Niets om voor te leven, zelfhaat en gebroken hart

Op dit moment zou het me niet uitmaken als ik dood zou neervallen.
Ik weet niet eens waar ik moet beginnen.
Ten eerste lijd ik aan BDD, een stoornis waarbij je jezelf zo afstotend ‘lelijk‘ vind dat het je heel je leven beinvloedt. Ik vind hoe ik eruit zie afgrijselijk en letterlijk elke minuut van de dag ben ik bezig met lichtinval, hoeken, aanspannen van spiergroepen in mn gezicht/lichaam, mezelf verstoppen, etc. Bovendien kan ik heel mijn huid kapot krabben en knijpen van de stress door de zelfverafschuwing. Het is zo vermoeiend. Het botst met mijn persoonlijkheid, aangezien ik een vrij zelfverzekerd persoon ben over het algemeen. Iedereen mag mij en ik ben altijd vrolijk en aardig altijd en overal.

Ten tweede lijd ik aan vrij heftige faalangst. Ik stel alles uit, ik durf niet nieuwe dingen te leren omdat ik van mezelf eis overal bovengemiddeld goed in te zijn. Alles moet naast mijn uiterlijk dus ook nog eens perfect gaan.
Hierdoor ben ik mezelf steeds meer gaan haten. Ik vond mezelf op zoveel vlakken verschrikkelijk en kon geen positief dingetje over mezelf zeggen. Ik haatte mezelf zo erg en voelde me zo eenzaam.

En toen ontmoette ik een half jaar geleden een jongen waar ik nu zo verliefd op ben. In het begin was hij de reden dat ik weer vrolijk was. Ik zag hem amper maar hij gaf me het gevoel dat ik toch wel iets van waarde had. Hij was heel speciaal en ik had het gevoel dat wat er tussen ons was ook heel speciaal was. Ik was misschien wel het gelukkigst toen ooit. Maar toen vertelde hij me dat hij geen relatie met me wilde en gewoon af en toe elkaar misschien nog zouden kunnen zien. Vanaf dat moment ging alles bergafwaarts. Niet dat ik per se een relatie wilde, maar het voelde hoe dan ook alsof ik nooit een prioriteit zou worden voor hem of iemand. Dat ik echt niet zo bijzonder was. Dat alles alleen maar lichamelijk was. Terwijl aan het begin hij heel serieus over ons sprak. Mijn hart brak dus. Ik heb zoveel gevoel. En ik probeer over hem heen te komen maar het gaat alleen maar slechter. Af en toe spreek ik nog met hem. Dat zijn de momenten van valse hoop. Ik kan hem gewoon niet loslaten omdat ik bij hem mezelf ook weer leuker begon te vinden. Alles is nu verloren. Ik denk niet dat ik ooit nog iemand zoals hij tegenkom. Ik probeer oprecht heel nuchter in het leven te staan, maar ik denk oprecht dat als ik geen liefde vind, dat ik mezelf echt het leven laat beindigen. Ik ben gewoon niet gelukkig met mezelf. Er is niets wat ik leuk vind. Ik heb geen ambities. Ik haat mijn studie, maar er is niets anders wat leuker is. Ik heb niets. Ik heb niemand waarmee ik een diepe connectie heb, terwijl ik die juist zo erg nodig heb. Ik weet dat je eerst jezelf moet fixen en niet je hulp moet halen uit iemand anders. Maar ik probeer al heel mijn leven mezelf fixen. Ik ben het leven, de eenzaamheid, de stress en de verafschuwing zo zat. Ik vind het leven zelf heel mooi maar mijn leven is gewoon zo verschrikkelijk, hoe erg ik ook mijn best doe om er iets van te maken.