Wat zou jij doen?

 Afgelopen voorjaar hebben mijn man Joris en ik in Gran Canaria Cristel en Gio ontmoet. Onze wederzijdse kinderen konden het goed met elkaar vinden. Zo ontstond er een vriendschap. Eenmaal terug in Nederland spraken we snel af en weer was het gezellig. Voor herhaling vatbaar, vonden we allemaal en er werd een nieuwe datum geprikt. We hebben inmiddels een paar keer afgesproken in het weekend en hoewel ik het nog steeds leuke mensen vind, is er wel iets waar ik me ongemakkelijk bij voel: de gesprekken waren de laatste twee keer wel erg pikant. Naarmate de avond vorderde en er dus ook meer drank vloeide, vertelden Cristel en Gio van alles over hun slaapkameravonturen. Hilarisch vinden ze het, om te vertellen over allerlei bijzondere seksexperimenten die ze uitvoeren. Ik lachte een beetje mee, maar eigenlijk vind ik het gênant. Zeker toen ze vroegen naar onze ervaringen in bed. Joris liet wel wat los, maar ik blokkeerde. Ik wil dat niet met anderen delen. Daarom zie ik ook op tegen onze volgende afspraak. Joris vindt dat ik er niet zo zwaar aan moet tillen. ‘Klets gewoon een beetje mee, joh,’ zegt hij schouderophalend. Maar dat past niet bij mij. Ik praat niet graag over seks. Het is privé en dat wil ik ook zo houden. Hoe kan ik dat duidelijk maken zonder dat de leuke vriendschap voorbij is?  

Mijn partner Brian en ik hebben een druk leven, met allebei een pittige baan en een tweeling van twee, die onze aandacht verdient. Het is weleens lastig: als ik na een dag werken thuiskom, moet ik het soms uit mijn tenen halen om tijdens het bad- en bedritueel van Ella en Nina toch nog even de leuke moeder te spelen. Daarna ben ik uitgeput en wil ik niets liever dan op de bank ploffen, maar altijd is daar nog wel iets dat moet gebeuren. De wc schoonmaken, planten water geven, de was ophangen… noem maar op. Brian ziet dat niet altijd en zakt doodleuk onderuit op de bank als de kinderen in bed liggen. Als ik hem vraag om even een klusje op te pakken, roept hij vaak: ‘Morgen!’ Vreselijk! Dan kunnen we weleens knallen. Geen groot probleem, vind ik. Het is niet leuk, maar we komen er altijd wel uit. Maar ik ontdekte onlangs dat Brian de ruzies die we hebben, bespreekt met zijn moeder. Ze maakte een cynische opmerking over iets waar Brian en ik een meningsverschil over hadden gehad, het klonk echt onaardig. Ik was verbijsterd, maar toen ik Brian erop aansprak, zei hij: ‘Als ik ergens mee zit, dan kan ik dat toch gewoon met mijn moeder bespreken?’ Toch zit het me niet lekker. Ik wil niet dat mijn schoonmoeder slecht of anders over me gaat denken. Ik wil dus dat hij zulke dingen niet met zijn moeder bespreekt, maar hoe krijg ik dat voor elkaar?

Vijf jaar geleden ben ik als administratief medewerker begonnen bij een middelgroot bedrijf. Superleuk werk, vooral omdat ik fijne collega’s heb en de sfeer goed is. Pas werd ik verrast door mijn leidinggevende. Ze nodigde me uit op haar kantoor. ‘Ik zal maar met de deur in huis vallen. Ik wil graag dat jij de leiding van de administratieve afdeling op je neemt,’ zei ze. Haar eigen takenpakket zou uitgebreid worden en dit deel van haar werk wilde ze graag aan mij overdragen. Ik voelde me vereerd en met een brede glimlach hoorde ik Babs aan, die uitlegde wat de promotie inhield. Ik zal meer verantwoordelijkheid krijgen en meer uren moeten werken, maar daar staat ook een beter salaris tegenover. Thuis reageerde mijn man Jacques blij: de champagneglazen kwamen meteen uit de kast. Maar na een nachtje slapen, kwamen bij mij de eerste twijfels en die zijn alleen maar gegroeid. Wil ik dit wel? Ik moet anderhalve dag per week meer gaan werken en leiding gaan geven aan collega’s met wie ik jaren als gelijke samenwerkte. De verhoudingen worden anders. Zal ik nog evenveel plezier houden in mijn werk? Ik hou ervan om op mijn vrije dag te sporten en tijd door te brengen met mijn dochter. Dat kan dan ook niet meer. Maar als ik nee zeg, ben ik bang dat ik spijt krijg. Wat moet ik doen om erachter te komen wat de juiste beslissing is?

Ruim een jaar geleden liep ik Max tegen het lijf en wist meteen: dít is de man voor mij! Ik heb wat relaties achter de rug, waardoor ik precies weet wat ik wel en wat ik niet wil en Max past helemaal in het plaatje van wat ik wel wil. De aantrekkingskracht was wederzijds en omdat we allebei de jongsten niet meer zijn - ik ben 35 en Max 41 - willen we graag de volgende stap zetten: samenwonen en met elkaar een gezinnetje stichten, als het ons gegeven is. Er is wel een ‘maar’. Max heeft een 14-jarige dochter, Amara, die bijna de helft van de tijd bij Max is. Na de eerste kennismaking ging het een tijd heel goed tussen mij en Amara, maar ze begint inmiddels te puberen en kan ze soms heel naar uit de hoek komen. Ook tegen mij. Dat raakt mij niet zo, Max gaat er wat minder goed mee om. Na een flinke botsing tussen Max en Amara zei Max onlangs dat het misschien beter zou zijn als we even zouden wachten met samenwonen. ‘Maar waarop dan?’ was mijn vraag. ‘Totdat het wat rustiger is,’ antwoordde hij. Hij denkt dat het voor zijn relatie met Amara beter is, ik denk dat het niet uitmaakt. Of ik er nu wel woon of niet: ze zal hoe dan ook gaan puberen en zich gaan afzetten tegen hem en waarschijnlijk ook tegen mij. En daarnaast: een veertienjarige gaat toch zeker niet bepalen hoe wij ons leven willen inrichten? Die invloed heeft Amara blijkbaar wel. Hoe kan ik hiermee omgaan?

Vorige week kwam mijn vriendin Dorette me spontaan ophalen om koffie te gaan drinken ter ere van mijn verjaardag. We doen het wel vaker, zulke spontane koffiedates. Normaal gesproken vind ik dat leuk, maar dit keer niet, merkte ik. Ik baalde ervan dat ik haar had verteld dat ik op mijn verjaardag vrij was. Een smoes had ik dus niet, ook al had ik echt geen zin in haar. Dat durfde ik niet zo rechtuit te zeggen, dus op mijn verjaardag stond ik toch op tijd klaar om met haar mee te gaan. Tijdens de autorit wist ik ineens waarom ik geen zin had gehad in haar gezelschap en haar al een tijdje beu was. De laatste tijd klaagt ze aan een stuk door. Nu weet ik dat ze een moeilijke en drukke tijd heeft, en dan wordt ze altijd wat zwartgallig, maar het gaat nu best ver. Niets is goed. Ze zeurt over de kleinste dingen, zoals de kat van de buren, de kwaliteit van de nieuwe blouse, over haar zoon die sinds kort een scooter heeft en ga zo maar door. Het was een grote bak negativiteit. Ik was uitgeput toen ze me later weer thuis afzette! Ze wilde meteen een afspraak maken voor een volgende koffiedate, maar ik heb dat afgehouden. Eerst wil ik nadenken over hoe ik hiermee om kan gaan. Moet ik haar rechtstreeks confronteren met haar gezeur of zal ik wat meer begrip tonen en afwachten tot ze weer wat positiever in het leven staat?

Bijna vakantie! Ik heb er zin in. Dit jaar gaan we naar een leuke camping in Spanje. Niet te groot, niet te klein, maar met genoeg leuke dingen te doen voor ons allemaal. Vooral voor mijn 11-jarige dochter Mae! Elk jaar, als ik een camping uitzoek, kijk ik of er genoeg te doen is voor haar. Een zwembad, een actief animatieteam… normaal gesproken vond ze dat hartstikke leuk. Maar vorig jaar is het wel wat anders verlopen dan ik had gedacht. Heel af en toe ging ze naar het zwembad en ze maakte ook wel wat vriendinnetjes, maar veel te vaak naar mijn zin dook ze haar tent in om uren achter elkaar TikTokfilmpjes te kijken. Misschien dat ze wel tachtig procent van de tijd in de tent lag, veel te veel! Als ik er wat van zei, zei ze: ‘Het is ook mijn vakantie, mam! Laat me!’ Ik wilde geen ruzie, dus ik ging verder de discussie niet aan. Maar met de volgende vakantie in het vooruitzicht, merk ik dat ik het echt niet leuk vond. Ik wil niet meer dat zij telkens haar tent induikt met haar mobiel. Ik heb toch niet voor niets een camping geboekt met van alles te doen? Ik wil dat ze van de zon geniet, leuke vrienden maakt, lekker gaat zwemmen. Niet dat ze haar tijd verdoet met die suffe filmpjes... Mijn vriend, Mae’s stiefvader, vindt dat ik het gewoon moet verbieden. Als ik dat doe, ben ik bang dat ik de sfeer verpest. Dat wil ik nu ook weer niet. Hoe kan ik ervoor zorgen dat ze zo min mogelijk tijd verspilt aan haar schermpjes?

Ik heb me altijd rijk gevoeld met mijn vriendinnen Jo-Anne en Esmee. Het voelde alsof niets tussen ons in kon komen. Jo-Anne ken ik al vanaf mijn kindertijd, Esmee leerden we kennen op het mbo. Met zijn drietjes gingen we veel met elkaar om en ook afzonderlijk ondernamen we wel eens iets. Zo is Jo-Anne met Esmee op vakantie gegaan naar Griekenland en heb ik samen met Esmee een tijdje bij hetzelfde bedrijf gewerkt, waardoor we elkaar wat meer zagen. Altijd leuk, altijd gezellig. Tot een paar maanden geleden: na een concert ontstond er tussen Jo-Anne en Esmee een meningsverschil over wie wat had betaald. Het liep hoog op en Jo-Anne verbrak de vriendschap. Een paar dagen later kreeg ook ik een bericht van haar: ze had meer steun van me verwacht, dus ook de vriendschap met mij was over. Op mijn pogingen om erover te praten, ging ze niet in. Esmee is niet rouwig om de verloren vriendschap, maar ik ben er wel verdrietig om. Ik probeerde het wel los te laten. Nu hebben Esmee en ik onlangs een bericht ontvangen van Jo-Anne: ze wil graag kijken ‘of er iets te lijmen valt’. Esmee peinst er niet over, zij zegt: ‘Iemand die zo makkelijk een vriendschap wegdoet, wil ik niet in mijn leven!’ Ze heeft aangegeven dat ze het niet leuk vindt, als ik wél in gesprek ga met Jo-Anne. Maar ik ben er nog niet klaar mee, denk ik. Wat zal ik doen?

Over geld hoef ik me niet druk te maken. Ik heb een paar leuke carrièremoves gemaakt en een jaar geleden erfde ik een fiks bedrag van een tante. Ze liet een ruime woning na en mijn broer en ik waren de enige erfgenamen. Hierdoor hoef ik me nergens zorgen over te maken. Ik ben geen big spender in designerkleding en met een dikke auto, maar het is ook niet zo dat ik erg op mijn geld let. Ik laat de centjes rollen en iedereen in mijn omgeving laat ik daarvan meegenieten. Ook mijn vriendin Lies, met wie ik graag op stap ga, profiteert ervan mee. Ze weet dat ik genoeg te besteden heb, al weet ze niet precies hoeveel en hoe dat komt, maar soms denk ik dat ik beter niet kan laten zien dat ik geld heb. Het komt tussen ons in te staan. Zo klaagt Lies regelmatig over geld. Dan moppert ze dat het leven steeds duurder wordt en ze aan haar plafond zit qua werk en geen salarisverhoging hoeft te verwachten. Ook geeft ze constant commentaar als ik iets moois heb gekocht. ‘Doe maar duur,’ zegt ze dan. Ook lijkt ze het inmiddels vanzelfsprekend te vinden dat ik altijd meer betaal als we uitgaan. Ik word dat een beetje beu. Ik voel dat ze jaloers is en dat is vervelend. Maar wat moet ik dan, verbergen dat ik geld heb? Hoe kan ik ervoor zorgen dat geld in onze vriendschap geen rol meer speelt, of is het daarvoor al te laat?

Toen ik Marijn ontmoette, wist ik al dat hij kampte met depressieve gevoelens. In zijn puberteit heeft hij een fikse depressie gehad, maar daar is hij na intensieve therapie weer uitgekomen. Hij heeft daarna altijd een wat depressieve kijk op het leven gehouden. Vooral in de wintermaanden kon hij nogal eens neerslachtig zijn, maar ik probeerde me daar nooit zoveel van aan te trekken. Het trok altijd wel weer weg. Maar nu is het anders: hij is weer in een fikse depressie beland en heeft daar nu al een paar maanden last van. Hij heeft er wel hulp voor gezocht, maar zoiets verdwijnt niet van de een op de andere dag. De sfeer is thuis verschrikkelijk. Het is alsof alles is gehuld in een zware donkerte. Het doet me veel verdriet om zijn pijn te zien en hem niet te kunnen helpen. Het is zwaar. Onlangs sprak ik erover met een vriendin en dat luchtte me erg op. Ik zei dat later tegen Marijn en plots werd hij woedend, omdat ik er met iemand anders over had gepraat. Hij is bang dat zijn ziekte voor altijd aan hem zal blijven kleven en dat mensen er iets van zullen vinden. Hij wil niet dat ik erover praat, met niemand. Maar ik heb ook last van zijn ziekte en mij helpt het juist om het erover te hebben! Dat telt toch ook? Moet ik het dan stiekem doen? Of zit er iets in zijn eis om dit binnenshuis te houden? Het gaat om zijn privacy, maar ook om mijn gevoel.