Wat zou jij doen?

Bijna vakantie! Ik heb er zin in. Dit jaar gaan we naar een leuke camping in Spanje. Niet te groot, niet te klein, maar met genoeg leuke dingen te doen voor ons allemaal. Vooral voor mijn 11-jarige dochter Mae! Elk jaar, als ik een camping uitzoek, kijk ik of er genoeg te doen is voor haar. Een zwembad, een actief animatieteam… normaal gesproken vond ze dat hartstikke leuk. Maar vorig jaar is het wel wat anders verlopen dan ik had gedacht. Heel af en toe ging ze naar het zwembad en ze maakte ook wel wat vriendinnetjes, maar veel te vaak naar mijn zin dook ze haar tent in om uren achter elkaar TikTokfilmpjes te kijken. Misschien dat ze wel tachtig procent van de tijd in de tent lag, veel te veel! Als ik er wat van zei, zei ze: ‘Het is ook mijn vakantie, mam! Laat me!’ Ik wilde geen ruzie, dus ik ging verder de discussie niet aan. Maar met de volgende vakantie in het vooruitzicht, merk ik dat ik het echt niet leuk vond. Ik wil niet meer dat zij telkens haar tent induikt met haar mobiel. Ik heb toch niet voor niets een camping geboekt met van alles te doen? Ik wil dat ze van de zon geniet, leuke vrienden maakt, lekker gaat zwemmen. Niet dat ze haar tijd verdoet met die suffe filmpjes... Mijn vriend, Mae’s stiefvader, vindt dat ik het gewoon moet verbieden. Als ik dat doe, ben ik bang dat ik de sfeer verpest. Dat wil ik nu ook weer niet. Hoe kan ik ervoor zorgen dat ze zo min mogelijk tijd verspilt aan haar schermpjes?

Ik heb me altijd rijk gevoeld met mijn vriendinnen Jo-Anne en Esmee. Het voelde alsof niets tussen ons in kon komen. Jo-Anne ken ik al vanaf mijn kindertijd, Esmee leerden we kennen op het mbo. Met zijn drietjes gingen we veel met elkaar om en ook afzonderlijk ondernamen we wel eens iets. Zo is Jo-Anne met Esmee op vakantie gegaan naar Griekenland en heb ik samen met Esmee een tijdje bij hetzelfde bedrijf gewerkt, waardoor we elkaar wat meer zagen. Altijd leuk, altijd gezellig. Tot een paar maanden geleden: na een concert ontstond er tussen Jo-Anne en Esmee een meningsverschil over wie wat had betaald. Het liep hoog op en Jo-Anne verbrak de vriendschap. Een paar dagen later kreeg ook ik een bericht van haar: ze had meer steun van me verwacht, dus ook de vriendschap met mij was over. Op mijn pogingen om erover te praten, ging ze niet in. Esmee is niet rouwig om de verloren vriendschap, maar ik ben er wel verdrietig om. Ik probeerde het wel los te laten. Nu hebben Esmee en ik onlangs een bericht ontvangen van Jo-Anne: ze wil graag kijken ‘of er iets te lijmen valt’. Esmee peinst er niet over, zij zegt: ‘Iemand die zo makkelijk een vriendschap wegdoet, wil ik niet in mijn leven!’ Ze heeft aangegeven dat ze het niet leuk vindt, als ik wél in gesprek ga met Jo-Anne. Maar ik ben er nog niet klaar mee, denk ik. Wat zal ik doen?

Over geld hoef ik me niet druk te maken. Ik heb een paar leuke carrièremoves gemaakt en een jaar geleden erfde ik een fiks bedrag van een tante. Ze liet een ruime woning na en mijn broer en ik waren de enige erfgenamen. Hierdoor hoef ik me nergens zorgen over te maken. Ik ben geen big spender in designerkleding en met een dikke auto, maar het is ook niet zo dat ik erg op mijn geld let. Ik laat de centjes rollen en iedereen in mijn omgeving laat ik daarvan meegenieten. Ook mijn vriendin Lies, met wie ik graag op stap ga, profiteert ervan mee. Ze weet dat ik genoeg te besteden heb, al weet ze niet precies hoeveel en hoe dat komt, maar soms denk ik dat ik beter niet kan laten zien dat ik geld heb. Het komt tussen ons in te staan. Zo klaagt Lies regelmatig over geld. Dan moppert ze dat het leven steeds duurder wordt en ze aan haar plafond zit qua werk en geen salarisverhoging hoeft te verwachten. Ook geeft ze constant commentaar als ik iets moois heb gekocht. ‘Doe maar duur,’ zegt ze dan. Ook lijkt ze het inmiddels vanzelfsprekend te vinden dat ik altijd meer betaal als we uitgaan. Ik word dat een beetje beu. Ik voel dat ze jaloers is en dat is vervelend. Maar wat moet ik dan, verbergen dat ik geld heb? Hoe kan ik ervoor zorgen dat geld in onze vriendschap geen rol meer speelt, of is het daarvoor al te laat?

Toen ik Marijn ontmoette, wist ik al dat hij kampte met depressieve gevoelens. In zijn puberteit heeft hij een fikse depressie gehad, maar daar is hij na intensieve therapie weer uitgekomen. Hij heeft daarna altijd een wat depressieve kijk op het leven gehouden. Vooral in de wintermaanden kon hij nogal eens neerslachtig zijn, maar ik probeerde me daar nooit zoveel van aan te trekken. Het trok altijd wel weer weg. Maar nu is het anders: hij is weer in een fikse depressie beland en heeft daar nu al een paar maanden last van. Hij heeft er wel hulp voor gezocht, maar zoiets verdwijnt niet van de een op de andere dag. De sfeer is thuis verschrikkelijk. Het is alsof alles is gehuld in een zware donkerte. Het doet me veel verdriet om zijn pijn te zien en hem niet te kunnen helpen. Het is zwaar. Onlangs sprak ik erover met een vriendin en dat luchtte me erg op. Ik zei dat later tegen Marijn en plots werd hij woedend, omdat ik er met iemand anders over had gepraat. Hij is bang dat zijn ziekte voor altijd aan hem zal blijven kleven en dat mensen er iets van zullen vinden. Hij wil niet dat ik erover praat, met niemand. Maar ik heb ook last van zijn ziekte en mij helpt het juist om het erover te hebben! Dat telt toch ook? Moet ik het dan stiekem doen? Of zit er iets in zijn eis om dit binnenshuis te houden? Het gaat om zijn privacy, maar ook om mijn gevoel.

Mijn vriendin heeft een tijdje in het buitenland gewoond, maar na een verbroken relatie kwam ze terug naar Nederland. Ze vond een woning bij mij in de buurt en ik was blij dat ik mijn beste vriendin weer dicht bij me had. Mijn man Erwin en de kinderen, Brechtje van 9 en Nina van 11 vonden het ook gezellig. Liz brengt altijd een lach met zich mee. Op een dag bood Liz aan om eens op de meiden te passen, zodat Erwin en ik een avondje samen konden genieten. Het was fijn om weer eens tijd voor elkaar te hebben en de kinderen hadden ook genoten van de logeerpartij. ‘Voor herhaling vatbaar,’ zei Liz met een knipoog, toen ze de meiden terug kwam brengen. Daarna vroegen Nina en Brechtje steeds vaker om bij Liz te mogen slapen. Eerst vond ik dat prima, maar het begint nu wel veel te worden. En ik vroeg me af: waarom willen ze zo graag naar Liz? Na een paar keer moet de lol er toch wel af zijn, dacht ik. Na wat doorvragen weet ik hoe het komt: ze mogen alles bij Liz! Ze eten chips en snoep door elkaar heen, ze slaan normaal avondeten over, ze mogen lang opblijven en gaan ’s avonds laat alleen naar de avondwinkel twee straten verder. Liz voedt niet op. Natuurlijk is dat ook niet haar taak, maar dat is waarom ik liever niet heb dat de logeerpartijen een gewoonte worden. Hoe keer ik deze situatie om zonder Liz te kwetsen?

Vorig jaar gebeurde het voor het eerst dat een vrijpartij tussen mij en mijn partner Max uitdraaide op een fiasco. Onze kinderen waren alle drie niet thuis - onze tweelingzoons van 10 waren op voetbalkamp en onze dochter van 9 sliep bij haar tante. Toen Max haar weg ging brengen, schoot ik een sexy lingeriesetje aan onder mijn jurk en wachtte tot hij terugkwam. Het was alweer ruim een maand geleden dat we seks hadden gehad. Ik wilde ons seksleven een oppepper  geven en deze avond was er perfect voor. Misschien kwam het omdat ik hem min of meer belaagde toen hij thuiskwam of voelde hij zich onder druk gezet, hoe dan ook… hij kreeg geen erectie. We besloten eerst wat te gaan eten. Die avond deden we nog een poging, maar ondanks dat we het heel leuk hadden, op het moment suprême zakte alles weer in. We hebben geprobeerd er geen big deal van te maken, maar na die tijd is het nog maar twee keer wél gelukt. Met moeite! ‘Komt wel goed’, houden we elkaar voor. ‘Het komt door de drukte, de hectiek van ons gezin, drukte op het werk...’ Hoewel ik probeer er luchtig tegenaan te kijken, maak ik me toch zorgen. Het is toch niet normaal voor een man van 35? Misschien is er fysiek wel iets ergs aan de hand! Spoor ik hem aan om hulp in te schakelen of moeten we het nog even aankijken en gaat het vanzelf over?

Onlangs boekten Johan en ik een vakantiehuis dat groot genoeg is voor ons gezin en mijn ouders. Het was een spontaan plan. Het leek hen leuk wat meer tijd met de kleinkinderen door te brengen, nu ze met pensioen zijn. Ook onze kinderen, Chelsea van elf en Jaimy van acht reageerden blij. Maar we hebben er nu toch een beetje spijt van. Als wij op vakantie gaan, is het traditie dat de ouders van Johan een dagje langskomen. Soms blijven ze dan ook slapen. Of dat in de komende vakantie gaat gebeuren, weet ik niet, want mijn ouders hebben laten weten dat ze dat niet willen. ‘Het is onze vakantie, die wil ik doorbrengen met mensen die ik uitkies,’ zei mijn moeder, die nooit een blad voor de mond neemt. Dat is ook de reden dat het tussen mijn ouders en die van Johan nooit zo lekker loopt. Maar dat het zo erg was dat mijn moeder zelfs niet een dagje wil optrekken met mijn schoonouders, wist ik niet. Johan weet niet goed wat hij ermee aanmoet. We hebben mijn schoonouders nog niet verteld dat we in de meivakantie een huisje hebben geboekt, wetende dat ze dan meteen de agenda trekken om een dag in te plannen om te komen. En wat dan? Moeten we dan zeggen: ‘Jullie mogen niet langskomen?’ Of zal ik rond de tafel gaan zitten met mijn ouders en hen vragen om die ene dag toch maar voor lief te nemen?

Het was geen verrassing, toen mijn zoon Thijs op tafel gooide dat hij een feest wil geven voor zijn verjaardag. Hij gaat al een tijdje van het ene feest naar het andere en ik wist dat de dag zou komen dat ook hij iets wil organiseren.  Over twee maanden wordt hij 17 en dat vindt hij de perfecte gelegenheid. ‘En dan gaan jullie lekker samen een nachtje weg, mams,’ knipoogde hij. Mijn man Tobias vond dat wel wat, maar ik niet. Ik weet namelijk hoe het eraan toegaat op die feestjes. Soms vang ik flarden van gesprekken op tussen Thijs en zijn vrienden en ik weet dat ze het op die feestavondjes niet bij een colaatje houden. Er zal dus gedronken gaan worden en het zal weinig uithalen als wij van tevoren zeggen dat we dat niet willen hebben. Ik zie het al voor me: kotsende pubers in mijn badkamer, feestende pubers in mijn slaapkamer, dronken pubers in mijn woonkamer, keuken en tuin... Thijs zegt dat ik overdrijf en me nergens zorgen over hoef te maken. Hij zal ervoor zorgen dat de volgende dag alles blinkend schoon is en dat iedereen zich gedraagt. Als hij dat zegt, knikt Tobias vol vertrouwen. Hoezeer ik Thijs zijn feest ook gun, ik vertrouw het niet. Moet ik me daar overheen zetten, ook al weet ik dat ik geen seconde zal genieten van mijn nachtje weg? Of moet ik naar mijn voorgevoel luisteren en het feest niet toestaan?

Ik was altijd apetrots op mijn man Franco (61), een stoere, verzorgde en sportieve man, die met zijn brede glimlach mijn hart altijd sneller deed kloppen. Maar die man is er niet meer. En als je diep in mijn hart kijkt, is de liefde voor hem ook bijna weg. Wat haat ik mezelf daarom! Ik vind het echt erg om toe te geven. Franco kan er niets aan doen dat hij de laatste tijd slechts een schim van zijn vroegere zelf is. Hij is mager, uitgemergeld en uitgeput. Niet zo gek, want hij is hartstikke ziek. Hij heeft kanker en loopt de laatste vijf maanden ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Ik help hem waar ik kan: ik maak eten voor hem klaar, haal zijn medicijnen, voer gesprekken met de dokter en sta naast hem als hij naar het ziekenhuis moet. Tegelijkertijd zie ik dat hij steeds minder moeite doet om de ‘oude Franco’ vast te houden. Hij loopt in slobberige joggingbroeken, heeft een onverzorgd driedagenbaardje en stinkt af en toe. Maar ik wil de man blijven zien op wie ik verliefd werd! Die moeite deed voor me, zich goed verzorgde. Ik heb dat nodig om de liefde voor hem te blijven voelen, merk ik. Anders zie ik hem als een patiënt en niet meer als mijn man. Ik wil dat niet! Tegelijkertijd vind ik het moeilijk om dit aan te kaarten. Het klinkt zo oppervlakkig. Hij vecht voor zijn leven en ik zeur dat hij zichzelf beter moet verzorgen. Of is het wel belangrijk genoeg om met hem te bespreken?