Bang voor eenzaamheid

Ik ben een vrouw van 45 jaar en moeder van een prachtige dochter van 4. Mijn man is 16 jaar ouder dan mij en is nu dus 62. Ik heb een moeilijke start gehad zeg ik altijd, mijn jeugd kenmerkte zich door misbruik, verslaving en verwaarlozing maar ik heb gelukkig altijd de.kracht gehad om een normaal leven te willen leiden en dat ging met vallen en opstaan. Doordat ik erg heb moeten vechten in mijn leven ben ik een angstig en bezorgd persoon. We hebben nu een fijne stabiele situatie maar ik ben heel bang voor de toekomst. Mijn man is niet het type dat heel erg actief is op sociaal gebied of erg ondernemend. Hij houdt ervan om thuis te zijn maar dit maakt ook dat ik bang ben dat hij in zal ‘dutten’. Een ander scenario is dat hij overlijdt terwijl mijn dochter nog jong is. Nu hoor ik iedereen denken : dat wist je toch van tevoren dat hij een oudere vader zou zijn, maar het moeilijke is dat ik nog nooit een man in mijn leven heb gehad die mij stabiliteit kon bieden en hij wel. Mijn grootste angst is dat ik alleen achter blijf en dat ik.mijn dochter niet dat leven kan geven wat ik zo graag wil voor haar. Ze heeft geen opa en oma, wel wat familie maar zij wonen niet heel dichtbij. Ik wilde altijd zo graag een hechte familie, zo’n in en uitloophuis waar iedereen welkom is maar dat hebben we niet. Mijn man heeft kinderen uit een ander huwelijk en dit is nogal ingewikkeld. Ze komen eigenlijk nooit langs en dat vind ik dan ook weer lastig voor mijn dochter, want het is wel haar familie. Sociaal gezien ben ik niet de meest sterk persoon maar ik heb altijd wel vrienden gehad. Ik zie ze niet heel vaak maar de band is goed. Door mijn achtergrond heb ik behoefte aan een warme stabiele omgeving maar dit heb ik nooit gehad. Misschien herkent iemand dit of weet hoe je met deze gevoelens om moet gaan. Ik lig er vaak wakker van.