Gek van hem en mezelf

Oké, dit is een heel vreemd probleem misschien, maar ik word echt gek van mezelf.
Ik werk met een hele fijne geoep collega’s. Eén van hen, een man die tegenover mij zit, is een hele aparte figuur. Hij loopt erbij als een hippie, gaat van chagrijnig naar helemaal hyper binnen vijf minuten (en vele bekers koffie) en kan me het bloed onder de nagels vandaan treiteren. Driekwart van de tijd wil ik hem wurgen. Of in ieder geval muilkorven.
Maar toch…de rest van de tijd is hij de fijnste vent die er is. Hij is gul (brengt rwgelmatig iets voor bij de koffie mee), behulpzaam, attent en geestig. En dan m8s ik hem als hij er een dag niet is. Die dagen duren twee keer zo lang. Lekker rustig, maar er komt niks uit mijn handen. Alsof zijn aanwezigheid, hoe irritant ook, mij energie geeft.
Maar tegelijkertijd word ik horendol van zijn moodswings en van de mijne. Ben ik gek op hem? Word ik gek ván hem? Ik kan met geen van beide emoties iets. Hij heeft een gezin; daar ga ik niet in wrikken, denk ook niet dat er iets te wrikken valt. Hij spreekt heel lief over zijn partner, als ze terloops ter sprake komt. Dus op dat gebied gaat het niets worden en daar heb ik vrede mee. Denkniet dat hij als partner echt bij me zou passen.
Maar in de tussentijd ben ik knap rusteloos. Zijn aan- of afwezigheid speelt eenveel te grote rol.
Hoekan ik dat naar de achtergrond laten verdwijnen? Zonder dat ik de leukste baan in mijn carrière eraan opoffer? Ben verderoe veertig! Zou toch echt beter moeten weten!

Help mij, alsjeblieft. Ben wanhopig.