Depressie

Adhd misschien, laat ik me daar maar eens op testen, daar heb je toch vaak ook veel te veel gedachten? Misschien ligt het wel aan de pil en hormonen die ik slik, ik weet dat het voorkomt in mijn familie, daar zal het wel aan liggen. Misschien moet ik meer gaan sporten, gezonder eten. Van mijn moeder krijg ik altijd te horen dat ik veel te veel doe en te weinig slaap. Dat zal het ook wel zijn, maar alleen zijn durf ik niet goed, mezelf alleen laten met mijn gedachten. Ik merk dat ik alleen maar naar oorzaken blijf zoeken. Ik wil weten wat dit is en waarom het komt, misschien vind ik zo ook de oplossing.

Ik loop achter mijn vrienden, en hoor ze praten over het plan van vanavond. Het liefst wil ik vanavond hier al weg zijn, niet specifiek hier, maar gewoon van de wereld. De stemmen voor me worden vager, en ik blijf bij mijn gedachten. Ik ben er gewoon niet bij en hou mijn handen voor mijn gezicht. Even later vraagt een vriendin: Kunnen we dan bij jou slapen? Natuurlijk! Zeg ik vrolijk, ik heb er echt zin in! Ik ben eigenlijk allang blij dat ik niet alleen slaap, en dat mijn gedachten me niet kunnen overnemen vanavond.

‘Ga naar een psycholoog’. Psychologen, ik weet het niet zo goed. Ik studeer in de richting van psychologie op, ik vind het oprecht zó interessant. Maar het praten over mijn gevoelens en wat ik anders zou moeten doen aan mijn gedrag en gevoelens is zo veel makkelijker gezegd dan gedaan. Ik weet allemaal wel wat ik zou moeten voelen, zeggen en denken, maar zo gaat dat nou eenmaal niet.

Moeite met vertellen heb ik niet heel erg, ik kan goed over mijn gevoelens praten. Het enige wat ik er vervelend aan vind is dat ik dan zoveel aandacht opvraag. Ik voel me altijd een aansteller en een aandachtstrekker. Ik merk het ook van mezelf, dat als ik even niet lekker gaat, dat ik dan veel te veel mensen er mee lastig wil vallen naar mijn idee. Het werkt ook allemaal in een cirkel. Mijn vriend vertel ik er het meest over, hij heeft ook wel eens zo’n aanval meegemaakt. Hij is in mijn ogen echt perfect en hij kan me ook heel goed steunen, maar omdat ik weet dat ik bij hem terecht kan, ben ik ook weer bang dat ik te veel aandacht van hem opeis. Ik moet hem ook niet opzadelen met het probleem, misschien vindt hij het wel helemaal niks dat ik me zo vaak zo voel. Misschien is de kans dat hij onze relatie beëindigd wel groter. En ja, zo heb ik er in een minuut weer dertig nieuwe gedachten bij.

Verwachtingen, ja ik weet het, ik had zo veel verwacht van het studentenleven. Op de middelbare school moest ik heel hard werken om goede cijfers te halen. Na mijn tussenjaar zou ik student worden, en ik had helemaal voor me hoe dat eruit zou zien. Met mijn 10 huisgenoten de beste vrienden worden, altijd samen eten en meteen vrienden voor het leven hebben. Veel uitgaan, dat hoort er namelijk bij als je student bent. Maar dat viel bij mij tegen. Ik ben net verhuisd en mijn huisgenoten zijn nu echt wel gezellig, samen koken doen we zeker. Vrienden zijn we zeker, maar beste vrienden wat ik had verwacht, is te hoog gegrepen. Ook ga ik niet zo vaak uit als ik had gedacht, er is allemaal niks mis mee. Maar de verwachtingen van mezelf waren heel hoog. Niet alleen van mezelf, maar ook van mijn omgeving. ‘Het eerste jaar is heel belangrijk, de meeste mensen vinden daar de vrienden van hun leven’, het is dus wel belangrijk dat je dan vrienden maakt. Die druk voelde ik heel erg, niet dat uitmaakte, en dat weet ik ook wel, die dingen komen vanzelf maar toch moest alles meteen bij mij op zijn plek vallen. Ik ben in dat opzicht misschien te perfectionistisch.

Vergelijken, maar ja waar maak ik me druk om? Ik heb nu goede vrienden van mijn opleiding, ik heb leuke huisgenoten, mijn studie gaat helemaal prima en ik vind het leuk. Maar toch vergelijk ik met mensen die wel meer aan het beeld van het studenten plaatje voldoen. Ik merk ook nu weer dat ik heel bewust van mezelf ben dat wat ik fout doe, ik heb te veel verwachtingen, ik maak me veel te snel druk, ik weet ook wat ik er aan zou moeten doen. Maar zo gaat het gewoon eenmaal niet.

Je merkt het eigenlijk niet aan me. Ik ben eigenlijk juist heel druk mijn dag aan het inplannen, ik zoek overal een afleiding. Ik doe veel te veel, misschien wil ik ook nog wel op rugby, mij lijkt vrijwilligerswerk doen ook heel erg leuk. Oh, een extra commissie erbij? Prima. Het is geen kenmerk van waar ik last van heb, maar ik besef wel dat het niet goed is wat ik voel.

‘Geniet ervan, en een fijne dag nog!’ Zeg ik opgewekt tegen de klant die eigenlijk al niet meer luistert. Ik blijf maar denken, je zou eens moeten weten wat ik op dit moment zou willen doen. Het liefst zou ik weg willen zijn. Het liefst, verdwijn ik langzaam, zonder dat iemand het merkt. Maar ik wil niet dat mensen er iets groots van gaan maken. Want telkens als ik in een periode zit dat ik er oprecht aan denk mezelf iets aan te doen, besef ik hoe egoïstisch ik het van mezelf vind. Ik heb gewoon een vriend waar ik heel veel van hou, leuke vrienden, en ik ben ook goed met mijn familie. Nooit zou ik willen dat ze kapot gaan van de pijn als ik weg zou zijn. Dan krijg ik weer andere gedachten. Wat ben ik toch verwend, ik heb mensen waar ik om geef, dat heeft lang niet iedereen. Ik heb een prima leven, waarom wil ik hier dan zo graag weg? Waarom blijft het maar in mijn hoofd om weg van deze wereld te gaan? En bij deze gedachten komen weer dertig nieuwe gedachten bij. Maar als we het dan toch over egoïstisch hebben, als ik echt alleen maar aan mezelf denk, wil ik hier weg. Ontsnappen van mijn eigen gedachten, het zijn er gewoon te veel en ik kan het niet meer aan.