Vriendschap verbroken zonder spijt

Ik wil gewoon even een stuk schrijven over een vriendschap die ik heb verbroken waar ik geen spijt van heb.

Beth en ik leerde elkaar kennen op de basisschool in groep 6 toen ze net was verhuisd met haar ouders naar ons dorp. Ik maakte makkelijk contact met haar. Zij voelde zich een buitenbeentje in een nieuwe klas waar ze niemand kende. Ik voelde gelijk een connectie met haar omdat ik van jongs af aan al moeite had om contact te maken met mijn leeftijdsgenoten. Toen Beth in de klas kwam vonden we elkaar in de eenzaamheid. We begrepen elkaar zonder woorden en dat creëerde een band die niet te breken was. Althans dat dacht ik.
We werden onafscheidelijk van elkaar. Ik logeerde meer nachten bij haar thuis dan in mijn eigen bed. O.a. om mijn thuissituatie te ontvluchten. Mijn moeder was erg streng en kon ook agressief worden. Beth’s ouders waren het tegenovergestelde. Ze lieten haar heel vrij en gaven haar gecontroleerd haar eigen verantwoordelijkheid. Ze hielp haar ouders een handje mee met hun hotel waar ze een mooi zakcentje mee verdiende. Ik vond het fijn bij haar thuis, haar ouders hielpen mij met mijn huiswerk en hadden aandacht voor mij die ik thuis miste. Ik at bijna elke middag pauze van school bij hun in het hotel en na school gingen Beth en ik buiten spelen. Eind groep acht haalde Beth en ik exact dezelfde Cito score 540. We besloten naar dezelfde middelbare school te gaan maar we zouden niet bij elkaar in de klas komen. Dat nieuws vonden we allebei moeilijk. Ik vond het eng om naar een nieuwe school te gaan met nieuwe klasgenoten en was bang dat ik me in de klas weer eenzaam zou gaan voelen. Zoals ik al zei had ik moeite om contact te maken met leeftijdsgenoten. Gelukkig leerde ik in de brugklas Kyara en Femke kennen. We werden goede vriendinnen. Na school spraken we af , we maakten huiswerk en deden leuke dingen samen. Beth zag ik minder vaak in de schoolpauzes we spraken elkaar wel maar vaak stonden we bij onze eigen klasgenoten. En dat vond ik wel prima zo. Beth was niet meer de enige vriendin met wie ik omging. Ze vond het niet leuk als ik na school eens met Kyara affietste naar huis of wanneer ik met Kyara en Femke na school leuke dingen ondernam. Ik besefte het toen niet maar mijn aandacht werd verdeeld en daardoor groeiden we een beetje uit elkaar. Dat neemt niet weg dat ik alsnog evenveel om Beth gaf. Aan het einde van de brugklas slaagden Beth en ik er allebei niet in om op hetzelfde niveau over te gaan en zakten allebei af naar het vmbo. We kozen allebei een andere school uit. Zij koos een school bij ons in het dorp en ik een school gericht op sport met de droom om uiteindelijk cios te gaan doen. Dit bracht ons weer dichter bij elkaar. Doordat we elkaar niet meer iedere dag op school zagen spraken we weer bijna iedere dag af na school. Mijn vriendinnen van de brugklas zag ik nog maar weinig. Beth en ik waren inmiddels 13 bijna 14 en haalde veel kattenkwaad uit in onze buurt. De jongens van haar school met wie ze bevriend raakte waren van ons dorp. Ik merkte dat haar ontwikkeling vooruit liep op de mijne. Mijn puberteit kwam later. De jongens met wie ze om ging vond ik intimiderend. Ze gebruikte allemaal cannabis en hadden stoere praatjes. Beth kreeg de vrijheid van haar ouders om met hun af te spreken maar zij wisten niet van hun drugsgebruik af. Mijn moeder verbood het me om met hun om te gaan. Zij wist van hun gebruik af. Ik had niks met drugs en jongens. Ik wilde alleen maar buiten spelen en kattenkwaad uithalen. Het liefst met Beth zoals we dat altijd al deden. Maar door haar omgang met die jongens mocht ik van mijn moeder niet meer met Beth omgaan. Daar had ik vaak fixe ruzie over met mijn moeder. Dan vluchtte ik het huis uit en verbleef ik een paar dagen bij Beth thuis. Overdag afspreken met Beth zonder die hang jongeren werd een zeldzaamheid. Ik accepteerde dat ik alleen nog met Beth buiten kon zijn met de hang groep erbij. Ze begon met blowen en samen fietste we alle hangplekken af van ons dorp. Ik voelde me een buitenbeentje. Ondanks dat de jongens mij accepteerde terwijl ik niet mee deed aan het blowen kreeg ik toch het gevoel buiten de boot te vallen. Ik voelde mij niet op mijn gemak, kon niet mee lachen met hun meligheid en voelde me onzeker. Beth ging vaker met de jongens hangen zonder mij. Ze heeft me nooit onder druk gezet om mee te doen maar ik kreeg het idee dat ze zich voor mij schaamde omdat ik niet mee deed. Als ik dan een nacht bleef logeren moest ik voor haar liegen tegen haar ouders die argwaan hadden dat ze blowde. Ik vond het moeilijk dat ze geen respect had voor haar ouders maar tegelijkertijd wilde ik niet dat ze in de problemen zou komen omdat ik mijn mond niet kon houden. Dus ik deed gewoon wat ze van me vroeg. De avonden bij haar thuis waren als vanouds zoals ik haar kende gewoon heel gezellig. In ons dorp hadden we een straat met allemaal oude leegstaande panden zonder bouwplannen. Daar begonnen we met openingen zoeken om de panden aan de binnenkant te bekijken. We zochten altijd naar nieuwe avonturen en dit was onze nieuwe bezigheid een beetje onzin trappen.
Bij mij op school ging het ondertussen niet goed, ik werd gepest om mijn uiterlijk en gedrag. Ik voelde me niet veilig op school en ook niet thuis en spijbelde vaak van school. Trok de telefoon lijn thuis eruit zodat school geen contact kon opnemen met mijn ouders en vervalste doktersbriefjes met mijn vaders handtekening. Ik miste Beth. Ik voelde me eenzaam op school. Ik had het gevoel dat ik Beth nodig had op school. Zij kon goed van zich afbijten en kon een grote mond hebben wanneer dat nodig was. Als ik haar in mijn buurt had lieten ze me wel met rust fantaseerde ik. Bij de overgang naar leerjaar 3 haalde ik Beth over om haar laatste 2 jaar bij mij op school af te ronden. Zij had ook de droom om cios te doen net als ik en mijn school had een goede aansluiting op het cios. Beide zouden we ons examen halen en elkaar niet meer uit het oog verliezen. Tenminste dat dachten we. Beth was niet meer hetzelfde op school als dat ze thuis was. Haar omgang met mij maakte dat ze buitengesloten werd en dat wilde ze absoluut niet. Ze begon haar afstand van mij te houden om zelf geen buitenbeentje te worden. En dat accepteerde ik. Ik nam er genoegen mee dat we alleen buiten school vriendinnen waren. Daar klampte ik mij aan vast want dat was voor mijn gevoel het enige beetje houvast wat ik had op dat moment in mijn leven. Ik bracht veel tijd door bij haar thuis en haar familie en ze namen me mee op vakantie. Mijn thuissituatie liep dusdanig uit de hand dat jeugdzorg mij bij mijn oom en tante in huis plaatste uit veiligheidsredenen. Ik kreeg een relatie met een jongen uit mijn dorp, een jongen met wie Beth vaker drugs had gebruikt. Op school ontstond de roddel dat mijn vriend zogenaamd een meisje zou hebben verkracht. Ik kwam er achter dat Beth die roddel op school had verspreid. Door deze roddel werd ik uitgekotst op school. Ik weet niet waarom, maar ik vermoed dat ze dit heeft gedaan uit jaloezie. Ik merkte wel vaker dat Beth jaloers was op mij door opmerkingen die ze maakte. Ze was onzeker over haar lichaam en projecteerde haar onzekerheid op mij. Door mij door het slijk te halen voelde ze zich beter over haarzelf. Door de afhankelijkheidsrelatie die ik had naar haar toe werd dit een ongezond patroon.
Uiteindelijk ging mijn relatie uit met die jongen en werden de roddels op school weer gewone pesterijen. Doorlopend mijn eindexamenjaar wist ik mijn hoofd boven water te houden en te slagen. Maar wat er over was van de relatie met Beth was niks. Slechts een groot leeg gat. Ik heb me op school eenzaam en onveilig gevoeld en daar had Beth een groot aandeel in. Dat ik om haar gaf en dat we zo veel leuke tijden en goede herinneringen samen hadden maakte het des te pijnlijker dat ze mij zo behandelde. Haar moeder sprak ik nog wel eens in het dorp dan liet ze weten dat ik daar altijd welkom was maar zij had geen idee wat er allemaal was gebeurt. Voor haar was het ook een vraagteken waarom ik niet meer bij hun thuis kwam. Ze merkte ook wel dat ik niet meer met Beth om ging. Ik heb haar nooit verteld waarom. Ze zei altijd hoe blij ze was dat Beth en ik zo goede vriendinnen waren sinds de basisschool want volgens haar was ik heel belangrijk voor Beth sinds de verhuizing. Voordat ze in ons dorp kwamen wonen waren ze al meerdere keren verhuisd en hier wilden ze ook weer verhuizen maar Beths vriendschap met mij was een van de redenen waarom ze dat niet hadden gedaan.
Na de middelbare school had ik compleet al het contact met Beth verbroken. Zij ging cios studeren en ik verpleegkunde.
Van mijn 16e tot mijn 20e heb ik Beth niet meer gezien of gesproken maar wel dacht ik nog aan haar. Ik vroeg me ook af waarom het allemaal zo was gegaan. Wat mijn aandeel was. Of ik haar redenen had gegeven om zo tegen mij te doen. Of het een wraakactie was op mijn relatie met die jongen of dat het gewoon haar onzekerheid was. Ik wist het niet. Rond mijn 20e nam ik mijn eerste teug van een joint ik had toen nog nooit eerder wiet gerookt, nog niet eens een sigaret geprobeerd. En ik raakte er meteen aan verslaafd. Ik nam contact op met Beth via Facebook om te vragen of zij wiet had liggen zo wanhopig was ik om te blowen. Ik was nieuw in deze wereld en Beth berichten na 3 jaar met de vraag of ik wat van haar kon kopen voelde vertrouwder aan dan een dealer regelen of naar de coffeeshop gaan. Ze reageerde op mijn berichten ze woonde in haar eigen appartement nog steeds in hetzelfde dorp bij mij in de straat en ze zei dat ik langs kon komen. En dat deed ik. Ik kwam daar en alles voelde als vanouds, we haalde oude herinneringen op ze had zelfs nog ons fotoboek bewaard met alle gekke stunts die we hadden uitgehaald. Het voelde echt goed. We waren allebei volwassener en veranderd. Ik kwam daar regelmatig langs, langzaam werd het vertrouwen weer opgebouwd maar echt diepe geheimen delen durfde ik niet. Al snel ging onze nieuwe vriendschap van 0 tot 100 . Ik werd opgezogen in haar leven door alle problematiek die in haar leven gaande was en waar ik ineenkeer deel van uitmaakte. Ik kwam daar inmiddels zo vaak om te blowen wat ik voor mijn ouders verborgen hield. Ik was haar luisterend oor geworden. Ik begon met werken voor haar ouders in hun hotel. Ik was weer in no time compleet betrokken in haar leven terwijl ik mijn eigen gevoelens weg cijferde. Ik was doelloos in mijn leven en leefde in haar wereld. Er was naar mijn gevoel geen ruimte om mijn problemen bespreekbaar te maken. Ten eerste omdat ik haar niet volledig vertrouwde en ten tweede omdat mijn problemen volgens haar niet opwogen tegenover haar problemen als ik een keer iets kleins losliet over mezelf. Dus hield ik mijn mond en werd ik haar therapeut en dempte ik mijn gevoel door erop los te blowen. We probeerden buiten het overmatig blowen ook een normale vriendschap te hebben door dingen te ondernemen zoals samen skeeleren en sporten. En daar kwam de Beth naar boven die ik kende, ontevreden over haar lichaam en met afgunst complimenten geven over mijn lichaam. Dan probeerde ik haar een goed gevoel te geven maar een laag zelfbeeld kan je niet omhoog praten. Ik nam genoegen met de ongezonde verstandshouding die we hadden, want eerlijk. Het enige wat ik wilde was bij haar thuis kunnen blowen wat bij mij thuis niet ging. Het boeide me ook niet want diep in mij voelde ik me zo verraden door het onrecht in het verleden dat ik het terecht vond dat ik van haar woonsituatie misbruik maakte. En zij liet het toe want ze had mij nodig om haar eenzaamheid op te vullen. Ze gebruikte mij om zich beter te voelen. En zo hielden we elkaar ziek. Deze verstandshouding was echt een rollercoaster. Ik liet haar mij manipuleren, omlaag praten en afzeiken. Ze heeft wel eens in een heldere bui gezegd dat ze spijt had van wat ze had gedaan. Ik denk dat ze doelde op de middelbare schoolperiode, maar een echt gesprek is er nooit geweest. Ik heb van haar geen verklaring gekregen waarom ze deed wat ze deed.
Uiteindelijk was de hoeveelheid die ik blowde niet genoeg om te verdoven wat er van binnen brak. Ik ben naar een afkickkliniek gegaan met succes en ik ben tot het besef gekomen dat ik Beth sinds mijn 13e langzamerhand ben verloren aan de drugs. En dat ze de dingen die zij heeft gedaan waarschijnlijk nooit had gedaan als ze niet onder invloed was geweest.
Tijdens onze laatste fase voordat ik de kliniek in ging zei ze vaker in een ruzie dat ik geen zelfreflectie had, ze kon altijd zo goed met haar vinger naar mijn gebreken wijzen dit was slechts een projectie van haar eigen ongelukkigheid op mij. Maar ze had gelijk, ik moest mijn leven onder de loep nemen en mijn problemen echt oplossen ipv verdoven. En ik ben haar dankbaar want zonder haar was ik niet tot een breekpunt gekomen om de stap te zetten om hulp te zoeken.