De band met mijn moeder verslechterd
Hallo,
altijd heb ik een goede band met mijn moeder gehad. Ik kon goed met haar praten en we zagen elkaar veel. Ik merk dat deze band een andere vorm krijgt. Een vorm die mij niet bevalt.
Ik schets onderstaand een situatie.
Sinds twee jaar ben ik niet meer gelukkig op mijn werk. Waar ik altijd uitdagingen en mogelijkheden heb gezien, vind ik de functie nu te makkelijk. Hierover in gesprek gegaan met mijn manager. Die zei dat als ik ontslag zou nemen ik 6 maanden salaris mee zou krijgen, voor mijn 10 jaar trouwe dienstverband. Ik werk al vanaf mijn 22ste bij dit bedrijf. Ik ben op dit aanbod ingegaan. Zodat ik in alle rust kan solliciteren op een baan die nu beter bij mij past. Toen ik mijn moeder op de hoogte bracht zei ze dat ik dom ben en nooit weg had moeten gaan zonder dat ik een andere baan heb. Ik wilde uitleggen wat voor voorstellen ik gehad heb en waarom ik dit op deze manier kon doen. Mijn moeder zegt dat ik mijn kinderen in een positie zet waarbij zij bang moeten zijn dat ik hen niets kan bieden. Ik heb een half jaar om een andere baan te vinden. Ik was heel erg blij met dit aanbod en mijn moeder heeft me erg onzeker gemaakt. Nu kan ik niet genieten en nadenken over nieuwe kansen. Ik dacht een half jaar echt te kunnen nadenken over wat ik nu echt wil. Maar mijn moeder noemt mij een job-hopper. Ze zegt dat ik al vanaf dat ik 16 tot mijn 22ste 6 verschillende banen heb gehad. Echter, 16 tot 22 jaar zijn bijbaantjes, die gaan en die komen. En daarna ben ik stabiel geweest. Als ik niet stabiel was geweest en vaker van baan had geswitcht, dan had dat ook een optie mogen zijn vind ik. Zonder dat mijn moeder mij belachelijk maakt. Echter ben ik 10 jaar werkzaam hier en slaat het argument van mijn moeder nergens op. Steeds als ik met haar in gesprek wil gaan hierover dan zegt ze; kun je rustig praten? Anders hoef ik het niet te horen. Vervolgens begin ik mijn verhaal en zegt ze; je hebt nu 10 zinnen gesproken en nu ben ik. Echter ben ik dan nog niet helemaal klaar en heeft ze alweer een conclusie die niet gebaseerd is.
Eerder was mijn moeder helemaal niet zo. Ze was heel open en stond voor al mijn verhalen klaar. Andersom is dit ook altijd zo geweest. Het lijkt erop dat de tijd haar verhard heeft. Met momenten herken ik mijn moeder niet meer. Ze reageert vijandig en vaak negatief op dingen die ik doe. Het kan heel klein zijn. Zoals bijvoorbeeld dat ik met een vriendin ga wandelen op de donderdag avond. Vaak als ik dan terug naar huis rij bel ik mijn moeder eventjes. ”Mijn moeder; waarom zou je op donderdag avond gaan wandelen? Waarom heb je daar zin in? Doe dat gewoon in het weekend en laat je kinderen niet alleen. In het donker wandelen, kom op zeg.” Mijn moeder heeft nooit gewerkt, dus ze begrijpt niet dat het best fijn is met een full time job om in de avond een wandeling te doen. Mijn kinderen zijn op donderdag bij hun vader. Als ik dit benoem zegt ze dat ik het toch wel beter weet. Ja dat klopt ook. Ik weet het ook beter. Ik weet ook beter waar mijn kinderen nu zijn. Ik weet ook beter of ik het fijn vind om te wandelen dan dat mijn moeder dat weet.
Het is zo vreemd om van een hele open moeder naar een moeder te gaan die dingen bekritiseerd, negatief is. Hiernaast juist door haar opmerkingen wordt ik onzeker over de keuzes die ik maak. Mijn partner zegt dat ik haar links moet laten liggen, maar dat is heel moeilijk want ik hou heel veel van mijn moeder en ik mis de vrouw die ze was. Ik heb haar laatst de vraag gesteld of ze nog gelukkig is. Dat was ze zeker. Ze zegt niet depressief te zijn en ze zegt geen idee te hebben waarom ik denk dat er met haar iets mis is. Ze vind mij veranderd in een rebelse vrouw. Nou nou, wat ben ik rebels.. Ik wandel, heb 2 kinderen, en ben opzoek naar een andere baan. Dan ben je toch niet ineens rebels? Als ik vraag of zij kan opnoemen wat er rebels aan mij is zegt zij dat zij niet wenst zo aangesproken te worden. Echt geen idee waarom mijn moeder wel zou mogen zeggen dat ik rebels ben, maar ik niet mag vragen waarom dat zo is.
Mijn moeder heeft naast de meer negatieve houding ineens het idee dat ook andere mensen niet mogen uitpraten. Zo was ik met mijn moeder en haar schoonzus op pad. Ik bracht hen ben kroegjes, naar winkeltjes en zij konden samen lekker drinken. Ik was een rijdende bob die dag. De schoonzus van mijn moeder heeft bijna niets kunnen zeggen die dag. Mijn moeder nam steeds het gesprek over en al de verhalen van mijn schoonzus had mijn moeder mee gemaakt maar dan een graadje erger. Als mijn schoonzus een verhaal begon, nam ze het totaal over en eigenlijk was ze heel de dag aan het woord. Toen de schoonzus vroeg of ze een keertje mocht uitpraten zei mijn moeder; HA HA je bent de hele dag aan het praten. Mijn moeder is echt nooit zo geweest. Ik heb soms het idee dat er iets mis is met haar hersenen. Omdat ze ineens een hele andere vrouw is. Ze luisterde altijd naar iedereen, lief, begrip, wel een mening maar niet veroordelend en nu is zij een beetje een vervelend mens aan het worden. Mijn partner zegt dat ik alles wat zij zegt niet serieus moet nemen. Dat is echter niet de band die ik met mijn moeder wil. Ik mis hoe het was. En ja, dat heb ik naar mijn moeder uitgesproken, maar zij zegt dat ik dus een rebel ben en dat zij niets veranderd is.
Misschien is accepteren het beste idee.
Groet,
Sanne
-
wauw heftig. Het kan zijn dat je moeder zelf heel erg onzeker is want je gaat toch niet zomaar je baan opgeven? Ze is bang dat je geen baan kunt vinden en je kinderen daardoor niet kan geven waar ze recht op hebben. Ik snap je wel hoor en ik geef je groot gelijk. Maar net wat jij vermoedt, is er iets met haar hersens aan de hand? Zo ja, dat wordt heel moeilijk want hoe krijg je het voor elkaar dat ze naar een arts gaat. Ik denk dat dat niet gaat want er is niets aan de hand met haar, jullie beelden het allemaal in. Ik zou het toch maar in de gaten houden en ook niet meer te veel vertellen want die negativiteit heeft geen goede invloed op jou. Misschien kunnen anderen die wat verder weg staan wat over haar gedrag zeggen, nou ja erover praten met haar. Ik hoop at het je lukt om tot haar door te dringen, zal niet makkelijk zijn en ik wens je heel veel sterkte ermee -
Lieve sanne, Wauw, heftig! Ik kan je niet adviseren wat je moet doen. En ik kan ook niet invullen hoe je moeder het ervaart. Maar uit jouw verhaal lijkt ze een hele egoïstische vrouw geworden die alles bagitaliseert en de dingen omdraait. Wat een gedrags verandering! Is je misschien opgevallen dat ze langs haar gedrag misschien andere dingen anders doet? Technisch gezien zijn er meerdere dingen die gedragsverandering kunnen veranderen: Tumor, Dementie, Maar ook een middelen verslaving zou kunnen. En er zijn nog veel andere lichamelijke/geestelijke verklaringen. Wellicht loopt het in de relationele sfeer niet lekker en durft ze meer gedrag te laten zien bij andere mensen die ze lief heeft, en heeft ze het niet door hoe kwetsend dit kan zojn voor de ander? Als in gesprek gaan met je moeder geen optie is, en je partner vind dat je haar links moet laten liggen, zijn er andere naasten met wie je wellicht in gesprek kunt? Je noemt je schoonzus in de situatieschets, dus dan mag ik aannemen dat je een broer/zus hebt. Wellicht je vader die in beeld is? Ik kan me voorstellen dat je je erg veel zorgen maakt. Veel sterkte -
Sanne, Ook ik vermoed dat er misschien iets meer aan de hand is en sluit me aan bij de reactie van L. Een tumor of dementie zou heel goed tot de mogelijkheden kunnen behoren. Lees eens iets over frontotemporale dementie. Neem eventueel contact op met je huisarts om je zorgen uit te spreken. Blijf bij jouw voornemen om voor jezelf te gaan,het is jouw leven. -
Hallo Sanne , Ik moet opletten wat ik nu ga zeggen. Maar , het is wel degelijk mogelijk dat een ouder op korte termijn naar zijn kind toe kan veranderen. Zonder ziek te zijn. Zelf ondervonden dat mijn vader jaloers was op mijn leven. Wat jij schrijft lijkt er sterk op . Hij is met de jaren wel veranderd, maar het heeft toch een hele tijd geduurd. Een hele tijd , uit zelfbescherming , heb ik het contact tot een minimum moeten beperken. Praten hielp totaal niet. Alles is stilletjes aan vanzelf weer veranderd. Dus ik vrees dat je het gaat moeten uitzitten. Niet leuk, ik weet het . Maar , als ze niet ziek is , zit er niets anders op dan te wachten en te hopen dat ze weer in de positieve zin veranderd. Ik wens je veel sterkte, en focus je vooral op je eigen leven. Je doet het zo te lezen nog zo slecht niet als zij je wil doen geloven. -
Mijn moeder is overleden, ze had Alzheimer. Ik herken niets van wat jij verteld; ik denk toch eerder dat ze gewoon boos is op jou. Niet terecht: het is JOUW leven en je mag stomme dingen doen zoveel je wil, zelfs scheiden met kleine kinderen en zelf ontslag nemen zodat je niets meer krijgt na een half jaar. Ook geen bijstand!!! Vergis je niet: daar heb je meteen een strafkorting van 3 maanden 0,- uitkering omdat je verwijtbaar werkloos bent. En dat terwijl je kinderen hebt die al aan pappa nr.2 moeten wennen... Wat als de vader straks overal voor op moet draaien? Surprise: je bent moeder en een volwassen vrouw, eerst voor je kinderen zorgen en dus niet doen alsof je een vakantiebaantje hebt waar je zo weg kan. Is al gebeurd, dat snap ik maar ik hoor je niet over solliciteren, alleen over uitrusten en vooral rustig en langzaam om je heen kijken. Kan niet: je bent nu een volwassen alleenstaande moeder met een vriendje. Je moeder zal bedoelen: terwijl jij buiten loopt met je vriendje hoor je te solliciteren denk je niet? O ja, gewoon geen bob meer zijn, ze drinkt dus de hele dag. Als je moeder teveel drinkt wordt ze kennelijk luidruchtig en wil steeds het woord. Je kan ook zeggen: ik ga naar huis, spreek je wel als je een keer nuchter bent. En mam, neem maar een taxi, ik schaam me voor je. Neem wat afstand, geen bob meer spelen want zo help je haar de vernieling in en zoek werk. Schoonmakers of afwashulpen hebben ze altijd wel ergens nodig: je kinderen staan nu op nr.1 tot ze volwassen zijn, niet je vriendje of jouw behoefte om lekker een half jaar te niksen...