Bianca wil graag reizen, haar man (nog) niet

Mijn leven loopt lekker op dit moment, ik heb weinig te klagen. Ik heb een baan in de hulpverlening waarbij ik wisselende diensten draai, soms ook ’s nachts. Leukste baan van de wereld, ik blijf er lekker tot aan mijn pensioen. Ook privé gaat het goed: ik ben bijna dertig jaar samen met mijn man Oskar, samen hebben we drie kinderen grootgebracht. Die doen nu alle drie hun eigen ding en hebben hun vader en moeder niet meer zo nodig. Ook onze ouders hebben ons – nog – niet nodig. Het voelt voor mij alsof de wereld aan onze voeten ligt. We kunnen gaan en staan waar we willen, zonder met iemand rekening te hoeven houden! Ik zou heel graag een mooie treinreis door Europa willen maken of willen wandelen op Madeira of in Schotland. Het kan, ik kan bij wijze van spreken morgen verlof opnemen voor een maandje of wat en vertrekken. Bij Oskars werk kan dit ook: hij draait zoveel overuren dat dit geen probleem is. Maar hij wil niet. Als ik hem vraag waarom niet, haalt hij zijn schouders op. ‘Het hoeft niet zo van mij,’ zegt hij dan. Het liefst zou ik samen met hem op reis willen gaan, maar als hij het alleen voor mij doet, dan liever niet. Zoiets moet je alleen doen als je het leuk vindt. Maar kan ik het maken om zonder hem te gaan? Of moet ik mijn dromen in de koelkast zetten en wachten totdat hij er wel voor openstaat om een mooie reis te ondernemen?