Contact opnemen of niet?

Beste allemaal, ik zit heel erg te twijfelen over iets.. ik hoop dat ik door middel van anderen die hun ervaring ook delen of door de kijk van anderen, nu eindelijk is een keer een keuze kan maken. Het zit namelijk zo

Toen ik 13 jaar was leerde ik een meisje kennen, we waren gelijk onafscheidelijk (beste vriendinnen). Ik leerde haar kennen door het groepje waarmee ik toen destijds omging, het was een super leuke tijd. Uiteindelijk bleven alleen zij en ik over van het groepje en we spraken echt letterlijk bijna elke dag af. Wij waren elkaars beste vriendinnen. En we deden ook echt alles met elkaar. Mijn eerste vriendje was haar broer, daar liep ik ook een tijdje mee. Maar na een tijdje toen ik ongeveer 15 was, was het niet meer zoals het was het contact tussen mij en mijn vriendin verwaterde en toen destijds tussen mij en mijn vriendje was het ook uit.

Ongeveer een jaar later toen ik 16 werd kwam ik weer in contact met mijn vriendin, weer waren we echt een goed team en we waren altijd met elkaar, ik woonde zelfs een tijdje bij haar en we hebben samen veel meegemaakt en veel dingen uitgespookt! vaak gingen we samen uit en deden we leuke gekke dingen.

Zij weet bepaalde dingen van mij wat niemand anders weet en andersom ook. Wij samen deden altijd gekke dingen, zeg maar gerust bijna alle dingen wat god verboden heeft..
Maar oh wat was die tijd leuk met haar! Ookal wist ik soms dat zij niet heel goed voor mij was.. ze heeft mij vaak in dingen meegesleurd. (Tuurlijk had ik beter voor mezelf op kunnen komen!) Maar iets in mij kon dat niet tegen haar, ze was mijn enigste 9vriendin en ik hield mij gewoon echt heel erg aan het idee vast dat wij voor altijd vriendinnen zouden zijn en dat niets ons kon breken. Dus wanneer er iets voorviel wat eigelijk niet door de beugel kon, deed ik er toch maar aan mee.. ookal voelde het soms niet goed en wist ik dat het eigenlijk niet oke was.

Een maand of 2 later zag ik ook weer haar broer op een feestje, de vonk sloeg gelijk weer over.. we hebben ongeveer 1,5 jaar weer met elkaar gelopen. Toen ik bijna 18 was ging het dus weer uit. (En dat verliep niet heel soepel.. er was veel gebeurd het was geen leuk einde) Maar de vriendschap tussen mij en mijn vriendin was er nog. De maanden die volgden waren we ook altijd met elkaar en deden we altijd wel iets leuks of iets geks. Ik geef toe en kan gerust zeggen dat we daar ook echt van genoten, ondertussen was ik alweer 18 geworden en gingen we naar allerlei feestjes, tja wat kan ik zeggen we waren jong, rebels en hadden geen verantwoordelijkheid.

Na een tijdje leerde zij iemand kennen, alleen was hij niet goed voor haar en dat wist ik. Hij was namelijk getrouwd en had een gezin. Hij was dus echt niet vanplan om er vandoor te gaan met een 19 jarige dame en alles achter te laten voor haar.. maar zij wou dat niet inzien, ze was hopeloos verliefd op hem en ze had zelfs een tattoo van zijn naam gezet. Ik drong dus echt niet tot haar door wat ik ook zei. Ik merkte dat zij zichzelf een beetje aan het kwijtraken was, dat maakte mij heel erg aan het denken.
Maargoed, in die tijd zag ik ook iemand. Ik zou niet zeggen dat het heel serieus was.. ik vond hem wel echt leuk we hadden eerder ook kort iets met elkaar. We spraken vaak af. Maar hadden geen relatie.

Na 2 maanden kwam ik erachter dat ik zwanger was. In een klap zag ik alles ineens zo anders! Ik was geschrokken maar ik zag dit ook zeker als een geschenk. Ik wist gewoon dat ik bepaalde dingen moest laten vallen voor wat er komen ging, en dat ik mij volwassener moest gaan opstellen in het belang van toen nog mijn ongeboren kind. Ik stopte met alle ongein waar ik toen mee bezig was en vertelde mezelf dat ik dit goed zal aanpakken, dat ik dit gewoon echt ging doen! Ik was er klaar voor, alle andere dingen deden mij ook niets meer.. de vader had ik ingelicht hij was erg verrast maar stond zeker klaar voor mij en de baby ookal hadden wij toen destijds geen relatie, we zouden er aan werken.. alles op zijn tijd zeiden we tegen elkaar.
Voor mij kwam dit echter op de eerste plaats.
Ik besefde daarom ook dat ik afstand moest nemen van mijn vriendin..
Ookal wou ik dat niet, ze was namelijk mijn enigste beste vriendin en wij hadden zoveel meegemaakt samen. Maar zoals ik al zij sleurde ze mij vaak in bepaalde dingen mee en omdat ik toen inverwachting was wilde ik dat gewoon voorkomen. Dus na een tijdje had ik haar eerlijk gezegd dat ik niet langer meer wou afspreken en we afstand van elkaar moesten doen, dat dat beter was. Ze ging er niet direct op in. Maar ik merkte wel heel erg aan haar reactie dat ze het niet leuk vond. Ze zat er wel mee.. maar ze zei uiteindelijk dat ze er oke mee was. (Althans dat dacht ik) ik hoorde namelijk van allerlei dingen.. ik weet tot de dag van vandaag niet of het ook allemaal zo is maar ik heb zeker mijn vermoedens.. ik hoorde bijvoorbeeld dat zij mij zwart praatte bij andere mensen.. er zijn bepaalde dingen gezegt wat ik gewoon echt niet vind kunnen, ookal wist ik zelf wel beter.. ik had gewoon niet verwacht dat ZIJ zo over mij zou spreken.. ik dacht echt dat het goed zat. Dat wij als volwassen mensen gewoon ons eigen weg waren gegaan zonder gedoe of gezeik. Maar inplaats daarvan hoorde ik de meest afschuwelijke dingen. Ik weet nogsteeds niet of het allemaal waar is(dat zij zulke dingen heeft gezegt) of dat er gewoon mensen zijn geweest die het enorm aangedikt hebben. Of dat zij het gewoon niet kon hebben dat ik haar aan de kant had gezet.. ik weet het gewoon niet.

Nou ben ik alweer bijna 22 ik heb een prachtige dochter en ben al 2 jaar samen met de vader van mijn kind, er is nu ook een 2e opkomst! We zijn super gelukkig en alles gaat gelukkig goed, ik weet via via dat mijn oude vriendin nu ook 2 kids heeft en een vriend. Soms denk ik nog wel is aan haar en vraag ik me af of zij ook nog wel is aan mij denkt. Ik kwam laatst op haar instagram account terrecht. En ik zit nu gewoon echt de heletijd te twijfelen of ik haar moet berichten ofniet?… is dat raar? Ik zou gewoon wel willen weten hoe het met haar gaat, en ik zal aan de ene kant wel willen weten hoe en wat.. ik zou op de dingen die niet zijn uitgesproken misschien eindelijk antwoord kunnen krijgen, en misschien kan ik het dan eindelijk een soort van afsluiten voor mezelf. (of niet natuurlijk) misschien moet ik het er ook maar gewoon bij laten? Ik weet gewoon echt niet of ik er iets mee moet doen of niet?

Wat zouden jullie doen?