Dochter
Nieuw forum, tijd voor een nieuwe naam.
Mijn ex en ik zijn sinds kort uit elkaar.
Sinds mijn dochter om de week het weekend en een avond door de week naar hem toe gaat, lijkt ze enorm veranderd. Plotseling vindt ze de dingen die wij altijd samen deden niet leuk meer en zou ze het “alleen voor mij gedaan hebben”. Mijn ex zei dit als eerst en nu zegt zij dit dus ook.
Ondertussen plan ik in “onze” weekenden dingen in. Om vervolgens te horen dat ze die uit het niets met haar vader gedaan heeft, maar dan het weekend er voor.
En als ik iets in plan, blijft ze liever thuis (op de ipad) omdat ze, zoals ze zelf zegt, het hele weekend ervoor al op pad is geweest met haar vader.
Tijdens de laatste loodjes kost het me al extra moeite om leuke dingen te blijven ondernemen, maar ik voel me zo verdrietig hierbij.
Van nooit wat met papa naar (sinds de scheiding) heel veel met hem doen en met mij niks willen ondernemen, terwijl ik dat al 10 jaar met haar doe.
Ieder weekend waren we op pad. Zwemmen, wandelen, monumentendag, springkussens, marktjes, speeltuinen…
En bovenop deze, voor mij gevoel, afwijzing van mijn dochter, verteld mijn ex doodleuk dat hij jaren geleden al weg wilde bij mij, maar bleef voor dochterlief.
Het is dat ik niet tussen dochter en ex wil staan, en dat hij ook nog een beetje een band krijgr met kindje 2, anders was hij hier nooit meer welkom geweest.
-
Je moet je realiseren dat je dochter best haar redenen zal hebben voor haar gedrag. Ik weet niet welke leeftijd ze heeft, maar gok dat dat zo rond de puberteit is, kinderen worden op dat moment gewoon meer tegendraads. Ik denk ook dat je zelf een vertekend beeld hebt van hoe het was voor de echtscheiding en na de echtscheiding tussen jou en jouw dochter. Er zal ongetwijfeld een groter verhaal achter deze hele scheiding zitten en wat dat ook moge zijn, het lijkt er op dat jouw dochter door jouw acties de keuze gemaakt heeft dat zij eigenlijk liever met haar vader om gaat. Wat kun je daar als moeder nou aan doen? Je houdt toch van je kind, blijf dat gewoon volhouden en ga vooral niets afdwingen of proberen het contact tussen haar en haar vader te doorbreken. Ga elkaar niet zwart maken, want ze zal meer door hebben dan je je realiseerd. Het is aan jou om daar op een volwassen manier mee om te gaan en ook na een moeilijke periode nog in staat te zijn op een redelijke manier met elkaar om te gaan. Zoals ik het nu lees doe je dat niet, verwijt je je ex-man van alles, waaronder ook het gedrag van je dochter en zou je haar het liefste bij hem weghalen. Het feit dat hij haar maar om het weekend en 1 dag in de week ziet geeft jou meer dan mogelijkheid genoeg om een prettige relatie met je dochter te onderhouden. -
Het laatste wat ik wil is mijn dochter weg houden bij mijn ex. Ik heb zelf aangemoedigd om per week een avond bij hem te gaan eten, buiten de "officiële" weekeinden om. Ik blijf van mening dat een kind een band moet opbouwen met allebei de ouders, ongeacht hoe de ouders met elkaar om gaan. Wat ik niet snap is dat ik haar altijd heb gevraagd wat te willen doen. En altijd was het zwemmen, wandelen, museum, stadstoer, speeltuintjes ed. Toen riep mijn ex ook al dat de helft domme tijdsbesteding was (dus de musea ed) En sinds ze dus meer tijd bij hem is, ze nu hetzelfde gaan roepen. Ik ben bang dat er op een bepaalde manier op haar ingepraat wordt, waardoor ze het gaat overnemen. Je kan mij nl niet vertellen dat een meisje van 10 binnen 9 weken zo omslaat van mening. Ik verwijt mijn ex idd een heleboel dingen. Oa dat hij weg is gegaan toen ik 5 maanden zwanger was, in een huis dat half af is, omdat hij nooit dingen deed voor zijn gezin en het gereedschap mee had (en ik het dus ook niet kon doen) en zelfs op gezinsdagen afspraken met anderen maakte, waardoor mijn dochter en ik het samen of niet konden doen. Hij draagt niks bij voor dochterlief, helpt niet met de babykamer. Hangt nu alleen de leuke papa uit. Maar ik hoop juist dat ik dit niet overdraag naar dochterlief, omdat het mijn wrok is en niet de hare. Daarom schrijf ik het ook hier op, zodat ik toch een uitlaatklep heb. Ik laat hem gewoon binnen, praat met hem, hij speelt hier zelfs spelletjes met haar op de spelcomputer. En voor dochter gaan we binnenkort toch naar een pretpark met ons 3-en (al zal dat eerder met ons 4-en zijn, als de baby er is) -
Wat een moeilijke situatie zit je in. Het lijkt me heel lastig om telkens the bigger man te moeten zijn en dan ook het gevoel te hebben dat dit er 'tegen je gewerkt' wordt om het zo maar te stellen. Als ik je verhaal zo lees valt me wel op dat je dochter je "pakt" (dit klinkt gemeen, maar bedoel ik niet zo) op een punt die erg belangrijk voor je is: jullie gezamenlijke plezierige activiteiten. Activiteiten die neem ik aan als doel hebben om nader tot elkaar te komen, om samen lol te hebben, een goede / fijne band te onderhouden. En juist op dit punt lijkt je dochter lijkt ze een signaal af te geven. Een scheiding is natuurlijk iets heftigs: een band tussen je ouders wordt verbroken, alle relaties staan op zijn kop. Het klinkt alsof ze dit nu ook met jou wil doen: de relatie op zijn kop zetten. Bij mij ontstaat dan de indruk dat ze jou wil kwetsen, niet omdat ze je niet meer aardig vindt of iets dergelijks, maar omdat ze zelf gekwetst is, verdrietig is, boos is. En de relatie met haar vader 'fragieler' klinkt dat de relatie die ze met jou heeft, en dat jij in die zin veiliger bent om zich op af te reageren. En misschien is het ook een vorm van opnieuw veiligheid zoeken? Gaat iemand me verlaten als ik lang genoeg tegen de relatie aan trap? Als ik lees wat je typt lijk je me wel iemand die al probeert om op 1 lijn te komen met de vader en ook inderdaad probeert om een leuke activiteit met zijn allen te ondernemen. Daarnaast zat ik zelf met de vraag: als het doel is van de leuke activiteiten om dichter bij elkaar te komen/ te blijven, misschien is op dit moment leuke activiteiten dan niet het middel wat je dochter nodig heeft. Kan het zijn dat ze nu iets anders nodig heeft om weer bij elkaar te komen? Ik heb het antwoord niet, ik ga uit van mijn eigen aannames en ken jullie natuurlijk niet, maar dat was wat ik dacht bij het lezen van je verhaal. Ik wens je veel sterkte! En misschien dat ze ook gewoon even tijd nodig heeft om door dit proces heen te gaan.