Verliefd op beste vriend, help!

Hallo allemaal,
Dit verhaal gaat ver terug. Ik en mijn beste vriend zijn al sinds dat we 14 zijn bevriend met elkaar. Zoveel lol konden wij hebben! Lachen, zuipen, muziek luisteren, dromen delen, gek doen. Samen hadden wij de grootste lol vroeger. We zaten in dezelfde vriendengroep en hadden beiden een relatie. Tot we een paar jaar later beiden een brake-up hadden, en we voor het eerst echt met z’n tweeen gingen chillen op onze afgelegen, vertrouwde chillplek. We hadden enorm veel lol, en ineens, pats boem, werden we “fysiek”. Dat “ongelukje” zette zich vaker voort na het uitgaan of feesten, soms in mijn bed en soms in het zijne. En ja hoor, na intimiteit komen de gevoelens, ik werd verliefd. Daar heb ik nog een jaar mee rondgelopen voordat ik het opbiechtte, op mijn 19e, en hij zei toen dat hij iemand anders leuk vond. Hartgebroken probeerde ik toch wat van onze vriendschap te maken, maar dat ging met moeite en de lol was eraf. Een paar jaar later was ik in een relatie en liet hij mij duidelijke hints zien dat hij mij interessant vond. Hij zonde me (ik duwde hem weg), flirtte met me en maakte zwoele hints naar ons verleden. Hij hintte dat hij dat niet zou dan als er niks achter zou zitten, en meer informatie heb ik eigenlijk niet gekregen. Later kreeg ik een andere vriend, en hij een langdurige relatie van 3 jaar met een mooie meid, wat laatst is uitgegaan. Tijdens deze relatie merkte ik dat ik meer naar hem verlangde dan naar mijn andere mannelijke vrienden, en het werd steeds erger. Ik zou zo graag bij en met hem willen zijn. Ik probeerde het te laten voor wat het was, als hij gelukkig was dan vond ik het goed genoeg, maar het vrat aan me. En hij was niet gelukkig in zijn relatie en dat merkte ik, hij deed alles voor haar maar zij had veel issues en was hem ontrouw. Desondanks dat hij met haar was merkte ik toch weer dingen. Hij complimenteerde me vaak op mijn uiterlijk, wou zowat om de dag bellen, wou vaak met mij naar feesten en wou zelfs met mij op vakantie. Dat gaf me weer hoop, maar ook vond ik het raar, hij had immers een vriendin.
Een poosje terug is het uitgegaan, net wanneer ik het een plekje had gegeven. Daar kwam de hoop weer, gevolgd door een intense wanhoop. Wat is er toch met me? Al mijn discipline verdwijnt als sneeuw voor de zon bij hem. Ik heb het toen weer eerlijk aan hem verteld, een stomme zet van mij want de timing was vreselijk en dat leidde tot ruzie en een vriendschapsbreuk. Nu is het weer “goed”, echter ben ik weer terug bij af. Vooral omdat we laatst hadden afgesproken en het weer zo gezellig was als vanouds en ik toch wel iets van interesse merkte bij hem. Ik wordt weer helemaal gek van mezelf, van alle gedachtes aan hem, de wanhoop. Ik wil dat dit stopt, maar de vriendschap weer verbreken, dat wil ik echt niet. Is er hoop? Houd ik mezelf voor de gek? Kunnen we wel vrienden blijven? Of maak ik ook een potentiële relatie en toekomst samen kapot wanneer ik onze vriendschap verbreek? Help!

Liefs,

Elly