook een drama werd) weggegaan. Beseffende dat ik hem niet kon redden... Ik weet niet zo goed wat ik je kan adviseren, want een verslaafde kan pas geholpen worden als hij/zij zélf het probleem erkent. En zolang je man dat niet doet, is er (in zijn ogen) dus geen probleem. Hij moet gaan inzien dat hij ziek is (verslaaft zijn is een ziekte) en hulp zoeken. Maar dat moet hij zelf willen... Ik wens je veel wijsheid. -
Om het probleem eens door de week te bespreken. Op een moment dat je denkt nu is hij goed gemutst. Ga niet gelijk in de aanval maar geef aan wat je niet prettig vindt en hoopt dat je van tevoren met hem hierover een afspraak kan maken. Bijv maximaal 5 biertjes per avond en dat hij voor jou en de kinderen aan wilt houden. Geef aan dat je er verdrietig van wordt en ongezellig vindt etc. Als hij van je houdt en het niet te aanvallend op een goed moment brengt komt het vast goed. Dus niet zeggen op het moment dat hij drank wilt pakken in het weekend of net druk is.