hulpverlening….het leven tussen kastje en muur..

29-02-2020 10:14 2

susanna (59) 29-02-2020 10:14

mijn leven begon op zijn kop te staan toe mijn vader plotseling overleed…..
ik was net 20 jaar oud geworden en ineens had ik geen vader meer…. het was mijn maatje in alles wat ik was en had….. plotseling veranderde mijn leven…. ik kon niet meer slapen, eten, ik was alleen aan het werk en aan het sporten, maar niemand begreep dat ik niet kon rouwen…. ik had mijn vader niet meer mogen zien, dit is al 40 jaar geleden en sindsdien loop ik van hot naar her om hulp te vinden….. 6 weken nadat mijn vader er niet meer was, ging ik het bos in om me wat aan te doen… het lukte niet en ik ging weer naar huis….
mijn moeder dacht dat ik overvallen was en we gingen naar de huisarts om mijn wonden te laten verzorgen…. mijn moeder pratte nergens over en ik viel steeds meer in een diep gat… iedereen om me heen nam het leven weer op, behalve ik kon niet meer aarden, waar dan ook….
ik ging naar de huisarts om medicijnen te vragen voor mijn slapeloosheid… hij liet me opnemen, dat was nog in Duitsland, waar ik geboren ben….
al met al kwam ik hier in Nederland in 1991 met mijn dochter, die toen 8 jaar oud was… ik ging voor de 2e keer trouwen….

alles ging redelijk goed, behalve mijn slapeloosheid, mijn verdriet, alles nam ik mee, ik ben inmiddels de halve wereld rond gereisd maar kon nergens mijn rust vinden…

toen begon de reis van inmiddels 40 jaar met de hulpverlening…. pillen die me aan lieten komen, of ik was een zombie, voelde niets meer of ik was aan het afvallen omdat ik 30 kilos was aangekomen…

niemand kon me tot nu toe helpen…. ik probeer alleen maar te overleven… de hulpverlening stuurt me van het kastje naar de muur….

in 2005 heb ik hier in MIJN GEHEIM gestaan met mijn verhaal…. ik hoopte, een lotgenotengroep, of huiskamergroep van de grond te krijgen, wat me helaas niet gelukt is… Mijn diagnose heet MANISCH DEPRESSIEF…. BIPOLAIRE STOORNIS… daar moet ik het maar mee doen….

zijn er mensen, die hetzelfde mee gemaakt hebben…. ook heen en weer worden gestuurd en nog niet begrepen worden?? graag reacties…. dank U allemaal wel voor het lezen van mijn verhaal…. het doet goed om het alleen maar van me af te schrijven…. Susanna

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

  • Mini 01-03-2020 09:25
    Hallo Susanna, Vind je het nog niet genoeg dat je de helft van je leven hebt verspild aan het verdriet voor je vader? Begrijp me niet verkeerd, je verlies is vast heel groot voor je geweest, maar dan 40 jaar ermee rondhangen?? Of je nu nog gaat rouwen of niet hij komt niet meer terug heel simpel. Zoek een doel in je leven investeer daarin bv familie, werk, hobby’s, goede doelen. Je kan je op heel veel manieren nuttig voelen, maar alleen als jij dat wilt. Ipv lotgenotengroep willen starten om er nog 40 jaar in te blijven hangen. Wordt wakker Susanna, wat we zelf nog te leven hebben wordt elke dag alleen maar 1 dag minder.
  • Karin 02-03-2020 23:03
    https://www.ypsilon.org/psychotische-stoornissen Hier alvast een adresje waar je dochter terechtkan met vragen en voor steun. Ik vermoedt dat je ziekte is getriggerd door het overlijden van je vader en hem enorm mist omdat je hem juist toen je ziek bleek te zijn hard nodig had. Hoe ging het met je dochter? Zoek hulp bij een lotgenotengroep voor mensen die bi-polair zijn, of schizofreen of beiden, die zijn er wel. Bij Ypsilon kunnen ze jou vast ook verder op weg helpen zodat je kan praten met mensen die weten hoe moeilijk het leven voor je is. Heel veel sterkte en bedenk dat je echt de enige niet bent en je een ziekte hebt die helaas niet te genezen is, zo kan het voelen alsof je van het kastje naar de muur wordt gestuurd maar ik denk dat men keer op keer geprobeerd heeft het jou zo prettig mogelijk te maken en dat niet erg wil lukken helaas. Hopelijk ga je snel steun krijgen en begrip van mensen die weten wat je doormaakt!