Charlotte komt van de regen in de drup door het GGZ

JONGERE BLIJFT VERSTOKEN VAN GOEDE HULPVERLENING. GGZ SCHUIFT HET PROBLEEM NAAR DE GEMEENTE. HET CCE KAN HULP BIEDEN
Jongeren zitten vaak met psychische problemen, zeker door corona. Maar ook daarvoor al. In deze specifieke waargebeurde kwestie gaat het over een 12 jarig meisje, dat opgroeide bij haar moeder in België.
Samen met haar oudere zus doorstonden zij vele problematieken van hun moeder. Moeder is niet zelfredzaam, labiel, alcoholist en heeft vele trauma’s. Omdat er in België niet rechtstreeks een melding kan worden gedaan, over deze situatie, blijft de situatie jarenlang maar door sukkelen.
Ondanks vele signalen, ook vanuit vaders kant, bij school van de kinderen, gemeente en hun huisarts. Vanuit Nederland wordt vader van kinderen en zijn nieuwe partner 12 jaar lang geconfronteerd met de onzelfstandigheid van moeders op alle levensterreinen. Van zorg voor de kinderen, het doen van de huishouden, tot financiën en het forse alcoholisme. Moeder wordt 12 jaar lang, na de relatie met vader, verzorgd op al deze terreinen door deze nieuwe familie in Nederland.
Het enige wat moeder nog moet doen is wat koken, en het gezellig maken voor de kinderen. En dat ook maar parttime, want kinderen zitten heel vaak bij vader. Maar Ook dit mislukt, en de kinderen komen naar Nederland. Zij zijn geboren en getogen in België, dus alles is nieuw. Een Nieuw land, andere mentaliteit, een ander schoolsysteem, andere omgangsvormen, en een nieuwe familiestructuur. De enige overeenkomst is het Vlaams.
Het meisje heeft al jaren last van automutilatie en zware depressiviteit, zware slaapproblemen, extreem overgewicht e.d. Ook al vanuit Nederland wordt voor dit kind in België hulp geregeld. Vanaf 2013 wordt het opgestart,- 2 keer bij de diverse instanties-, maar wordt niet voortgezet door moeder. Waarschijnlijk omdat moeder haar forse alcoholisme wenst te verzwijgen als ook de problematiek dat dit met zich mee brengt. HET KOPP KOV probleem.
Het eerste middelbaar schooljaar in België mislukt; dit meisje gaat nauwelijks naar school. En moeder stimuleert dit niet voldoende. Maar in Nederland mislukt het ook snel voor dit meisje.
De veranderingen zijn te groot, en het overgebleven trauma’s opgedaan bij moeder in België, zijn nog niet verwerkt. Op verzoek van het meisje komt zij bij het GGZ in Helmond. Vader begeleidt haar bij 2 gesprekken.
Bij de intake gaat het al mis. Degene die de intake afneemt, krijgt het niet rond hoe de familie structuur in elkaar zit. Wie en wie zijn nu bloedverwanten, wie maar half, en hoe zit het nu precies in dit samengestelde gezin. Ondanks dat de dame, die de intake verzorgt een juiste hoge opleiding heeft en ervaring bij het GGZ wordt naast deze onjuiste familiestructuur ook geen hulpvraag geformuleerd.
Er komen vele onjuiste gegevens van het huidige gezin op papier, terwijl het steeds maar over de situatie ging in België. De dame wordt niet getriggerd waarom dit kind zomaar naar Nederland komt. Het forse alcoholprobleem en de onveiligheid en trauma’s bij moeder in België komen niet naar voren tgv onder andere schaamte. Uiteraard niet, want het kind schaamt zich voor haar moeder. Zo vaak kon zij geen klasgenootje meenemen, want ze wist niet of moeder nu weer aangeschoten was of niet.
Al deze onzorgvuldigheid blijkt allemaal, -dat GGZ er geen hout van heeft gesnapt-, als er een melding komt bij Veilig Huis vanuit het GGZ, op verzoek van de intaker. Alles is omgewisseld, incidenten worden toegeschreven aan een persoon die er niets mee te maken heeft, kortom grote chaos. In de verslaglegging staan betichtende feiten, die helemaal niet juist zijn, geadresseerd aan een foutief persoon. Het is beledigend, aanmatigend, onjuist, beledigend voor de gehele situatie, waarin juist het trauma opgedaan in België, ten gevolge van de KOPP/ KOV situatie, niet in kaart zijn gebracht. Maar GGZ wil zijn zienswijze niet terugdraaien, en alsnog de situatie bekijken wat er aan gedaan kan worden. Niet voor het meisje, en niet intern hoe de intake in het vervolg kan verbeteren. Bezwaarprocedures sluiten zij af, of omzeilen het. Er wordt rukszich loss overgegaan tot sluiting van dossier.
Het stokje wordt gewoon overgegeven aan gemeente. En het dossiertje is van tafel bij GGZ.
GGZ houdt niet van moeilijke problematiek, en geeft liever de voorkeur aan verhoging van productiecijfers waarvoor hulpverleners ook worden ‘ afgerekend ‘. Immers bij sluiting van dossier, kunnen zij weer geld declareren.
Intussen gaat de gemeente aan de slag. Absoluut met goede inzet, maar zij hebben te maken met ziekten, vervanging, en net als iedereen met wachtlijsten. Om dit kind te laten diagnosticeren, hebben ze een kinderpsychiater nodig, en daar kun je makkelijk zo 10 maanden op wachten.
Uiteindelijk wordt dit kind een paar keer gezien door een zelfstandige kinderpsychiater, er wordt onder andere PTSS gediagnosticeerd, ontwikkeling van borderline, en geadviseerd om medicatie te gaan gebruiken tegen de zware depressiviteit. De psychiater kan dit niet voorschrijven, want de psychiater is alleen ingezet voor een diagnose en voor hulp is er een wachtlijst van een jaar. Dit gebeurt begin 2019.
Inmiddels zijn we dan al jaren bezig, en het kind is al jaren uitgevallen op school. Van allerlei hulp wordt door gemeente ingezet, en aangeboden, maar het heeft niet het gewenste resultaat.
Dit was een klus voor een kinderpsychiater en medicatie was de BOOST om uit de depressie te komen en naar school te kunnen gaan.
Waardoor de schade voor dit kind beperkt had kunnen blijven. Niet continu mislukken, en weer proberen en weer mislukken. En had het resultaat kunnen zijn, als het kind bij GGZ onder behandeling was gebleven. Dan was er in 2017 al een stijgende lijn te zien geweest, in plaats van jaren een neerwaartse spiraal.
En zo draaien we in cirkeltjes. De juiste hulp en medicatie blijft uit. Het kind zit niet meer op school, heeft 6 jaar gedoubleerd op diverse schoolniveau’s, en is nog nooit overgegaan. Zij spendeert haar leven in bed, heeft geen vrienden of hobby’s, en slikt geen medicatie.
Na 8 jaar blijkt er een plaats te zijn in een gesloten behandelgroep. Misschien is dat eindelijk na zoveel omwegen een uitweg.
Komt u tussen wal en schip. Roep dan de hulp in van het centrum van Consultatie en Expertise ( www.cce.nl). Zeker als professionals dreigen vast te lopen en de kwaliteit van bestaan een patiënt ernstig onder druk komt te staan. Na het lezen van dit verhaal heeft u uiteraard nog niet een geheel beeld van de situatie. De volgende keren wordt KOPP KOV behandeld als ook het gezag, omgangsregeling, en klachtenrecht. Ook daar heeft het GGZ geen kaas van gegeten.