28 jaar en toch zo eenzaam
Beste allemaal,
Hier geen verhaal over vreemdgaan of de liefde maar over eenzaamheid want zo voel ik me al een tijdje, ik durf er tegen andere nooit over uit te komen want tja.. ik ben pas 28 en mensen snappen dan niet dat je je dan ook eenzaam kan voelen.
Vroeger op de basisschool had ik een hele fijne tijd met redelijk veel vriendinnetjes en vriendjes, ik zat zelfs bij het populaire meiden groepje en we hadden het super leuk.. helaas gingen we allemaal naar een andere school en hebben we de band die we hadden nooit meer opgepakt, druk met huiswerk, je krijgt andere vrienden op een andere school er gaat een andere wereld voor je open, ik had destijds nog wel contact met 1 meisje van m’n basisschool en die vriendschap heb ik zelf uiteindelijk goed verknalt.. ik kreeg de verkeerde vrienden en ging het foute pad op.. met drank en ook met veel drugs erbij, ik loog tegen iedereen en spijbelde van school, ik was een echte rebel geworden, hierdoor was de enige vriendschap die ik van vroeger had door stuk gelopen. Wel had ik m’n ‘foute’ vrienden nog en ik belandde al gauw in een gesloten inrichting (thuis heel veel problemen etc) ik was toen 15 en ik heb daar 2 jaar ‘gewoond’ het heeft mijn pubertijd afgepakt en zo ook de vrienden en vriendinnen die ik toen had, in de inrichting zaten lieve en leuke meiden maar niet echt persee de vriendinnen die je om je heen wilt hebben ook vanwege de negatieve invloed. Kort na dat ik de inrichting mocht verlaten werd ik al gauw verliefd op een jongen waarmee ik 2 jaar een relatie had, al mijn vrije tijd ging uit naar hem en mijn opleiding. Ik had opzich wel een leuke klas maar ook geen echte vriendinnen.. de school zat ook in een andere stad dan waar ik zelf woonde dus je sprak ook niet snel af met iemand. Na 2 jaar ging mijn relatie dus over en daar heb ik gelukkig wel 1 hele goede vriendin aan over gehouden die ik gelukkig nog steeds spreek en dat houd me redelijk op de been.. die periode dat ik vrijgezel was ging ik vaak naar de kroeg en ik leefde mijn leventje, ik ben nooit iemand geweest ban grote vriendengroepen, ik vind het fijner om 1 op 1 met iemand te zijn. 9 jaar geleden kwam ik mijn partner tegen en ook toen ben ik vrij snel bij hem ingetrokken… als je net een relatie hebt wil je ook gelijk alle tijd met die gene doorbrengen.. hij had een leuke vriendengroep en ik vond dat het ook wel goed klikte tussen mij en hen, tenminste.. met de mannen dan, die vrouwen leken mij wel aardig te vinden maar achter me rug om spraken ze ook vaak iets af zonder mij erbij te betrekken en als ik ze zag dan was het vaak alleen in de kroeg om te ‘zuipen’. Het kwam er nooit van om echt eens wat leuks met iemand af te spreken zoals shoppen of dingen die je met vriendinnen doet, uiteindelijk is die hele vriendengroep ook uitelkaar gevallen omdat vele kinderen kregen of een nieuwe partner.. laat ik het zo zeggen ik heb daar geen vriendschappen aan overgehouden. Ik werk zelf in de horeca en ik heb leuke collega’s gehad maar meer dan wel eens een wijntje drinken komt er niks van terecht en daar baal ik onwijs van.. ik dacht twee jaar geleden dat ik een maatje voor het leven had gevonden, ze was mijn collega en we spraken dagelijks af om allerlei dingen te doen.. ik ben zelfs met haar op vakantie geweest en we deelde lief en leed, tot ik vorig jaar in een depressie kwam en niet veel zin had om te gaan stappen of überhaupt iets te gaan doen.. ze heeft me van de 1 op andere dag zo laten stikken, ineens was er een ander meisje in beeld waar ze vaker mee afsprak dan met mij ineens, ik voelde me daardoor zo verraden ook omdat ik echt in een hevige depressie zat.. ik stopte met werken om aan mezelf te werken en ik merkte aan haar dat ze dat niet kon hebben op de 1 of andere manier terwijl ik altijd 60 uur in de week werkte en zij maar 3 dagen wat ik haar van harte gunde! Ah fijn, die vriendschap is na een jaar ook helemaal dood gebloed en we hebben nu zelfs geen contact meer.
Ik kom uit een gezin van 5 meiden en ik had heel leuk contact met wat zussen van mij, maar ik merkte dat het heel vaak vanuit mij kwam, ik ben de gene die telkens overal op en neer naar toe rijd en vraagt om af te spreken, het zou ook eens fijn zijn als dat andersom zo zou zijn, ik heb dit ook uitgesproken tegenover mijn zussen en dan zeggen ze allemaal meer hun best te gaan doen maar ik heb hier nog niemand gezien of een uitnodiging gehad.
Dit geeft mij echt een onwijs eenzaam gevoel ik kan nooit op iemand terug vallen, mijn partner is ook vaak aan het werk dus daar kom ik ook op de laatste plaats, gister had ik echt een mentaal break down omdat ik hier al weken mee zit en het enige waar hij aan denkt is aan sex.. ik snap dat echt niet ik denk echt dat niemand begrijpt hoe eenzaam mijn leven is, ik werk sinds kort ook nog maar 3 dagen omdat ik me daar fijner bij voel ik. En namelijk nogal gauw moe en al het huishouden ligt op mijn schouders maar ik merk wel dat ik me nu heel vaak nutteloos en eenzaam voel, herkent iemand zich misschien deels in Jin verhaal? En hoe zouden jullie hiermee omgaan? Ik ben heel erg benieuwd. Aar jullie reacties
Groetjes van mij
-
Kan het zo zijn dat jij zelf ook wat fouten gemaakt hebt waardoor mensen niet langer met je om willen gaan? Bijvoorbeeld je collega’s. Jij was depressief, zeg je, dus moeten zij met jou bevriend zijn? Dat je depressief was is niet leuk, maar gezien je hier alleen ‘negatief’ over je collega spreekt, lijkt het of die vriendschap gebaseerd was op hoe jij je voelde. Dat kan erg vermoeiend zijn voor mensen. Misschien heb je die collega wel helemaal leeg getrokken, met jou problemen. Mensen willen er wel voor elkaar zijn, maar op een bepaald punt moet je ook zelf wat bieden. Dit kun je ook doen door aan te geven dat je aan jezelf werkt en je vriendin(nen) wel te spreken ect, maar ook hen wat positiefs van jezelf bieden. Ik weet niet geheel of dit passend is in jou verhaal, maar mogelijk geeft het je stof om over na te denken. Er zijn ook onderdelen in je verhaal waar je gewoon klaar mee moet zijn. (Zonder dat iemand daar schuldig aan is). Neem nou de vriendengroep van je ex. Logisch dat die niet meer bestaat. Dus daar hoef je verder niet meer over na te denken. Verder lees ik in dit verhaal niets dat naar jou kan wijzen. Je gebruikte drugs ect en kwam in een gesloten inrichting, doordat het thuis niet goed ging. Dat is zeer vervelend voor je geweest en heeft je mogelijk gevormd in een vrouw die nu niet goed weet, wanneer haarzelf iets te verwijten valt. Dat je een lastige thuis situatie had, daar kun je niets aan doen. Wel kun je met therapie gaan leren, hoe jijzelf meer grip krijgt op je eigen gedrag en hoe dat relaties (met vriendinnen) beïnvloed. Mogelijk heb je dat stukje gemist in je opvoeding vanuit je ouders en dit ook niet -kunnen- leren in de gesloten inrichting. Het komt op mij over dat jij graag 1 op 1 contact wil met mensen en alles van hen verwacht. Jij deze mensen opslokt en voor jezelf wil hebben. Misschien opzoek naar veiligheid ect (die je gemist hebt vroeger). Wel kan dit betekenen dat mensen jou vermoeiend gaan vinden en je heb qua energie leeg trekt. Hier kun je wel therapie voor volgen. Succes. -
ik herken mij helemaal in jou verhaal! Op het drank en drugs na heb ik precies dit zelfde mee gemaakt! Vroeger had ik wel wat vriendinnetjes maar die gingen hun eigen leven verder. Ik had een "Vriendinnen" groepje vanuit mijn klas, maar ze betrokken mij steeds minder in de activiteiten. En voelde ik mijzelf alsof ik het 5e wiel aan de wagen was. Ook had ik een vriendenclubje bij een reddingbrigade, maar sinds ik een depressie kreeg en een andere diagnose erbij kreeg hebben ze mij ook laten vallen. Als ik bij ze kwam staan dan liepen ze van mij weg of keerde ze hun rug naar mij toe of als ik gedag zei dat zeiden ze niks. Ook had ik daar een beste vriend, S, en hij was de eerste die te horen kreeg wat er met mij aan de hand was en hoe rot ik mij voelde. Ik heb nooit meer iets gehoord van hem. ongeveer een jaar later kreeg ik een hond, en vanuit daar ontmoete ik een nieuwe vriendin, we konden goed praten, deden samen vaak leuke dingen, ze leek te accepteren wat er met mij aan de hand was. Maar ze was nog al jaloers aangelegd. Ik had gespaard voor een mooie camera, en dat kon zij niet hebben.. ze gooide het er op dat zij nooit meer mooie foto's kon maken omdat ik een betere camera had, en dat ik haar kosten voor het schoonmaken van haar auto maar moest betalen. Erg vreemd! Uit eindelijk wel weer goed gekomen toen, tot dat zij een kind kreeg. En ik mijn eigen huisje. Ze is 1 keer langs geweest met haar baby die lekker mijn huis kon besmeuren, poepluier verschonen bij mij op de grond zonder iets er onder te leggen. En de poepluier niet in de container gegooit. Ook is ze met niks aan gekomen, en dat gaat mij niet daarom. Maar voor haar nam ik wel wat leuks mee toen ze een nieuw huisje kreeg. Aan haar gaf ik wat meer geld uit dan bij een ander, en dan krijg je er eigenlijk niks voor terug. Het hoeft niks groots te zijn, een bosje bloemen om iemand te feliciteren met haar nieuwe huis is toch niet zo'n moeite? althans ik vind dat normaal als ik bij iemand langs ga die bijvoorbeeld een nieuw huisje heeft om dan even wat leuks mee te nemen. Maar goed ik wijk af van mijn verhaal. Deze "vriendin" is ook uit mijn leven gestapt. Vriendschap moet van 2 kanten komen, en mijn broer zegt altijd je moet 70% geven en dan mag je blij zijn als je er 30% voor terug krijgt. En ik heb echt mijn best gedaan om te investeren in die vriendschappen, maar op een gegeven moment trek je aan een dood paard en dan heeft het gewoon geen zin meer. Wij allebei hebben de leeftijd dat iedereen om ons heen kinderen gaat krijgen, en daardoor een drukker leven krijgen waardoor ze minder tijd hebben voor hun vrienden. Ook praten ze alleen nog maar over hun kinderen, en als je geen kinderen heb dan kan je niet met ze mee praten, en ze denken dat je niet kan voelen zoals zij zich nu voelen met de kinderen. Ook gaan de moeder naar speciale moeder/kind activiteiten waar ze medemoeders ontmoeten en met ze alle gezellig gaan praten over hun kids. En daarbij werken moeders tegenwoordig ook gewoon veel. Dan verliezen ze jou gewoon uit het oog. Het is dus een lastige leeftijd waar we in zitten. Op dit moment voel ik mijzelf ook erg eenzaam, maar ik hoop dat het in een latere leeftijd het beter word. Dat de mensen weer tijd krijgen voor een vriendschap. Maar door alles wat er gebeurd is heb ik op dit moment nu ook niet veel vertrouwen meer in een vriendschap, en vind ik het lastig om het aan te gaan om een nieuwe vriendschap op te bouwen. Tips kan ik je niet echt geven maar ik heb wel veel herkenning in jou verhaal! -
Beste Henk, Allereerst bedankt voor je reacties. Ik realiseer Me natuurlijk dat ik zelf Ook niet altijd even leuk ben geweest en ik was inderdaad heel vaak negatief, maar aan de andere kant was ik er natuurlijk ook voor haar! Het is niet dat het altijd maar om mij draaide, maar inderdaad je zet me wel aan het denken want toch moet het ergens vandaan komen dat mensen zo met mij omgaan, het is waar dat Ik vroeger een lastige jeugd heb gehad met erg weinig aandacht, ik was een zeer eenzaam kind en vandaar misschien ook wel alle problemen. Ik ervaar mijzelf niet als een ‘naar’ of ‘egoistich’ persoon en ik zal iemand die dat nodig heeft altijd helpen of voor die gene klaar staan.. ik heb uiteraard wel in de tijd dat ik een depressie had erg veel aan mezelf gedacht omdat dat ecjt heel erg nodig was en ik terug wilde komen met een betere versie van mij. Misschien heb je gelijk en moet ik misschien met iemand gaan praten over het verleden of hoe ik een beter mens kan worden en hoe ik misschien prettig word in de omgang als mij iets niet zint dan wind ik daar ook niet gauw doekjes omheen en misschien komt dat verkeerd op mensen over want ik bedoel het heus niet rot.. Henk lief dat je reageerde en het zet me toch tot denken toe. Gr Jet -
Hey Jantien, Wat rot voor je zeg! Ik snap inderdaad precies hoe je je voelt. Je kan inderdaad niet alleen in een vriendschap investeren en dat moet inderdaad van twee kanten komen, maar zoals je zegt hebben mensen het allemaal te druk voor elkaar om echt dat beetje aandacht en dat extra’s voor elkaar te doen. Het lijkt Mij inderdaad normaal om iets mee te Nemen als iemand verhuist is maar misschien is ze dat echt gewoon vergeten of er gewoon niet aan gedacht hebben. Iemand weer opnieuw vertrouwen zal voor ons lastig worden maar ergens geloof ik ook wel dat dit nog niet het ‘eind’ is van vriendschappen, eerlijk gezegd hoop ik ook snel op een gezinnetje en daardoor zal ik ook andere moeders gaan leren kennen en een heel ander leven krijgen waar ik nu misschien ook aan toe ben.. Ik kan je helaas ook geen tips geven jantien maar ik voel wel met je mee, ik woon zelf in noord-Holland wie weet kunnen we eens een bakkie samen doen.. Groetjes Jet -
Jet, één advies: NIET ZWANGER WORDEN! Je hoopt op een gezinnetje schrijf je terwijl je zelf helemaal in de kreukels ligt, in therapie moet, je relatie is slecht. Hij denkt alleen maar aan seks en je komt op de laatste plaats zeg je. Zou jij geboren willen worden in zo'n gezin? Niet omdat je gewenst bent maar omdat je moeder zo vriendinnen hoopt te maken.. Vergeet het maar; de meeste moeders hebben helemaal geen tijd en energie over voor nieuwe vriendschappen. En als je bij iemand als Jantien op visite komt die je je baby op de vloer laat verschonen... Nog niet eens een dikke handdoek op haar bed/tafel/whatever neerlegt denk je vast ook nou... laat maar, daar ga ik nooit meer heen. Ik vraag me ook af of Jantien op kraamvisite is geweest en een cadeautje voor de baby had. Heeft Jantien een kaart gestuurd, een bloemetje? Ik lees alleen maar dat ze een kadootje had gekocht en haar investering eruit wil hebben. Als je zo gaat praten krijg je nooit vrienden: 'Ze is 1 keer langs geweest met haar baby die lekker mijn huis kon besmeuren, poepluier verschonen bij mij op de grond zonder iets er onder te leggen. En de poepluier niet in de container gegooit. Ook is ze met niks aan gekomen, en dat gaat mij niet daarom.' Snap je? Wie weet dacht die vage kennis van Jantien ook ik ga gezellig langs met mijn baby maar ben snel vertrokken want ze keek me de deur uit. Met een baby ben je opeens nergens meer welkom.. Veel jonge moeders zijn eenzaam. Met dit verschil dat jij zó de deur uit kan lopen om iets te gaan doen, met een baby kan dat niet. Verwacht niet dat er opeens mensen op komen passen, wel dat je (leuke) dingen af moet zeggen omdat je geen oppas hebt. Als je nogal snel moe bent en 3 dagen werken al veel vindt is een kind of zelfs een hond geen goed idee. Leer eerst voor jezelf te zorgen en bouw een netwerk op als je therapie hebt gehad. Hoe denkt je vriend erover, een baby? Hou je wel van hem of is het 'beter dan niks'? Je zegt niets positiefs over hem en dat valt op. Waarom blijf je bij hem? Kom eens uit die slachtofferrol, slachtoffers zijn energie-vampieren. Klagen mag bij je therapeut, vrienden maak je met positieve energie. Zolang je dat niet in je hebt kan je geen kind krijgen tenzij je het niet erg vindt als dat kind over 15 jaar ook in een gesloten inrichting zit met een drank/drugsprobleem. Een verkeerde vriend is geworden want thuis is het één en al ellende.. Sterkte en veel wijsheid toegewenst. ps: praat eens met je vriend, zo doen volwassen mensen dat als er iets niet lekker loopt in hun relatie; ook dat kan je leren in therapie. -
Karin er zijn wel meerdere dingen gebeurd bij die vriendin, ik ben op de babyshower geweest ik ben op kraamvisite geweest. Ik kan wel een hele waslijst neerzetten als dat nodig is. Er zijn veel meer dingen gebeurd,je kent me niet dus beoordeel me verder dan ook niet. Het was geen vage kennis,wij gingen elke week wandelen met de hond en samen dingen ondernemen. Maar ik ben je verder ook geen verantwoording schuldig, maar misschien moet je jou reactie wat meer bij jezelf houden?! -
Wat is je andere diagnose Jantien? Jet heeft geen andere diagnose, kan een hoop verschil maken. Waarom vlieg je zo in de gordijnen als ik Jet adviseer vooral geen gezin te beginnen op dit moment c.q. zwanger te worden? Lijkt me echt geen goed plan. Wat bedoel je hiermee: "Ik heb nooit meer iets gehoord van hem. ongeveer een jaar later kreeg ik een hond, en vanuit daar ontmoete ik een nieuwe vriendin, we konden goed praten, deden samen vaak leuke dingen, ze leek te accepteren wat er met mij aan de hand was. Maar ze was nog al jaloers aangelegd. Ik had gespaard voor een mooie camera, en dat kon zij niet hebben.. ze gooide het er op dat zij nooit meer mooie foto’s kon maken omdat ik een betere camera had, en dat ik haar kosten voor het schoonmaken van haar auto maar moest betalen. Erg vreemd!" Zeker vreemd... ik snap er niks van. Misschien moet je daar een eigen verhaal over plaatsen, hier zit Jet niet op te wachten. -
Hi, ik heb je verhaal gelezen, net zoals dat van vele anderen. Eenzaamheid is iets vreselijks, als een ijskoude schaduw die je achtervolgt. Er zijn zo veel gedachten en geheimen, die je met je mee draagt. Soms heb je dan even nood aan een gesprek, maar blijkt het dat je vrienden er niet mee kunnen omgaan en laten ze je vallen. Het gevoel dat je niet begrepen wordt en dat je vrienden verliest is onbeschrijfelijk. Eenzaamheid. Ik schrijf het woord keer op keer. Ik fluister het voor me uit in het duister. Eenzaamheid, het is zo vaak bij me dat ik niet meer alleen ben. -
Eenzaamheid...ik ken dat heel erg goed. Onzeker zijn. Maar onzeker ben je niet onzeker word je gemaakt. Bij een datingsite aangemeld in hoop een vriendinnetje te kunnen vinden. Het was een website voor mensen met een maatje meer. Maar die dames daar. Omg ik oordeel of vooroordeel niemand maar mooie heb je sws niet tussen maar lelijke. Dikke. En die zelf onzeker zijn zijn zoooo veeleisend! Ik schrok ervan. Niemand is zeldverzekerd. Niet de dunste of haar moeders mooiste maar ze wijzen mannen af die dik zijn. Dat was voor mij meer een experiment en ervaring. Want nu weet ik 100% zeker dat INNERLIJK IS BELANGRIJKER DAN UITERLIJK niks anders is dan een grote leugen. En zo ontstaat dus eenzaamheid. Onzekerheid etc. Ik ben fors en vind mezelf niet lelijk. Ik train 5 dagen in de week en krijg binnenkort een gastric bypass operatie. Dus mn uiterlijk gaat ook veranderen maar voel me eenzaam. Mensen zijn niet snel geinteresseert in mij. Waarom weet k ook niet :( meer mensen hier die dat herkennen?? Mutti -
Hoi allen Heel herkenbaar eenzaamheid ben al heel wat jaren alleen. Wat ik niet snap als je eenzaamheid herkend waarom zo vooroordelend denk jullie daarmee dat je iemand helpt. T is een grote trap na. En wat boeit t wat voor diagnoses mensen hebben.. Als of je daarom geen vrienden verdient ofzo. Het is nu eenmaal zo mensen rennen keihard bij je weg als je depressief bent gediagnosticeerd. Uit eigen ervaring en uit me werk als ervaringsdeskundige zie je dit heel vaak. Mensen zijn verschillend als ze depressief zijn sommige denken veel aan hun zelf sommige totaal niet. En tuurlijk is iemand die depressief is niet t alle leukst om mee om te gaan. En natuurlijk voor veel mensen beangstigend. Maar je kan als je vrienden bent afspraken maken om t ergens wel of niet over te hebben.. Voor mij persoonlijk is t nog al een doodsklao geweest dat iedereen je in de steek laat ik t moment dat je t hulp hardste nodig heb. Zou iemand dat in hun hoofd halen als iemand kanker heeft of iets. Ik wil niemand tegen hoofd stoten maar in mij evaring zit er groot verschil in. En ik wil t ook niet vergelijken wat erger is in mij ogen is beide net zo erg Ik heb geen tips die en oplossing bieden. Maar kijk uit bij wie je je verhaal doet. Want t is best erg als je gewoon wat begrip wil en je krijgt t niet. Er zijn heel veel projecten die wat tegen eenzaamheid doen en je heb ook verschillende hulp lijnen die je kan bellen om in ieder geval je verhaal kwijt te kunnen. Lost de eenzaamheid niet op misschien maar t helpt even je verhaal kwijt te kunnen en je wordt er niet veroordeelt. En schraap al je moed bij elkaar om toch even een praatje op schoolplein te maken er is miss nog wel een ouder die alleen staat. Het ergste wat kan gebeuren is dat iemand zegt dat ie niet wil praten ofzo. En dat is niet leuk en ik snap dat t de moeilijkste stap is en je t niet te horen wil krijgen. Ik vind t daarom ook moeilijk maar na zoveel tijd. En t is indd raar zoveel eenzame mensen die elkaar niet kunnen vinden. Kies voor jezelf niemand anders doet dat en t betekend niet dat je egoïstisch bent. En wees niet bang voor de eenzaamheid hoe kut t ook is. Mijn grootste fout met mensen omgaan die niet goed voor me waren. Een ex die me in elkaar sloeg waar ik langer bij bleef dan goed was omdat ik bang was om eenzaam te zijn. Nu ben ik eenzaam maar is wel een stuk beter dan dat. Ik wou dat ik kon helpen of antwoord had. Iedereen heel veel moed en sterkte bij de stappen. Paty -
Hoi, Waarom is het ooo zo moeilijk om gezien te worden? Om iemand zijn/haar waarde te zien zonder oordeel, zonder geroddel, zonder invulling? Het kost ons geen geld om even iemand te begroeten, even vragen hoe gaat het met je? Ben je populair in een groep krijg je hulp van alle kanten, je hoort erbij, je bent een van ze, je bent stoer, een meeloper, meeprater, etc. Je hebt een oo zo grote netwerk, hoop vrienden, je word 10x op een dag gebeld dat jezelf moe van wordt. Daar is altijd wel iemand die je kunt bellen uit je telefoonlijst. Je bent te stil, niet stoer genoeg, geen gepaste kleding, te dik, puisten etc. Je hebt net iets wat negativiteit bij de ander trigger word je algauw genegeerd. Wat kunnen wij soms als mens hard zijn voor en naar elkaar toe. Uiterlijk zegt meer dan de mens zelf! Heb je de nieuwste gadgets, nieuwste auto, woon je in een villa heb je vrienden. Als wij nu die ene zaadje niet planten wat heeft de opkomende jeugd nog voor later? Heb compassie, heb elkaar lief onvoorwaardelijk. Eenzaamheid is killing even een hallootje zeggen tegen de onbekende. Ik hou van jou, houd van elkaar. -
Lieve vrouw, Ja ik herken je verhaal. Ook ik voel me soms totaal afgesneden van de wereld. En ik heb de liefste vriend en partner die ik me kan voorstellen en die staat altijd voor me klaar. Zo dankbaar voor. Maar andere mensen die echt dichtbij me staan, die me goed kennen en er voor me zijn, die zijn moeilijk te vinden. Iedereen lijkt altijd druk met werken en is bezig met zijn eigen kleine gezin/partner/leventje. Zelf ben ik psycholoog, ja ook die hebben het zelf soms moeilijk, en probeer ik met mijn huidige bedrijf en werk mensen bij elkaar te brengen en te leren hoe je echt verbindingen maakt. Eerst natuurlijk met jezelf en daarna met anderen, op een ander niveau dan koetjes en kalfjes en geklets over het weer. Ik wil mensen weer met elkaar laten verbinden in de kwetsbaarheid van emotie. Op 22 februari 2022 start er een nieuwe groep met vrouwen aan het programma "Floreren kun je leren". Voel jij dat je klaar bent om jezelf in een groep met vrouwen neer te zetten en naast je persoonlijke ontwikkeling, bijzondere banden op te bouwen met de vrouwen waarmee je dezelfde weg loopt? Neem een kijkje op mijn website: www.florahuberts.nl You will not regret this <3 -
Ik heb ook weinig vrinden geniet van de kleine dingen