achtervolgd door verleden

Ik was 16 en mijn beste vriend had kanker. Samen konden we de wereld aan en vaak zei hij mij dat hij leeft voor onze gezelligheid en avonturen. Zo jong als ik was vond dat indrukwekkend en probeerde alles uit zijn leven te halen. Van uren rondtoeren in de auto, tot wandelen in de bossen. Zijn grote wens was ooit nog eens naar Parijs te gaan. In de kroeg waar we bijna dagelijks kwamen werd er geld ingezameld en zijn wij samen gegaan. Onvoorstelbaar mooie herinnering.

Toen ik 18 werd was ik oud genoeg om op mezelf te gaan. De thuis situatie was niet top, dus de keuze snel gemaakt. Op naar de grote stad. Dit was het punt waarop we langzaam aan minder contact hadden.

Ik nodigde hem uit, stuurde eindeloos berichten, maar alles bleef onbeantwoord.
Mijn frustratie en woede werden in deze tijd geboren naar hem toe. Een andere dame uit de kroeg had met hem aangepapt, en genoot van de aandacht dat zij een vriend had met kanker. Zwart, zwarter, zwartst heeft zij mij gemaakt. “Ze laat je in de steek”, “lekkere beste vriendin die in de stad gaat wonen”, “ze is niet goed voor je” etc etc.

Toen hij een jaar later op zijn sterfbed lag deed ik alsof het me niks kon schelen, van binnen ging ik kapot. Blowde dat gevoel weg, en ging uit met hard drugs om me blij te voelen.

Na een bezoek aan mijn moeder kreeg ik van haar te horen dat ze bij hem langs wou gaan maar dat absoluut niet wilde omdat hij en ik “ruzie” hadden.
Die avond heb ik iets heeeel stoms gedaan.

De woede en frustratie liepen over, hoe durfde hij zo naar te doen tegen mijn moeder. Ik stuurde hem een bericht wat ongeveer zo ging:

“Dat je kanker hebt betekend niet dat je alles maar kan maken. Waarom doe je zo tegen mijn moeder, zij staat volledig los van onze situatie en heeft altijd voor je klaargestaan, net als ik. Jij was degene die niet meer reageerde, jij was degene die niet naar mij toe kwam, jij was degene die er voor koos leugens te geloven over mij terwijl ik had verwacht dat je me veter zou kennen. Je hoeft niet te verwachten dat ik op je begrafenis kom!”

Dit bericht door zijn nieuwe vriendin vlak voor zijn overlijden via Facebook verspreid door het hele dorp. Ze heeft zin 1 en de laatste zin gebruikt. Natuurlijk kotste het hele dorp me uit, en heb ik mij jarenlang niet welkom gevoeld op geen enkele plaats. Dit begrijp ik, en was ook absoluut terecht.

Ik weet nog goed dat mijn moeder mij belde en ik thuis was met een vriend. Ze vertelde me dat hij was overleden. Ik zei “oké, vervelend” en hing op. Die avond heb ik zoveel drugs om alle gevoelens te onderdrukken. Eenmaal in mijn bed barste ik uit in tranen.

In de jaren daarna ben ik volwassen geworden, maar een tweede kans zit er niet in. Deze fout blijft mij achtervolgen. Hoeveel spijt ik ook heb, hoeveel onbeantwoorde vragen ik ook heb. Nog steeds word ik met de rug aangekeken.

Nu 11 jaar later breekt mijn hart nog steeds elke dag. Ik mis hem zo verschrikkelijk. Wat had ik graag gewild dat we er samen uit waren gekomen. Wat had ik hem nog graag verteld dat ik ontzettend veel van hem hou. Dat ik elk moment koester wat we samen hebben meegemaakt. Dat de foto’s die we maakte me dierbaar zijn, ik er stiekem soms naar kijk zonder dat iemand dit weet. Ik ben op zoek gegaan naar zijn graf en heb daar even in stilte gestaan. Dat voelde toen als een afsluiter, maar dat is het niet.

Hoe moet ik hiermee omgaan, wat kan ik doen.