Abortus, was ik egoïstisch, hormonaal of rationeel?

Allereerst, dit wordt geen verhaal wat voor iemand nuttig kan zijn voor het maken van de juiste keus. De juiste keus bestaat simpelweg niet. Als je in de situatie zit waar je niet zeker weet of je klaar bent voor een zwagerschap zal ik het ook afraden om door te lezen.

Voor mij begon de ellende ongeveer 4 maanden geleden. Ik was gewoon een normale student, met een onwijs leuke vriend die in het weekend genoot van enkele verscheidene wijntjes met mijn vrienden. In principe had ik niets te klagen behalve over dat ik geen zin had om te werken, veel te veel moest studeren voor mijn tentamen of dat mijn salaris alweer op was. Dit geklaag en de bijbehorende stress ging gepaard met vele kleine gezondheidsklachten, althans dat dacht ik. Na vele doktersbezoeken was de situatie nog geen spat veranderd, totdat mijn vriendin iets soortgelijks ervoer. Zij raadde me aan om een spiraal te plaatsen waardoor er minder hormonen in je lichaam komen die die klachten kunnen veroorzaken. Nou, een oplossing dacht ik.

5 weken later had ik een afspraak bij de gynaecoloog voor het plaatsten van een spiraal. Nu zal je denken, waarom na 5 weken pas?, het beste is namelijk om in je menstruatie te zitten, hier wachtte ik dus geduldig op…
Helaas bleef mijn menstruatie uit en dacht ik voor de zekerheid toch even een zwangerschapstest te doen, en ja, daar was die, een hele heldere ZWANGER. Oja met een side note; +3 weken (dit houdt in meer dan 3 weken zwanger, wat in doktertaal al meer dan 5 weken inhoudt).
Op dat bewuste moment slaat het eigenlijk nog niet in. Ja, ik ben zwanger en nu?. Dus wat een ieder op dat moment zou doen, ik ben eerst op een terras een wijntje gaan bestellen om vervolgens een sigaretje in de zon te gaan roken en de middag af te sluiten met een wedstrijdje karten. Niet de juiste activiteiten maar goed. Op de weg terug sloeg het pas in, ik moet het aan mijn vriend gaan vertellen.

Mijn vriend is 27, had op dit moment een eigen huis gekocht en had liever vroeg dan laat een paar koters over de vloer. Op het moment dat ik het hem vertelde praatte die niet met mij erover, hij pakte me niet vast, hij rookte alleen als een ketter en dat was het. Ik besloot dat ik het niet beter ging maken en verkaste weer naar huis. hij geloofde niet wat er aan de hand was en wilde heel graag dat ik samen een test ging doen met hem, die ook weer hartstikke positief naar buiten kwam. Er volgde hier ook maar één vraag, wat nu?. De eerste stap was een afspraak bij de gynaecoloog om het te bevestigen. En ook hier was ik super duper zwanger, 6 weken. Vanaf dit moment kom je in een onwijs lange- hoge- met loopings- en al in een achtbaan te recht. Het varieerde dagelijks van babynamen verzinnen tot ervaring opzoeken in de abortuskliniek. Daarbij was het ook niet dat ik de stress even kon wegroken of drinken, die slechte activiteiten had ik toch maar achterwege gelaten.

in dit traject voelde ik me niet eens heel erg rot. Ik ben van mezelf een gesloten persoon dat alles zelf wel oplost en daar dan ook niemand voor nodig heeft. Ik kon er soms zelf een grapje over maken en vrolijkte zo mezelf wel weer op.
De volgende stap was een intake afspraak bij de abortuskliniek om toch de mogelijkheden open te houden. Op dit moment was ik heel blij dat mijn zwangerschap nog zo vroeg was en niet te ver ontwikkeld zou zijn voor een abortus, althans dat zou zo moeten zijn volgens me gynaecoloog. Fout gedacht!. ik was al 9 weken zwanger, klein inschattingsfoutje moet kunnen toch?

Dus wat waren me opties?: een abortus middels een zuig curratage of het kindje houden terwijl ik 21 ben, nog geen half jaar samen ben met mijn vriend, niet samenwoon of wil wonen, mijn studie nog moet afmaken en zelf nog zoveel van het leven wilde zien? Ik zal het alvast verklappen, ik heb voor het eerste gekozen.

En is deze keus gemaakt door alle rationele overwegingen die ik zojuist noemde of had het meer met mijn gevoel te maken. Dat is dan weer het laatste. Ik voelde mij zo ontzettend vies, dik, misselijk, beroerd en depressief tijdens de zwangerschap die uiteindelijk 10 weken heeft geduurd. Als ik dacht aan het zwanger zijn gaf ik over, werd ik boos. Ik sloot mij zelf compleet af voor weken van iedereen om me heen en waarom? omdat ik ze allemaal niet kon uitstaan en alleen wilde zijn. En voornamelijk door hoe ik me voelde heb ik de keuze gemaakt.

Ontzettend moedig en zeker van me zaak stapte ik met een vriendin de kliniek in. Ik was er klaar voor het moest van mijn weg, nu. IK hoop dat zo min mogelijk van jullie in deze situatie terecht komen. je komt in een kamer waar een handvol vrouwen zitten te wachten op het weghalen van een zwangerschap en dat is zo ontzettend cru. Mensen komen huilend terug van de behandeling, krijsend dat ze zo’n spijt hebben en dan moet je nog…

Ondertussen had ik al 4 dagen geen contact met mijn vriend, ik kon hem niet meer uitstaan. Ik sloot hem compleet buiten, ging naar me eigen huis en wilde hem er niet bij hebben. De reden was dat ik me zo sterk probeerde te houden en aan de buitenwereld wilde laten zien dat er niks was, dat alles goed ging en hij herinnerde me aan heel de situatie. Dit besefte ik toen ik na de 3e dag na de abortus een nacht lang alleen maar heb liggen huilen in de armen van me vriend. Ik had zo’n onwijze spijt. Heel het gevoel van narigheid over het zwanger zijn was weg, ik was niet meer beroerd, niet depressief, niks. En dat is ook wat ik had, niks.

Vandaag heb ik 3 weken later een zwangerschapstest moeten doen ter bevestiging. tot dit moment hoopte ik zo dat ik die 1% zou zijn waarbij het zou mislukken en er uit zou komen dat ik alsnog zwanger zou zijn, maar helaas..

Het is wat het is, je kan het niet terug draaien dus het heeft ook geen zin om te tobben erover. Ondertussen gaat alles goed met mij en me vriend en hebben we afgesproken om dit niet als dieptepunt te zien maar als startpunt voor een verbeterd toekomend leven. Waarbij met alle reden die we hadden om het niet te doen, iets gedaan wordt. Dit jaar zal ik me opleiding afronden, we zullen een wereldreis maken in augustus, we gaan op onze tempo samenwonen zodat we later een fijn en liefdevol huis kunnen creëren voor de oh zo gewenste koters. Ik geloof ook dat de ziel niet verloren gaat en die terug naar ons toe komt.

Dus ja, was ik egoïstisch? was ik door me hormonen depressief en wilde ik het daardoor niet of dacht ik toch te rationeel na? Wellicht een combinatie van allen.