‘Mijn ex doet vervelend als hij de kinderen brengt’

Het is nu anderhalf jaar geleden dat ik vertrok bij Hans. Mijn liefde voor hem was volledig verdwenen, ik kan het niet anders omschrijven. Hans voelde nog wel liefde voor mij, alles trok hij uit de kast om me bij zich te houden. Maar mijn besluit stond vast. 

Hans en ik hebben samen twee dochters, nu zeven en vier jaar oud. Het deed me pijn om hun sippe gezichtjes te zien toen ik ze meenam. Doordeweeks zijn de meisjes bij mij, eens in de twee weken een weekend bij Hans. Hans heeft het er nog moeilijk mee. Dat hoor ik wel eens van gezamenlijke vrienden van ons, en ik zie het ook in zijn ogen. Hij is boos, omdat ik niet harder heb gevochten voor ons huwelijk. Hij zegt soms heel nare dingen over me, het voelt alsof hij mij mijn geluk niet gunt. Ik probeer het naast me neer te leggen, ik zie hem immers niet zo vaak meer. Als hij de kinderen terugbrengt, zie ik hem natuurlijk wel. Die vragen soms of hij nog even mee naar binnen komt. Dan willen ze een tekening laten zien of nog even een spelletje doen met hem. Natuurlijk gun ik dat onze dochters, dus de deur gaat altijd open. Maar Hans kan zich niet altijd inhouden en maakt regelmatig een nare opmerking naar mij toe. Zijn sneren in combinatie met de manier waarop hij naar me kijkt – alsof hij me wel kan schieten – geven me de rillingen. Mijn vriendin zegt dat ik hem niet meer moet binnenlaten, maar ik ben bang dat de kinderen dat niet zullen begrijpen. Wat kan ik doen om deze situatie te verbeteren?