Dochter schuldgevoel aangepraat
Ik ben alleenstaande moeder van een dochter van zes. Mijn dochter heeft sinds ze drie jaar is een bril en om eerlijk te zijn vond en vind ik dat best wel moeilijk om te accepteren dat ze slechte ogen heeft en dat ze voor de rest van haar leven een bril zal moeten dragen. Zelf heeft ze er over het algemeen geen problemen mee. Soms baalt ze er even van of vindt ze het stom maar meestal is het geen probleem.
Nu was ze vorige week op de BSO gevallen en was haar bril scheef geraakt. Het duurde bij de opticien vrij lang voordat de bril weer goed stond en lekker zat. Ik zat die dag niet zo goed in mijn vel en ben daar nogal uit mijn slof geschoten tegen mijn dochter en heb hele nare dingen gezegd die ik niet had mogen zeggen en die ik ook niet meen. Zo heb ik bijvoorbeeld gezegd dat het haar eigen schuld is dat ze een bril heeft, dat het stomme kloteding wel goed stond, dat ik veel liever een kind met goede ogen had gehad. Dochter helemaal in tranen, intens verdrietig. Ik nog bozer, geen idee wat me bezielde. Mijn dochter is sindsdien heel stil en teruggetrokken. Ik heb wel honderd keer sorry gezegd en dat ik het niet meende, maar ik heb haar pijn gedaan en een schuldgevoel aangepraat en ik weet niet hoe ik het goed moet maken. Als ik zeg dat ik van haar houd, zegt ze ‘nietes want ik heb een bril’. Ze schreef een briefje met ‘sorry dat ik een bril heb’ en tekent zichzelf sindsdien zonder bril. Ik heb echt iets heel erg fout gedaan en haar daarmee beschadigd. Als ik er nu op terugkijk, heb ik dat al vaker gedaan. Niet zo erg als vorige week, maar wel dat ik mijn ongenoegen/tegenzin uitte tegen haar over weer een middag vrij moeten nemen om naar het ziekenhuis te gaan of vorig jaar nadat ze aan scheelzien was geopereerd en in de nasleep daarvan nog af en toe boos was dat ik daar niet bepaald pedagogisch verantwoord op reageerde.
Hoe kan ik die bril voor mezelf tot iets neutraals maken, tot een feit dat nu eenmaal zo is en wat gewoon pech is en niet iemands schuld? Zodat ik haar niet nog vaker pijn ga doen. Want ik wil niet dat ze een hekel krijgt aan haar bril aangezien ze die nog heel haar leven nodig zal hebben.
-
Beetje overtrokken heb je het wel hè? En dat alleen voor iets volkomen normaals als een bril. Maar goed, dat is gebeurd en daar heb je wel van geleerd, dus dat hoeven we er niet nog een keer in te wrijven. Ik heb nog wel een idee voor een oplossing: koop zelf ook een bril. Met neutrale glazen of iets met een klein tintje. Zoek (met je dochter en/of vriendin die je vertouwt) een modelletje uit dat bij je past. Je hebt er best monturen tussen die niet zo gek veel kosten. Draag deze als je op stap gaat met je dochter. Zo laat je haar zien dat het dragen van een bril volkomen normaal is. Dat mama er zelf ook één heeft (waar straks mooi leesglazen in kunnen) En denk anders ook dat er nog andere mogelijkheden zijn. Ze is er nu nog te jong voor, maar over een paar jaar (ik was dertien) kan ze contactlenzen proberen of kunnen ze met laseren nog een boel verbeteren. Ik wens jou en je dochter alle goeds. -
die kan straks mooi in therapie en emdr gaan doen. wilde ook zeggen ga zelf een bril dragen, maar doe dat maar niet. en zal mij benieuwen hoe stom jij jezelf gaat vinden op oudere leeftijd, want dan heb je zelf vast ook een brilletje nodig. wat voor bril heb jij haar gegeven dat het haar in jouw ogen zo lelijk maakt dan? mag ze zelf wel kiezen toch. of hebben ze een ronde gegeven en zei jij ja en amen. er bestaan hele leuke brilletjes. zei je kindje van 6 dat jij pedagogisch onverantwoord bezig was? -
Later kan ze altijd haar ogen laseren maar persoonlijk vind ik dat geen oplossing want ze gaat nu ook andere kinderen met een bril als minderwaardig zien. Dat u zo heftig reageert is niet normaal en ga ook eens bekijken hoe dat komt dat u zo reageerde want de bril van uw dochter is niet de oorzaak van u heftig reageren. Ben je als kind gepest en dat u nu onbewust bang bent dat het met haar gebeurd omdat zij een bril draagt? Zoek de achterliggende oorzaak op en doe er wat aan anders krijgt u straks vreselijke schuldgevoelens naar je dochter toe. Wat je hebt gedaan is niet goed te praten maar je zoekt nu hulp dus blijf er niet in hangen. Persoonlijk vind ik wel dat u verplicht bent naar u dochter toe dat ze hiervoor een EDMR behandeling krijgt.Mijn kind heeft dat 3x gehad wel voor iets anders maar het helpt wel. -
Ik reageer inderdaad erg overtrokken op iets wat eigenlijk heel normaal is. Je zou zelfs kunnen zeggen dat mijn zesjarige dochter er volwassener mee omgaat dan ik. Het is niet zo dat ik mijn dochter niet meer lief of leuk vind sinds ze een bril heeft, natuurlijk niet. Ze is het allerliefste wat ik in mijn leven heb. Het zit voor mijn gevoel in het stukje acceptatie dat ze 'iets mankeert' en dat ik het 'gedoe' vind. Ze heeft ook gewoon een leuke bril die haar goed staat en ze heeft zelf mogen kiezen. Het is ook niet zo dat ze haar bril niet wil dragen (ze ziet anders ook maar weinig) of het als iets raars ziet. Haar juf op school heeft ook een bril. Zelf zie ik prima, al zal ik ooit natuurlijk wel een bril nodig hebben voor te lezen, maar dat duurt nog wel een aantal jaar (ik ben nog geen dertig). Ik zou bijvoorbeeld liever een middag vrij nemen om met haar naar de speeltuin te gaan, of de bios, of te winkelen ipv naar de oogarts te gaan. Maar voor haar geldt dat natuurlijk ook dat ze liever naar de speeltuin gaat of zelfs naar school dan naar het ziekenhuis. Het is overigens niet zo dat ik haar de hele dag loop uit te kafferen in het openbaar en thuis. Dat is echt niet zo. Het incident bij de opticien was echt een exces en daar heb ik heel veel spijt van. De mensen die daar werken hebben me ook naar huis gestuurd om even af te koelen zodat zij mijn dochter konden kalmeren en de bril weer goed passend konden krijgen. Ik schaam me ook heel erg voor wat daar gebeurde. Mijn kind heeft nooit gezegd dat ik een slechte moeder ben of dat ik niet pedagogisch verantwoord bezig ben (dat woord kent ze nog niet eens) maar het feit dat zij zich schuldig voelt omdat ze een bril heeft, maakt wel dat ik mij zo voel. Misschien wel terecht ook. En lenzen of laseren, ja daar is ze nu nog te jong voor. En dat moet ook echt haar eigen keuze zijn t.z.t. -
Ik heb de afgelopen dagen heel veel nagedacht over waar mijn gedrag en reacties naar mijn dochter toe vandaan komen. Ik ben zelf nooit gepest en mijn dochter wordt op school ook niet gepest met haar bril. Haar klasgenootjes kennen haar ook niet anders, want ze had al een bril toen ze naar school ging. Wel had ik vroeger een meisje in de klas met een hele lelijke dikke jampotbril. En het was ook een beetje een raar meisje, die werd wel gepest en ook ik heb wel eens nare dingen naar haar geroepen en haar uitgelachen (is fout, weet ik, ook zeker niet trots op). Wellicht dat in mijn hoofd onbewust de koppeling tussen een kind met bril en 'raar zijn'/gepest worden is ontstaan waardoor ik onbewust bang ben dat mijn dochter ook zo gaat worden en gepest gaat worden. Geheel onterecht overigens. Bij volwassen mensen heb ik dat overigens niet. Maar als ik een kindje zie met een bril, denk ik toch altijd 'wat jammer van die bril' terwijl het meestal hartstikke leuk staat. Zelfs bij mijn eigen kind heb ik dat na drie jaar nog steeds regelmatig. Ik heb haar ook wel eens gevraagd om voor een foto haar bril even af te zetten. Zal ik maar niet meer doen. Ook als ze met me komt knuffelen zeg ik vaak dat ze dat ding af moet zetten, ik vind het echt in de weg zitten. Maar dat ligt misschien ook wel gewoon aan mij, omdat ik het nog niet helemaal geaccepteerd heb. Ik heb me in ieder geval voorgenomen om haar bril te zien als deel van haar, iets neutraals en me er minder/niet meer aan te storen, in ieder geval om dat te proberen. Ook niet als hij stuk gaat of als we op controle moeten bij de oogarts terwijl ik liever wat anders zou doen. Ik wil ook nog graag aan haar uitleggen waarom ik reageerde zoals ik reageerde en dat dat verkeerd was maar moet nog even bedenken hoe ik dat ga doen.