Abortus, ik heb het echt gedaan

Ik ben getrouwd en moeder van twee kinderen als ik door de pil heen (ja het kan dus echt, zonder ziek te zijn geweest) zwanger raak. Ik ben er snel bij. Die avond op de bank kan mijn man me niet echt geloven. Streepje was niet donker genoeg. Wat de uitkomst zou zijn, we zouden ervoor gaan. De ruimte en financiën en andere praktische dingen gingen we regelen, het zou goed komen. De volgende dag een knaller van een test. Abortus kwam ineens ter sprake, bij mij man dan. Ik niet, nooit dat ik dat zou doen. Je weet ook wat je kwijt raakt of stop zet. Na dagen van goede en lange gesprekken, kwam ik steeds meer tot het inzicht dat abortus helemaal niet zo gek was. Ik heb het er erg moeilijk mee gehad. Ruzies zijn er niet geweest. We snapte elkaar in ieder zijn stand punt. Tot mijn man zei; ik ben bang dat ik niet de beste versie van mezelf kan zijn en ik vind dat de kinderen daar recht op hebben. En dat vond ik zo mooi gezegd. Financieel hebben we het niet heeeel ruim, maar gewoon goed. Dit is tot voor kort wel anders geweest. Ieder kind heeft zijn eigen plek, wat wij erg belangrijk vinden. Al met al zei mijn hoofd dat dit het beste zou zijn, voor ons en de rest van het gezin. Maar mijn moeder hart, die huilde, en dat doet het nog. Het verdriet zal blijven. Ik heb op aanraden van verloskundige een brief geschreven, met alles op een rij. Waarom we samen,want dat is zo, tot deze beslissing zijn gekomen. Het feit dat we samen geen derde kindje zullen krijgen doet pijn. Bijna nergens wordt er over abortus gesproken. Ik merk het in mijn omgeving ook. Mijn man, schoonouders en sinds kort een vriendin weten het, verder mijn eigen moeder en collega’s buren etc denken dat het een miskraam is. Het is een taboe. Waardoor het er over praten lastig maakt.