Bizarre tijd

Ik was supergelukkig met mijn man. We werkten samen binnen het bedrijf. Hij in de sales en ik als directeur-eigenaar. Een situatie die niet veel voorkomt, maar het werkte. We waren een goed team.
Op een dag kwam ik thuis en hij had een hartinfarct gekregen. Hij lag dood in bed. Het was een grote schok. Ik was mijn zielsverwant kwijt. Maar ook mijn lover en mijn werknemer. Op alle gebieden heeft hij een gapend gat achtergelaten.
Tijdens ons samenzijn vertelde hij over zijn aan lager wal geraakte broer. Hij was verslaafd aan drugs en drank en had gelukkig weer een woning. Maar dit was jaren niet zo geweest. Ook had hij een straf uitgezeten voor inbraken. De broers hadden vroeger een band, maar dit was totaal verwoest.
Toen ik mijn man vond, ben ik daarna naar zijn ouders gegaan en vertelde hen over de dood van hun zoon. Wat een drama was dat. Zijn broer werd ook opgebeld, kwam meteen en flipte totaal. De dagen erna moest ik veel alleen regelen. Ik had weinig hulp van anderen en onze kinderen zijn nog te klein om hierover te beslissen. Sjoerd, de broer van mijn man wilde graag meedenken. Ik vond het fijn, zodat ik iemand had om mijn ideeen aan te spiegelen. Hij was op de momenten dat we afspraken helder en nuchter. Ik merkte dat hij gevoelig was, zich veel aantrok en het vreselijk verdrietig voor zijn ouders vond. Op deze manier kregen we een band. We konden samen iets organiseren wat voor beiden goed voelde. Ik voor mijn man, hij voor zijn ouders. In de loop van de week ondernamen we samen veel, o.a. een laatste rustplaats uitzoeken, kaarten schrijven etc. We hadden af en toe wat frisse lucht nodig en wandelden dan even en rookten een sigaret. Na een paar dagen voelde ik me ineens aangetrokken tot hem. Hij had een t shirt aan en veegde zijn voorhoofd ermee af. Ik kon niet helpen dat mijn lichaam sterk op hem reageerde. Blijkbaar was ik toch ook wel flink in de war, want ik vertelde hem dit. Hij was in shock na jaren geen vrouw gehad te hebben. Hij wist niet wat hij hoorde. En zei dat het onmogelijk was om samen iets te hebben.
In de loop van de weken bleef ik hem zien. Ik herkende zoveel van mijn man in hem. En hij wist zoveel te vertellen van vroeger. Als een magneet trok ik naar hem toe. Op een dag, met 35 graden en 2 weken na het overlijden van mijn man, kusten we elkaar. Het voelde zo fijn. We belanden in bed. En ik voelde me erna zo goed ondanks de moeilijke nachten. Maar ik leek haast verliefd en te stralen. Ik wist niet wat ik ermee aanmoest en vroeg een therapeut of het gek was om snel te daten. Ze antwoordde dat het vaker gebeurt dat iemand na een overlijden snel weer verliefd wordt. Sterker nog, ze had een vriendin die overgelukkig op het afscheid van haar eigen man was!
Ik begreep dat het dus kan gebeuren dat je in zo’n situatie dit kunt overkomen en kon me wat minder schuldig voelen. We waren dolende zielen en vonden blijkbaar troost bij elkaar.
Vaak waren we in zijn flat. HIj leefde in armoede en had geen beddengoed. Ik kocht voor hem een boxspring en een dekbed met overtrek. Hij was hier heel blij mee. En zo bleef ik ook nachten bij hem slapen, ik sliep bij hem rustiger dan thuis.
Na een poosje merkte ik dat er een nieuwe fase aanbrak. ZIjn leven stond zo ver van me af met de zucht naar middelen. HIj begreep dit en liet me vrij.
Dit alles is nu een paar jaar geleden. We hebben nog steeds goed contact. Ik vind hem nog steeds heel bijzonder en hij mij ook. We zullen elkaar tot steun zijn als zijn ouders wat overkomt. Dan zijn we samen.
De broers voelen als zielsverwanten. Ik heb een diepere betekenis in hun leven en zij in het mijne. Maar ik zal mijn verhaal niet uitdragen in mijn omgeving.