‘Pa en ma zijn niet meer gelukkig samen’
Mijn jongste zusje is 29 jaar oud, twaalf jaar jonger dan ik, de oudste. Een maand of vier geleden vond zij eindelijk een huisje en is zij uitgevlogen. Dat werd tijd, want met 29 jaar is het niet leuk meer om bij je ouders te moeten wonen. Ook voor mijn ouders niet, dacht ik. Ze zijn 67: dat is wel een leeftijd waarop het fijn is als je alleen maar voor jezelf hoeft te zorgen, toch? Ik had dus verwacht dat mijn ouders volop van het leven zouden gaan genieten nu de laatste telg uit het nest vertrokken was. Maar niets van dit alles! Een week of wat geleden vroeg ik me na een bezoek af: hebben mijn ouders het eigenlijk nog wel fijn met elkaar? Een paar dagen later kwam mijn moeder op bezoek bij mij en sneed ik het onderwerp aan. ‘Mam, het lijkt wel of pap en jij helemaal niet meer gelukkig zijn met elkaar?’
‘Kind, dat is toch geen verrassing,’ snauwde mijn moeder. ‘Ik ben al jaren ongelukkig en je vader volgens mij ook. Maar ja, zeker weten doe ik het niet, want er wordt bij ons in huis niet gepraat, dat weet je…’
Verder wilde mijn moeder het er niet over hebben. Had geen zin, zei ze.
Ik was verbijsterd en mijn zussen en broer ook, aan wie ik het later vertelde. Dat het ons niet eerder opgevallen was!
Doe er wat aan, vinden we, maar mijn ouders ondernemen geen actie. Moeten wij als kinderen ons ermee gaan bemoeien en het bespreekbaar maken? We gunnen onze ouders een mooier leven, geen leven waarin ze ongelukkig zijn met elkaar…
-
Als het zo ernstig wordt dat een van je ouders dreigt weg te kwijnen, dan is het tijd om in te grijpen. Ik zou daar wel eerst met je broer en zussen over praten want het moet ook hun aan het hart gaan. Misschien willen je ouders wel in actie komen maar hebben ze geen idee hoe ze dat kunnen doen. Probeer daar eerst eens achter te komen, dan kunnen jullie met elkaar bespreken wat ze zouden kunnen doen -
Je kunt altijd praten met je ouders. Misschien met je zussen en broer erbij? Vertel ze dat je wilt dat ze gelukkig zijn. En dat als een relatie niet werkt ze ook kunnen scheiden. Als hun kinderen hier al ‘akkoord’ op geven, dan weten ze in ieder geval dat ze niet voor de kinderen bij elkaar hoeven te blijven, als ze maar weer gelukkig worden. Het leven is te kort om ongelukkig te zijn. Liefs Hülya -
Alleen met praten kom je verder..Gewoon met ze allen het op de tafel gooien en er met ze erover beginnen en er over praten. Als zij het niet doen dan doen jullie het maar waar zij bij zijn. Er lijden meer wegen naar Rome. Praten praten praten is the key. -
Ben het niet eens met de andere reacties: je ouders zijn volwassen mensen, je hebt jarenlang nog niet eens gemerkt dat ze helemaal niet gelukkig zijn samen. Dat betekent dat jullie band best oppervlakkig is; zoiets zie je toch... Laat ik het omdraaien: hoe zou je het vinden als jij later getrouwd bent en je ouders komen je even vertellen dat je best mag scheiden, dat ze willen dat je gelukkig bent enz. Niet leuk toch? Zijn jouw zaken. En dat geldt voor hen ook. Denk je nou werkelijk dat ze hebben zitten wachten tot je zus van bijna 30 de deur uitging voor ze lol gingen maken samen, waarom zouden ze? Een volwassen vrouw heeft toch geen oppas meer nodig ook al woont ze nog bij haar ouders door de woningnood? Echt hoor, als kind gaat het je niks aan, ze hebben je toestemming nergens voor nodig. Ze redden zich al meer dan 60jaar, als ze uit elkaar willen doen ze dat heus wel. Als ze het niet willen: laat ze! Zou je zelf ook willen nietwaar? Behandel ze niet als handelingsonbekwame oudjes; je moeder werdt niet voor niks boos dat je nog niet eens ZAG hoe slecht hun huwelijk is. Dan ben je niet de juiste persoon om je ermee te bemoeien; dat is hun zaak. Als ze steeds ruzie maken waar je bij bent kan je zeggen dat je daar niet bij wil zitten en dan stap je op. Maar dat lijkt me niet, je bent immers stomverbaasd. Ik ook, dat je dat niet zag? Mijn ex-schoonouders hadden ook een heel slecht huwelijk, toch bleven ze bij elkaar en liet moeders duidelijk blijken hoe blij ze was toen hij stierf op z'n 63e. Genant: nou en of. We kwamen er dan ook zelden, andere familie ook niet. Leven en laten leven zeiden ook hun broers en zussen; ze zijn niet achterlijk en kiezen hier zelf voor. En zo is het!