Hoe ik me voel

Hoe ik me voel

Lelijk & dik
Elke keer als ik in de spiegel kijk zie ik de rollen, het woord overgewicht en ongezond staat op me voorhoofd. Bij elke hap eten word ik er aan herinnerd dat ik moet afvallen om mooier te zijn. Je moet minder eten en meer gaan sporten. Geen drank geen vet geen snoep geen lekkers meer hup lui dit ding kom in actie. Ik heb me nooit echt mooi gevoeld. Ik heb me momenten gehad dat de kleding die ik aan trok me mooi maakte maar me vel waar ik in geboren ben heeft nooit lekker gezeten. Maar ik was zo goed bezig, ik heb eindelijk geen buikklachten meer en ik ben veel kilos kwijt geraakt, en dan toch voel ik me hetzelfde mollige onzekere meisje van toen.

Onzeker
Niks zit meer lekker en elke blik heeft een stem, ik ben continu bezig met wat andere van mij vinden en probeer daarin me weg te vinden. De spiegel probeer ik te ontwijken om me gedachte stil te houden maar het vind altijd wel een weg naar me bewustzijn om mezelf onzeker te maken. Ik moet aan andermans verwachtingen voldoen anders ben ik niet gewild.

Niet gehoord
Mag ik soms heel even de aandacht….. Meestal word er me overheen gepraat of hebben ze hun eigen problemen om over na te denken, of ben ik dan te egoïstisch om het er met hun over te hebben. Soms begrijpen mensen me niet en reageer ik uit oud pijn of emotie.. ik wil er over praten maar niet te veel want dan belast ik mensen misschien met nog meer dingen om over na te denken.

Alleen
De laatste tijd heb ik het gevoel dat er een afstand tussen me vriendinnen is ontstaan, komt het door mij? Heb ik iets gedaan of gezegd? Ook thuis, dan zijn er een aantal gebeurtenissen/uitspraken achter elkaar en me geest die er dan een conclusie van maakt dat ik een last ben en veel energie vraag. Hoe kan ik dit toch mezelf aan doen.

Dom
Wat is het eerste wat mensen denken als ze naar me kijken? Dyslectie, spelfouten, onzeker, mollig, te enthousiast… ik weet niet hoe ik me soms moet gedragen om maar in de vakjes van anderen mensen te passen. En hoe kan ik toch eindelijk een keer mezelf accepteren zoals ik ben?
Ik heb altijd wel een reden of manier gevonden om mezelf lelijk of dom te vinden, ik ben niks waard en ik heb geen idee wat mijn doel soms is in dit leven. En het feit dat ik dit allemaal denk maakt me alleen maar banger, ben ik ziek? Word ik langzamerhand gek? Moet ik therapie of aan bepaalde pillen. Of kan ik gewoon een knopje uitzetten… even geen hokjes waar ik in moet passen, of het nou van mezelf moet of van buitenaf. Even geen perfect beeld waar ik aan moet voldoen of geen stemmetjes die continue alles opnoemen wat niet mooi en aantrekkelijk aan mij is. En ben ik hier alleen in? Of zijn er meerdere zoals ik.

Ik wil niet meer dik zijn, Ik wil niet meer alleen zij, ik wil geen goedkeuring meer van andere ik wil geen zieke geest die continue alles maar omzet naar nativiteit en vergif. Ik voel dat het me allemaal weer mee sleurt in dat diepe dal, waar ik net uit ben gekropen. Ik heb daar monsters uit me verleden verslagen. Maar het lijkt nu of ik steeds maar nieuwe monsters ontdek. En ze willen allemaal een stukje van me…..