Komt mijn kinderwens gelegen?

Mijn man, wiens naam ik liever anoniem houd, is eigenaar van een afvalverwijderingsbedrijf. Hij is een echte boerenpummel en hij is ook niet echt bepaald romantisch. Ik wil gewoon een keer een gezellig avondje met hem. Gewoon samen iets doen. Vroeger kreeg ik nog wel eens een voetmassage en staken we een wierookstokje aan. Het laatste romantische ding wat hij voor mij heeft gedaan is een frikadelbroodje en een abrikozenslof mee naar huis nemen, omdat ik die zo lekker vind. Als extra cadeautje had hij een kwikbarometer gekocht voor in de tuin. Na wat gesjacher kostte deze nog maar 300 euro vertelde hij trots een beetje schraapzuchtig dus, maar zo zit hij in elkaar. Hartstikke lief natuurlijk, maar ik wil dat dingen weer worden als vroeger. Ongeveer tien jaar terug was mijn man nog een klokkenluider. Hij hield van deze baan, maar hij was toe aan iets anders. Hij is toen zijn eigen bedrijf gestart en toen heeft hij een stuk minder tijd gekregen voor onder andere mij. We wilden ongeveer tien jaar terug een gezinnetje stichten. We waren toen al niet de jongste meer, dus het moest echt rond die tijd gebeuren, wilden we nog een gezond kindje krijgen. Ik ben toen gestopt met mijn anticonceptiemiddel en we wilden ervoor gaan. Na een aantal maanden was het nog steeds niet gelukt. We begonnen de moed te verliezen en mijn man ging ’s avonds liever met een zak nachochips in bed liggen, dan proberen een kindje te krijgen. Ik denk dat het hier ook mis is gegaan met de romantiek. Mijn man ging zich steeds meer focussen op zijn opkomende bedrijf en de kinderwens verdween een beetje naar de achtergrond. Ook bij mij verdween de kinderwens een beetje. Ik kreeg in die periode net een baan op de redactiecommissie en ik schrijf iedere week een rubriek. Dit was al heel lang een droom voor mij, dus ik ben mij hier vol op gaan focussen en met succes. Ik ben nog steeds zeer gelukkig met deze baan. De laatste tijd gaan we wel steeds vaker weer wat dingen doen. Ik ben met mijn man gaan indoortennissen. We zouden meedoen met een indoortennistoernooi, maar helaas heb ik tijdens de training mijn enkelband verrekt. Hier heb ik best lang mee rondgelopen en daardoor is de zin om weer te gaan indoortennissen weggenomen. Ik voelde me in de periode dat ik thuis zat net een krijgsgevangene in een barakkenkamp in mijn eigen huis. Mijn man ging weer vol gas aan het werk en de aandacht voor mij verdween weer een beetje naar de achtergrond. Toen mijn enkel weer een beetje hersteld was, besloot ik te gaan zwemmen om weer een beetje aan te sterken. Mijn man heeft besloten mee te doen, omdat hij zelf toch ook vond dat hij de laatste tijd te weinig aandacht aan mij besteedde. Hij had een nieuwe zwembroek gekocht en we waren er klaar voor. We gingen naar het zwembad, maar opeens voelde hij zich niet goed. Hij viel opeens flauw en er was paniek. Hij heeft zelf mond-op-mondbeademing gekregen van een badmeester, omdat het echt niet goed ging. We zijn toen meteen naar de spoedeisende hulp gegaan, omdat we het niet vertrouwden. Het bleek dat hij een hartgeruis heeft. Dit komt door alle stress die hij heeft op het werk. Hij heeft dus zijn eigen bedrijf en het ging dus blijkbaar al een tijdje niet zo goed, maar dat heeft hij mij niet verteld. Dat was ook de rede dat hij minder aandacht voor mij had. Hij heeft me dus eigenlijk een beetje voor het karretje gespannen om mij te beschermen voor eventuele stress. Desalniettemin was ik hier niet heel blij mee. Ik had liever dat hij eerlijk tegen mij was. Ik ben blij dat ik nu weet wat er aan de hand is en alles komt ook weer helemaal in orde met hem en het bedrijf. Het ding kinderen is altijd nog in mijn hoofd blijven spelen. Deze week zag ik een bericht voorbijkomen over de Kinderboekenweek en het kinderboekenweekgeschenk. Ik ben inmiddels 43 dus een eigen kind zal er niet meer inzitten, maar ik verlang toch nog naar een gezinnetje. Dit brengt ons misschien nog wat dichter bij elkaar. Ik zit te denken aan iets van adoptie of iets in die richting, maar ik ben bang voor de reactie voor mijn man ik ben bang dat hij het ziet als een ongeriefelijkheid voor onze relatie. Wat nou als hij dit helemaal niet wilt en we ruzie krijgen of iets dergelijks. Noch ik noch hij weten iets van kinderen en het is dan ook een grote stap in ons leven. Ik vind het heel moeilijk hoe ik hierover moet beginnen bij hem. We zijn Joods en morgen is dus voor ons de sabbat, een rustdag binnen het geloof. De sabbat is een geschenk van God, net als een kindje, dus ik ga er morgen maar eens over beginnen denk ik. Ik hoop op het beste!

Groeten,
Catrina