COPD en stiekem toch roken

Toen ik op mijn 50e verjaardag de uitslag kreeg van onderzoeken omdat ik steeds ‘verkouden’ was bleek ik beginnende COPD te hebben. Dat was even schrikken, en ook spijt dat ik mijn leven lang gerookt heb behalve tijdens mijn zwangerschappen. Dan kon ik stoppen want een gezond kindje is toch ieders wens en ik wilde alles doen voor gezonde kinderen. Dat is gelukt, ze waren kerngezond. En al snel nadat ik stopte met borstvoeding begon ik altijd weer te roken. Stom, ik had sterker moeten zijn na zolang gestopt te zijn na een zwangerschap, 2 keer zelfs. Maar ja mijn man rookte ook, al mijn familie en vrienden dat maakt het moeilijker denk ik.
Na de diagnose COPD (ik leef inmiddels alleen) drukte iedereen me op het hart onmiddelijk te stoppen met roken. Heb ik ook gedaan, met veel moeite en volhouden tot ik weer zwichtte voor een peuk na heel slecht nieuws. Ik vond het heerlijk dat sigaretje en je raad het al ik dacht ach, heel af en toe een sigaretje moet kunnen. Ging best goed een tijdje; een hele enkele keer als iemand me een sigaret aanbood nam ik het aan en rookte het op. Heerlijk vond ik het, helemaal niet smerig, geen hoestbuien.. en nu rook ik ong. 5, 6 sigaretten per dag. Stiekem. Ik voel me zo schuldig t.g.o. mijn kinderen die zo blij zijn dat ik ‘gestopt’ ben.
En eerlijk gezegd heb ik er voor mijn gevoel geen last van, de benauwdheid kwam niet terug. Tot een paar weken geleden, ik gaf de plotselinge kou de schuld. Maar vanochtend kreeg ik de schrik van mijn leven: ik hoeste bloed op. Voel opeens overal pijntjes in mijn longen en heb me voorgenomen nu echt te stoppen. Of de duvel ermee speelt belde mijn zoon net voor een praatje terwijl hij op de trein stond te wachten en zei nog: ik zie hier mensen vechten om een plekje bij de rookzuil: ik ben zo trots op je mam, de meeste mensen lukt het niet.
Ik kon wel janken en deed dat ook toen hij ophing, hij moest eens weten..
Heb me voorgenomen de laatste peuken die ik nog heb te bewaren om zeg maar af te kicken, en hoop dat ik niet weer bloed ophoest. Durf niet naar de dokter, ik wil kunnen zeggen: ik rook echt niet meer dan durf ik pas anders zeggen ze daar vast: zoek het maar uit, als je gewoon nog rookt is het je eigen schuld. Ze zouden gelijk hebben.
Liefst zou ik schoon schip maken zodat mensen me net als 3 jaar geleden steunen met stoppen ipv denken dat ik o zo sterk ben.
Ooit ben ik veel afgevallen zonder hulp en het overgewicht is eraf gebleven, men denkt vast dat ik een ijzeren zelfdiscipline heb. Ik moet nu echt stoppen, eigenlijk die laatste 20 peuken weggooien. Zie steeds het plaatje voor me van een vrouw die bloed ophoest, zo’n plaatje dat ze op sigarettenpakjes zetten. Ik schaam me zo vreselijk en denk steeds aan de mensen die al zijn gestorven rond hun 50e jaar omdat ze stug door bleven roken met stents in hun aders na het eerste hartinfarct. Ze werden niet verder geholpen voordat ze gestopt waren, de dokters zeiden dat behandeling geen zin had als ze doorrookten dat was dweilen met de kraan open.
Help ik wil niet dood en toch is het zo moeilijk om gestopt te blijven. Nog veel moeilijker om complimenten van mijn zoons te krijgen. Zal ik alles opbiechten, de huisarts bellen.. ik voel me zo vreselijk schuldig, dat stiekeme van me vooral, bah!!!!!