Ik zit muurvast

Dag lieve lezers,
Zoals het al in de titel staat, heb ik het gevoel al een tijdje muurvast te zitten. Niets lukt me momenteel en ik heb nergens zin in. Dat is er zoal aan de hand:

Zoals vele anderen op dit moment, werk ik vanuit huis, maar niet alleen is mijn werk slaapverwekkend eentonig, het kost me meer dan dat het oplevert. Zo heb ik zelf een laptop moeten aanschaffen om op te kunnen werken. Mijn werkgever heeft geen rooie cent hieraan meebetaald. Dagelijks start ik mijn laptop op, log in op het systeem (als dat het doet) en staar ik vervolgens voor me uit. Ik ben verantwoordelijk voor het opsturen van de juiste papieren voor klantbestellingen (handleidingen, certificaten e.d.), maar het aantal bestellingen is flink teruggelopen, dus meer dan gemiddeld zo’n vijf bestellingen per dag is het niet. Daar kan ik geen werkdag meer vullen. Ik verveel me en ik baal ervan. Wil eigenlijk allang weg, maar op zoek gaan naar een nieuwe baan is lastig in deze tijd.

Omdat ik overdag nauwelijks iemand zie en nauwelijks met iemand praat, voel ik me steeds verder geïsoleerd raken. Ik app wat met vriendinnen of mijn zus, doe een rondje winkelcentrum, maar van de troosteloze aanblik van haast lege winkels en gehaaste mensen met angstige ogen boven zo’n @#!%^*$ mondkapje word je niet echt vrolijker.

Ik eet slecht, ik slaap slecht. Zit ver na middernacht nog klaarwakker op de bank en probeer mezelf geheel uit te putten in de hoop dat ik dan in slaap val. Kan me de tijd niet heugen dat ik op tijd in mijn bed lag.

Overdag ben ik landerig. Ben moe (vind je het gek), ben chagrijnig en eindeloos verdrietig om schijnbaar helemaal niks. Van TV kijken knap ik ook niet op, tenzij ik een DVD draai. Overal tijdens de reclames draait het maar om één ding: %^$#@*&^ corona. Geen seconde kan je eraan ontsnappen.

Mijn moeder is overleden, mijn vader is er gelukkig nog, maar die kan ik op zijn leeftijd niet echt meer belasten met mijn zorgen. Zijn zorgen zijn groter dan die van mij. Mijn enige zus en haar vriend wonen niet bepaald dichtbij en nu het OV weer beperkt wordt, kan ik haar ook niet makkelijk opzoeken (heb geen auto). Ik zie haar eigenlijk alleen maar als ze in het weekend naar papa gaat.

Ik tol van de eenzaamheid. Vrienden wonen óf te ver weg, óf ze hebben hun eigen gezin om rekening mee te houden. En als ze bij mij komen, dan zitten ze braaf op afstand over hun eigen sores te praten, terwijl ik van binnen schreeuw om een arm om mijn schouder, om iemand die mij even de ruimte geeft om al het gif uit mijn humeur te krijgen. Ben al jaren alleenstaand en heb nooit echt de behoefte gevoeld om (opnieuw) aan een relatie te beginnen, maar nu het kabinet het steeds maar heeft over “mensen uit hetzelfde huishouden” en de reclames zich nu vooral op gezinnen richten om het gezellig te maken, merk ik voor het eerst hoe geïsoleerd je kunt raken als jouw huishouden alleen bestaat uit jezelf. Heb niet eens een huisdier i.v.m. allergieën.

Ik probeer te zoeken naar een interessante hobby, maar ik ben van nature niet creatief aangelegd en ik heb het op het moment het concentratievermogen van een amoebe.

Eigenlijk heb ik geen idee wat ik van jullie lezers verwacht, maar ik hoop dat iemand zich in mijn verhaal herkent en weet hoe ik uit deze negatieve spiraal kan komen. Alle tips zijn welkom.