Ik geloof niet dat mijn zus dood wil
Vanaf mijn 17e, draait mijn leven al om haar. Vanaf dat ze mij wakker maakte in de ochtend, en mij vertelde dat ze een overdosis had genomen. Ze was verdrietig en in paniek. Zo ook ik, maar ik moest me groot houden om te voorkomen dat ze verder in paniek zou raken.
Ik kon het haar niet kwalijk nemen, vond ik. Ze was ziek. Ze ís ziek.
Mijn zus heeft anorexia en CPTSS (Complex Post Traumatische Stress Stoornis). Hierdoor ben ik mijn zus al lang geleden kwijt geraakt.
De sirenes kwamen dichterbij en ik deed de deur open voor de ambulance broeders. Er was niemand thuis. Alleen zij en ik, en de vriendelijke mannen van de ambulance. Zij werdt achterin nader onderzocht en ik ging voorin zitten. Ik mocht mijn verhaal bij de chauffeur doen, dat vond ik fijn. Gewoonlijk werdt er alleen gevraagt naar haar verhaal, niet naar de mijne.
Marlies werd behandeld. Ze beloofde het nooit meer te doen. Ik geloofde haar.
We zijn ruim 7 jaar verder, Marlies heeft zich niet aan haar woord gehouden. Ondertussen ben ik de tel kwijt. Nog steeds kan ik dit haar niet kwalijk nemen.
Marlies heeft verlatingsangst, wanneer het beter met haar leek te gaan, deed de hulpverlening een stapje achteruit. Hierdoor voelde ze zich verlaten en deed ze domme dingen zodat het weer slecht zou gaan en ze terug zouden komen. Het is een verslaving denk ik.
De afgelopen jaren ging het slecht met mij, ik heb dit niet kunnen delen met mijn familie omdat het altijd slechter ging met Marlies. Zij zorgde ervoor dat het altijd “slechter” met haar ging. Mijn leven werd overschaduwd door Marlies. Ik heb dit haar nooit kwalijk genomen.
1,5 jaar geleden kwam ze met het nieuws; ze stond al 4 jaar in de wachtrij voor euthanesie. Ze wou niet meer, ze was op. Ik was ook op, ik was niet verdrietig door dit nieuws. Hier heb ik me erg schuldig over gevoeld. Ik was opgelucht dat het lijden voor haar en voor ons voorbij zou zijn. Een half jaar zou het ongeveer duren voordat ze afscheid moest nemen van ons, en wij van haar. Dit half jaar is ruim verstreken en nog steeds wordt het uitgesteld.
Ze heeft een boek op de markt gebracht. Ze heeft niet
Kleine versprekingen hebben ervoor gezorgd dat ik niet meer in dit verhaal geloof. Ik denk dat de verslaving voor “aandacht” het mijlpaal heeft bereikt. Ik ben hier boos om. Ik vrees dat het lijden nooit klaar gaat zijn.
-
Jeetje wat een verhaal! Moeilijk hoor zo'n zusje.. Het eerste wat ik dacht is: laat de zorg maar aan de zorg over en trek je terug voordat jij er ook aan onderdoor gaat. Je kan bij 113, de zogenaamde zelfmoordlijn ook als naaste terecht, misschien daar een keer je verhaal doen en hoe je het beste met je zusje om kan gaan? Ik vind het heel moeilijk, ik ken dit gedrag maar van iemand met een Twitter account... Kwam heel geloofwaardig over, maar het is inderdaad een psychiatrisch patiënt die aandacht wil. Er hebben al heel vaak mensen politie naar hem toegestuurd, hij vertelt altijd in bedekte termen waar hij verblijft.. dan heeft hij zijn aandacht weer gehad en gaat weer vrolijk verder. Sorry voor de zijsprong, vertel het alleen omdat ik direct dacht: dat lijkt ..... wel, is echt niet in orde maar wil vooral aandacht. Schrijft ook boeken en gedichten over euthanasie. Er ontbreekt een stukje in je verhaal, waar je zegt 'ze heeft een boek op de markt gebracht. Ze heeft niet' Misschien zeg je daar iets wat wel belangrijk is. Ik weet ook niet hoe jij en je familie reageren op haar. Kan me voorstellen heel ongerust als ze een suïcide poging doet, ik zou in overleg met een arts minder reageren op haar pogingen. Je kan ook zeggen: Ik weet dat je levensmoe bent en kan je niet tegenhouden hoe verdrietig ik het ook vind; als je niet meer kan gun ik je je rust. Dat is immers wat ze zegt. Maar overleg het met een deskundige, je moet niets doen waar je je niet goed bij voelt. Maar je mag wel aan jezelf denken en de problemen van je zusje, of eigenlijk met je zusje gaan loslaten. Je hebt haar altijd gesteund en hebt ook recht op een leuke tijd zonder altijd je zus op de voorgrond. 113 mag je altijd en gratis bellen, je kan ook om hulp vragen bij de huisarts. Heel veel sterkte, zorg goed voor jezelf!