Brief aan mijn veertienjarige zelf

Ik moest deze brief schrijven als deel van mijn therapie. Heb alleen wat namen verwijderd, verder is ‘ie origineel. Feedback is welkom, hoeft niet.

==

Hej!

Dat is Zweeds voor ‘hoi’. Ik ben niet bepaald vloeiend, maar het is wel leuk om te leren. Eens iets nieuws, zo op middelbare leeftijd 😀

Deze brief is geschreven in 2024. Ik stel me voor dat jij.. of ik, ligt aan je perspectief, dit leest zo rond 1999. Pap is er net tussenuit geknepen, dat is nu zo ongeveer het enige dat iedereen weet over dit gezin. Verder gaat iedereen er vanuit dat er ‘eindelijk rust’ is, toch? Gek, toch? Want eigenlijk is er door de dood van pap helemaal geen rust bijgekomen, maar juist alleen maar extra chaos ontstaan. En de volwassenen in de omgeving lijken die chaos niet te (willen?) zien. Dat moet enorm kut zijn. Sorry daarvoor.

Even een belangrijke oneliner voordat we beginnen: je leven wordt ECHT draaglijker, later als je groter bent. Beloofd.

Ik schrijf dit dus in 2024. De wereld is flink veranderd in 25 jaar tijd.
In eerste plaats ben ik zelf nu bijna 40, bijna zo oud als pap in 1999. Dat is best gek, want hoewel ik enorm op pap lijk, zijn we helemaal niet zo ‘hetzelfde’ als ik in 1999 dacht. Hij had op zijn 40e natuurlijk drie kinderen, maar ook had hij er op dat moment al ruim tien jaar diepzwarte ellende op zitten. Die ellende in hem snap ik, maar herken ik eigenlijk amper. Natuurlijk heb ik rukdagen, maar over het algemeen ben ik -denk ik, ik kijk nu even richting een persoon die me goed kent- behoorlijk stabiel qua gemoedstoestand. Al lang, ook.
Ik denk dus dat ik mijn veertigste levensjaar zonder al te grote depressies enzo in kan gaan (en met een beetje mazzel ook af kan ronden). Dat komt dus omdat ik niet ons pap ben, maar ook omdat de geestelijke gezondheidszorg (wat vroeger RIAGG was) inmiddels een stuk verbeterd is. En, wacht even, ook gewoon omdat ik actief hulp heb gezocht. Ukkiebeetje credit voor mezelf. 😉

De wereld is ook veranderd in de zin dat er wereldproblematiek bij is gekomen, maar er zijn ook mooie dingen gebeurd, op iets kleinere schaal. Ik ben al heel lang (want papierhandel enzo) verloofd met de allerleukste Schot die je je kan voorstellen. L- heeft een pracht van een stuiter-kind. R- heeft een vriendin waar hij blij mee is. Ineens hebben we allemaal grotemensenlevens. En dat is wel gek.

Wat ook gek is, waar jij/ik in 1999 nog helemaal niet van op de hoogte ben(t).. In zekere zin hebben Renée, Bart, Yvonne en al die andere klootzakken op school gelijk: zij zeggen dat je raar bent en niet bij de rest hoort. Dat blijkt dus ook zo te zijn. Niet omdat je ‘een alien’ bent (ook al voelt dat wel zo, snap ik), maar je brein werkt dus gewoon anders. News flash, bro: je bent autistic as FUCK.
Dus je hebt een gekke-nu-dooie-pa, een dysfunctioneel gezin, je bent autistisch en omdat je nog niet genoeg ellende aan je broek hebt: je gaat je rond je 35e ook realiseren dat je je helemaal niet identificeert met het label ‘vrouw’. Maar weet je.. Dat is helemaal niet zo erg. Het is alleen zonde dat je dat in 1999 nog niet weet en dat je zo hard je best doet om ‘normaal te zijn’. Want, sorry.. dat gaat je niet lukken. In 1999 niet, maar ruim daarna ook niet.

Normaal zijn is echt ONTZETTEND overrated. En saai.

Als je dit leest in 1999, komen er nog heel veel leuke dingen aan. Wat highlights:
– Je gaat werken en wonen in London. Vrienden voor het leven maken, boardgame-avonden organiseren, Free Hugs-events bijwonen, op loopafstand van Trafalgar Square wonen. Dit wordt top.
– Je woont een tijdje in Antwerpen. Dit gaat later aanvoelen als ‘jaren lang’, omdat je je er echt enorm thuis gaat voelen. Pap had den Heksenketel waarschijnlijk ook enorm gewaardeerd, als ‘ie het had kunnen meemaken. Ook dit: ge-wel-dig.
– Tijdens de laatste jaren lerarenopleiding* woon je in het allerleukste studentenhuis OOIT, in Tilburg. Kleurrijk, met fijne huisgenoten en altijd gasten over de vloer. Herhaling: SUPER-tof.
– Natuurlijk: je gaat de liefde van je leven ontmoeten, in Schotland. Op een van de mooiste plekken van Europa gaat hij je een vraag stellen. En je gaat “JA!” roepen naar de sterren. Toptip: roep wat harder. Er zijn op dat moment nog mensen die het niet horen. 🙂
– Je gaat echt heel veel avonturen beleven. Niet alleen in het buitenland, hoor, ook in Nederland is genoeg te beleven.

*dom.

Er zijn ook dingen die je misschien beter NIET kan doen na 1999, maar wel gaat doen. Kleine opsomming:
– Je gaat samenwonen met T- W-. Dezelfde T- die vindt dat je na jaren vegetarisch eten “nu toch normaal moet gaan doen”. Toxic-T-. Niet okee. Je blijft ruim zes jaar samen met die sukkel, eigenlijk passen jullie helemaal niet bij elkaar. Maar om onbekende redenen blijft het door-sleuren, jaren lang. Oh ja, je maakt het ook op een heel lullige manier uit met hem. Dat kan wel beter.
– In je tweede jaar Journalistiek maak je een KvdW-toets waarbij je (na tigmiljoen herkansingen) een 5,5 haalt, terwijl je een 5,6 nodig hebt voor je propedeuse. In een gesprek met je mentor, die een goed woordje voor je kan doen, zeg je uiteindelijk “weet je, ik ben gewoon niet slim genoeg. Laat maar zitten” en je levert ter plekke je studentenpas in. Niet zo handig, want Journalistiek was oprecht je ding.
– En de lerarenopleiding. Tja. Qua ’taal is leuk’ is dit een goede match, misschien. Maar voor een klas staan is ECHT niet je ding. Eigenlijk kun je beter stoppen na je eerste stage, als je inziet dat je tegen elke dag opziet, maar ik snap ook dat je eigenwijs bent (en van de volwassenen in je leven blijft horen dat je ’toch een opleiding moet afmaken’).
– Wat foute manspersonen, alcohol-issues en de combinatie van beiden.. Die horen hier ook wel, maar ik kan je toch niet stoppen. 😀

Je vernaait heel wat banen, in je leven. Veel door omstandigheden van buitenaf (managers die hun werk niet doen, bedrijven die ophouden te bestaan, te weinig beschikbare uren..), maar vaak is het ook echt niet jouw schuld. Het werken in drukke horeca-omgeving LIJKT nu heel leuk, maar past eigenlijk helemaal niet bij jouw snel-overprikkelde brein. De constante veranderingen, de hoeveelheid prikkels, het hyper-sociaal moeten zijn.. Dit is een punt waar ik je wil zeggen: NIET JOUW SCHULD.

Wat ik verder nog kwijt wil, is dat het ongelooflijk zonde van je tijd, energie en moeite is om boos te blijven. Op het moment dat je dit ‘leest’, denk je waarschijnlijk “joh, ik ben helemaal niet boos”, maar dat word je wel. Veelvuldig, langdurig. Op mensen die het verdienen, maar ook op ‘de wereld’. Dat laatste is dus compleet ZINLOOS. De wereld gaat écht niet veranderen omdat een tiener in M- boos loopt te zijn. Zin-loos.

Kijk naar de mooie dingen om je heen. Negeer de klootzakken. Neem hulp aan, want je hebt het nodig. En je VERDIENT het. Je bent niet een ‘verloren zaak’. Koop kleren die JIJ mooi vindt, of die JIJ lekker vindt zitten. Laat de wereld zich maar aanpassen aan jou, in plaats van jezelf als een balletje Play-Doh te laten vormen. Want aanpassen, of maskeren.. da’s helemaal niet jouw ding. En in ’99 heb je dit al ruim tien jaar gedaan, da’s lang genoeg.

You’re a good egg. Don’t let me crack.