slechte band met moeder

Mijn band met mijn moeder is nooit heel goed geweest. Alhoewel ik dat in mijn jeugd niet direct in de gaten had, zijn mijn ogen in de loop der jaren steeds verder open gegaan. Het knaagt inmiddels bijna dagelijks aan me.
Sinds ik samen woon met mijn man en later 2 kinderen heb gekregen, worstel ik vaak met mijn verleden, de band met mijn ouders en in het bijzonder die met mijn moeder.
Het is een heel dominante vrouw. Haar wil is wet.
Ik ben op het platteland opgegroeid, als enig kind. Mijn karakter is zacht, gevoelig en introvert. Mijn vader werkte veel en mijn moeder nam de zorg voor mij grotendeels op zich. Het dichtstbijzijnde dorp was op 5 km afstand dus dat maakte dat ik na schooltijd niet gemakkelijk contact kon hebben met leeftijdsgenoten. Ik wist niet beter.
Achteraf weet ik dat klasgenoten samen op straat speelden, alle TV zenders konden zien (wij hadden alleen een antenne voor Ned 1,2,3). Zij gingen vaak in het weekend wat ondernemen met het gezin of b.v. een keer naar een pretpark. Dit alles had ik niet. Mijn oma (moeder van moeder) kwam iedere, ja iedere zondag de hele middag en avond op bezoek. Ze hadden het dan over grote mensen dingen waar ik geen boodschap aan had.
Ze schonken me weinig aandacht. Achteraf besef ik dat ik ontzettend eenzaam moet zijn geweest. In de pubertijd heb ik een ongelofelijke moeilijke tijd doorgemaakt. Ik had voortdurend een knoop in mijn maag, voelde me heel ongelukkig, werd steeds stiller en had op de middelbare school geen vriendinnen meer. Ik trok me vaak terug op mijn kamer. Als ik aan die tijd terug denk lijkt het wel of dit 100 jaar geduurd heeft.
Ik viel kilo’s af (door 1 vervelende opmerking van mijn moeder), maar mijn ouders zeiden hier niets over. Heel vreemd. Je zou je toch zorgen maken om je dochter? Ik ben zelf uit het dal geklommen en ben weer gaan eten, omdat een tante tegen me zei: misschien word jij gewoon niet dik, dat kan ook.
Toen ik mijn man leerde kennen op mijn 18e bleek dat een bevrijding. Ik ging ieder weekend naar hem toe en werd met open armen ontvangen door mijn schoonouders. Wat kon het toch anders zijn in een gezin! Moeder die liefdevol aan tafel zat en mij opwachtte met thee en koek. De tijd nam, echt luisterde en adviezen gaf. Zij liet haar kinderen wel in hun waarde. Zij was het die mij de moed gaf om ontslag te nemen bij mijn eerste baantje omdat ik slecht werd behandeld door mijn werkgever. Mijn moeder kon alleen maar zeggen dat ik stom was dit op te geven en dat het wel aan mij zou liggen dat mijn werkgever zo tegen mij deed.
Helaas is mijn schoonmoeder overleden. Ik mis haar nog elke dag.
Dat kan ik niet zeggen over mijn eigen moeder. Ik vind het een gevoelloze vrouw en eerlijk gezegd heb ik een hekel aan haar.
Iedere keer als ik op bezoek ga, hoop ik op een blijk van waardering, meer gevoel en ik hoop dat ze vraagt hoe het nu echt met me gaat. In plaats daarvan wordt ik keer op keer teleurgesteld. Ze heeft het over hoe goed anderen dan toch wel niet zijn: je nicht is 16 kg afgevallen, je andere neef kan zo goed leren dat hij extra uitdaging nodig heeft, die vrouw hééft me toch een mooi lijntje, die kennis mag zoveel keren in de week oppassen op hun kleinkind… (steek onderwater, want wij laten haar nauwelijks op onze kinderen passen), en ga zo maar door.
Als ik er ooit wat van zeg waarom ze anderen toch zo de hemel in prijst en mij én mijn man het gevoel geeft onbelangrijk te zijn, dan krijg ik als antwoord dat ik het mezelf maar in mijn hoofd haal. Dat ik dat er zelf van maak!
Ook mijn man kan weinig goed doen. In het begin noemde mijn moeder hem een ‘fabrieksman’. Hoe denegerend! Het is een wonder dat hij bij mij is gebleven.
Het vreemde is dat ze tegen mijn kinderen wel heel liefdevol en aardig is. Ze krijgen alles, ze prijst ze om wat ze doen en wie ze zijn. Eigenlijk alles wat ze mij nooit heeft gegeven.
Mijn vader is een timide man, volgt mijn moeder in haar voetsporen en past op zijn tellen. Ze kunnen niet met elkaar en niet zonder elkaar. Maar mijn vader zal het altijd opnemen voor mijn moeder. Mijn vader begrijpt me denk ik wel, maar hij kan er niets mee.
Ik voel me niet gehoord, niet gewaardeerd als dochter en het geeft me het gevoel dat ik er niet toe doe, ik niet mag zijn wie ik ben en niet voldoende bereikt heb in mijn leven. (Dit alles maak ik er zelf van zegt mijn moeder).
Mijn moeder is daarbij een control freak en behandeld me vaak nog als een klein kind. (Op mijn 16e kreeg ik pas een pinpas, de vrouw die bij de bank werkte, viel zowat van haar stoel).
Ik worstel met mezelf en met mijn identiteit. Wie ben ik eigenlijk? Wat voor moeder ben ik voor mijn kinderen? Kan ik wel een goede partner zijn?
Ik vind het lastig omdat ik merk dat ik geen stevige basis heb meegekregen. Ik voel me onzeker, angstig en sluit mezelf het liefste af. Ik voel mezelf soms nog een klein kind. Daar schrik ik van. Ik heb nu immers zelf kinderen en moet er voor hen zijn als stabiele moeder.
Ik mis een broer of zus aan mijn zijde met wie ik kan sparren. En soms ben ik juist blij dat ik geen broer of zus heb, omdat diegene dan vast veel beter was geweest in mijn moeders ogen en het mij nog meer pijn zou doen.
Kortom, ik voel me hierin eenzaam. Wanneer ik wel eens iets loslaat aan een goede kennis, dan voel ik toch dat ze dit niet begrijpen. Daarom praat ik er met niemand meer over, behalve met mijn man. Het onderwerp komt dagelijks voorbij maar het lost niets op.
Ik schaam me voor mijn eenzame verleden en heden, dat ik nog steeds nauwelijks vrienden heb, geen goede band met mijn ouders, saai werk zonder uitdaging en niet de moed heb mijn leven te veranderen en het een plek te kunnen geven.
Ik zit al jaren niet goed in mijn vel.
De kinderen waren als peuter niet gemakkelijk. Doorwaakte nachten hebben we gehad…..jarenlang.
Ik ben afgelopen week bijna ingestort en heb alle moed verzameld om hiermee naar de huisarts te gaan. Hij heeft me medicijnen voorgeschreven tegen stemmingswisselingen, beter te kunnen slapen en minder angstig te zijn.
Ik durf me niet ziek te melden, want ja….wat ga je zeggen?
Ik heb op het werk ook nooit wat losgelaten over mijn gedachtes en problemen.
Mij is geleerd altijd door te gaan, niet zeuren, niet aanstellen, schaam je om toe te geven dat het allemaal te veel is geworden. Dit overkomt anderen, mij toch niet?
In het verleden heb ik enkele miskramen gehad. Het enige wat mijn moeder toen zei was: gewoon doorgaan, je gaat morgen toch zeker wel weer werken? (mijn ruggeprik tbv curretage was amper uitgewerkt).
Ik vertelde mijn moeder afgelopen week dat ik naar de huisarts en apotheek was geweest, ze sloeg er niet eens acht op! Ze hoorde het niet eens. Ik dacht laat maar……..
Ik moest mijn verhaal hier even kwijt en hoop dat er mensen zijn die zich hier ook enigzins in herkennen.
Ondanks dat ik het globaal op de rit heb in mijn leven: huis, man, kinderen en werk, voel ik me ontredderd, eenzaam en verdrietig en zoek ik dagelijks naar de vrouw die ik wil en mag zijn.