DIK

DIK
Ik ben dik. Dik,zwaar, mollig, vet. Of stevig zoals mijn vader vroeger al zei. ‘Esther heeft stevige benen’. Thanks voor dat. Als dikkerd in deze maatschappij kamp ik met vele problemen. Problemen die iedere vrouw vast wel eens ervaart, maar in mijn hoofd heeft het toch te maken met mijn dik zijn. Als gezellige Brabantse Bourgondiër, zo zie ik mezelf dan weer wel, is het toch niet altijd rozengeur en chips.

Al mijn hele leven zit het in mijn hoofd: ik ben dik. Terwijl ik nu naar foto’s kijk en denk: goh, ik zou toch een moord doen om er weer zo uit te zien als toen ik 16 was. Maar als ik naar die foto’s kijk, zie ik het toch ook. Esther heeft zich goed ingepakt; broekje netjes over de buik, vestje aan bij het t-shirt, wijdvallend en het liefst ook nog een sjaal om (want ja die onderkin kon echt niet!). Oh en dit zijn nog de zomerfoto’s. En elk jaar schuift dat verlangen weer op, naar de voorgaande slanke jaren. Terwijl de 16jarige Esther zich net zo dik voelt als de 23jarige Esther. Als gevolg van mijn dik zijn, ben ik gezellig en heb ik een uiterst goed gevoel voor humor. Dit hoort er namelijk bij: dikkerds zijn gevuld met zelfspot en gezelligheid. Daarnaast heb ik ook een directe manier van communiceren gefrabiceerd en lijk ik super zelfverzekerd. Want dat hoort er natuurlijk ook bij; je bent pas een faler als je je zo gedraagt. Dat is ook de reden dat ik gewoon in een bikini heb rondgelopen de afgelopen jaren, een badpak is voor dikkerds.

Maar goed, wat is het nut van dit verhaal? Nou gewoon, ik wil ook wel eens kunnen klagen. Ik ken mensen die aan willen komen en daarover mogen klagen. ‘Echt, ik doe zo mijn best, maar ik kom geen gram aan!’. En iedereen heeft daar zoveel begrip voor en zegt: ‘jeetje meid, wat ontzettend naar voor je!’ Je snapt dat ik , als dikkerd, alleen maar schuin kan kijken. Ik heb het ook een keer geprobeerd. ‘Echt ik doe zo mijn best, maar ik val geen gram af!’ Nou mensen, uit ervaring: SPREEK DEZE ZIN NOOIT HARDOP UIT! Alleen dikkerds weten waarom. Oh, nu we het hier toch over hebben; die goedbedoelde ongevraagde reacties! ‘Je moet gewoon gezond ontbijten, je moet alleen maar water drinken, je moet geen koolhydraten meer eten, je moet gewoon je doel voor je zien of heb je wel eens gedacht aan een dieet? FLIKKER OP MET DIT, IK VRAAG JE NIET OM JE MENING. Of van die walgelijk dunne mensen die dan mee gaan klagen: ‘ja ik herken het, mijn bovenbenen zijn ook echt huge!’. ECHT HOU OP MET ME!

Ook de opmerkingen die vriendlief wel eens ontglippen. ‘Jezus, wat een dikke foep en die reet!’. En dan kijk ik, past het kind in kwestie wel drie keer in mij. Of die grap dat hij chips haalt en gewoon weken met een zak kan doen. En dan boos worden als ik de zak in kwestie na 20 minuten al op heb gevroten. Sorry!

Iedereen heeft wel iets, is ook een vaak gehoorde opmerking. Maar mijn ‘ding’ is voor iedereen te aanschouwen en niet zo’n beetje ook. Waarom mag je als dikkerd niet klagen over je dik zijn? Waarom moet ik altijd verantwoording afleggen? Waarom reageert iedereen altijd zo verbaasd als ik aangeef dat ik shoppen de hel vind? Echt, serieus? Ga jij maar eens shoppen op maat in plaats van op wat je leuk vindt. Ga jij maar eens 10000 broeken passen die allemaal net iets te klein zijn en met een rood hoofd je hokje uitkomen. Dat is lachen joh!

Maar goed, deze klaagzang heeft wel ergens een doel. Want ik ben het beu. Het dik zijn ben ik beu, de reacties ben ik beu. Ik voel me buitengesloten. Ik wil ook meedoen aan de wereld van slanke dennen. Ik wil ook kunnen eten wat ik wil en niet weggestaard worden bij de Mac. Ik wil dat mensen op feestjes wel gewoon het bakje chips bij mij wegzetten (dit gebeurt nu niet, geen grap!). Maar als allerbelangrijkst wil ik mezelf leren accepteren. Als Esther.

Dus nu heb ik in mijn hoofd gehaald dat ik wil gaan afvallen. Ik heb groenten in huis, ik heb fruitjes gehaald en zelfs mijn brood heb ik vervangen door speltbrood. Ik heb mijn sportbroek weer onder uit de kast getrokken en zelfs mijn sportschoenen (die dienden als werkschoenen, want ze lopen heerlijk!) gewassen. Dus nu ben ik er klaar voor.

Tenminste, dat dacht ik. Maar hoe krijg je ineens de motivatie om echt buiten te gaan lopen in je super strakke broek en je wiebelende vetjes? Ik heb geen idee.
Het dik zijn brengt zo z’n veiligheden met zich mee. Ik mag namelijk wel andere mensen afkeuren, want ja ik ben zelf ook dik. Ik mag wel troosteten, want dat past in het plaatje. Ik mag mensen bekrompen noemen, omdat ze me afwijzen op mijn uiterlijk. Ik mag zielig zijn in deze maatschappij, ik ben jong en dik. Oh en als top, ik rook ook nog! Dus ik ben degene voor wie jullie allemaal zoveel zorgverzekering betalen. Dat ik een weerstand heb waar je u tegen zegt en me verder kip lekker voel, zullen we voor het gemak maar even vergeten.

Ik denk echt dat ik gelukkig ben als ik dun ben. En ja, ik heb een gezond stel hersens en ik weet heus wel dat het waarschijnlijk niet zo gaat zijn. Maar toch. En daarom komt het gevoel van falen altijd zo hard aan. Ik vind het maar stom, dat afvallen. Ik werk notabene bij een bakker, hoor ik dan niet gewoon dik te zijn? Nee Es, stomme smoesjes.

En dat weet ik ook wel, stomme stomme smoesjes. Maar chips is echt mijn beste vriend. Daar word ik gelukkig van. De geur van een verse zak paprikachips, man man man. Ik heb wel eens uitgerekend hoeveel zakken paprikachips ik kan kopen van mijn salaris. Echt, ik werd er zwaar gelukkig van. Maar het gevoel dat als de zak leeg is en je op de klok kijkt en ziet dat je 10 minuten verder bent, is het rotste gevoel dat er bestaat. Zo high, zo low. Het is gewoon een rush, een verslaving. Ik ben verslaafd aan voedsel. En naar mijn mening is dit de lastigste verslaving ooit: eten is overal, iedereen doet het, het is niet duur en je hebt eten per slot van rekening ook echt nodig. Maar of ik chips, koek, snoep, stokbroodjes met aioli en satésaus nu echt nodig heb? Nee eigenlijk niet.

Wat heb ik dan wel nodig? Wat heb ik, als bijna 24jarige, nu echt nodig in mijn leven? Goede vraag, hele goede vraag. Hoe zorg je ervoor dat je op een dag in de spiegel kijkt en denkt: ik mag er zijn! Dat je vrienden kan zijn met jezelf, ‘ik ben wel oke’. Of zit dat eeuwige getwijfel aan mezelf gewoon in mij? Ben ik gewoon zo en moet ik het hier mijn hele leven mee doen? Maakt het uberhaupt uit of ik nou 50 of 100 kilo weeg? Voor wie maakt dat nou het verschil? Allemaal vragen die dagelijks rondspoken in mijn hoofd (met onderkin).

Ik wou dat ik van deze stress al kilo’s verloor, maar helaas, het is niet altijd feest. Liever schrijf ik een klaagzang en blijf rustig op deze bank zitten. Terwijl ik weet dat het zo niets gaat veranderen. Wat moet ik nu toch in godsnaam met mezelf aan?