Voel me zo ontzettend naar

Mijn verhaal.

Mijn jeugd was als ik er aan terug denk vrij wel goed. Ik heb op speciaal onderwijs gezetten omdat ze toen nog niet wiste wat ik had, mijn moeder had veel tal aangekaart dat ik wellicht dislextie kon hebben maar hier wilde ze me niet op laten testen een maal naar voortgezet onderwijs wilde ze me laten testen omdat ik voor het speciaal voortgezet onderwijs te goed was. Daar kwam het verlossende woord dislextie. Het nieuwe schooljaar kon ik naar gewoon vmbo kader weer werd ik weg getrokken bij mijn vriendinnen maar kon naar gewone school waar een echte diploma kan halen, ik was de oudste van de klas daar begon alles naar de 1e week tot aan het halen van mijn diploma al door gepest, geen vrienden. De school deed daar niks aan. En thuis kreeg maar te horen ze zijn jaloers op je sta er boven dat heb ik ook altijd gedaan. Het was van kwetsende scheld worden tot eten weg gooien tijdens gym kleren in de prullenbak tot leeglopen van mijn banden van fiets later scooter tot schade toe brengen aan mijn scooter. Ik hoorde er gewoon niet bij.

Na die vervelende 4 jaar wilde ik dus ook niet veder meer met een mbo. Ik ben gaan werken dit werk doe nu nog steeds maar zou graag wat anders willen maar zit gevangen in me werk overal waar op reageer krijg je terug u heefr geen mbo.

Na de 4 school jaren kreeg ik mijn 1e vriendje ik stopte uiteindelijk met paartrijden stappen leek mij leuker en dan hoorde ik er bij. In jaar dat ik samen was kom er achter dat hij helemaal niet zo lief is maar ik durfde niet ik werd bedreigd van trap gegooid ik was bang uit eindelijk wis ik los te komen van hem. Hij was ook al lange tijd niet meer welkom bij mijn ouders. Zo blijven we aantobben na tijd kreeg ik weer een vriend hele lieve jonge maar deze vertelde mij na maand of 3 sorry ik wil je niet meer ik was in verdriet. Waarom ik snap niet. Ik heb nooit lange relatie. Tot die tijd was 2 jaar langs. Hoen leerde ik de vader van mij 1 kind kennen. Ik raakte snel ingepland zwanger hebben het op dat moment nog heel goed samen. We praten er veel over of we het zouden houden uit eindelijk besloten het te houden. 2 weken voor de bevalling heeft hij me het ziekenhuis ingetrapt en geslagen. Ik was kapot van verdriet ik zag allemaal niet meer zitten ik wilde niet meer bedacht mogelijkheden tot zelf moord uit eindelijk niet gedaan ik moest voor 1 mensje in leven blijven tot hij geboren werd. Ook heb al aantal keren bij psygoloog gelopen maar dit veranderde niks. Kleine kondigde zich 2 weken voor datum aan toen sloeg mijn gedachten helemaal om. Ik was trots verliefd. Ik begon te genieten. Uiteindelijk na weer wat mensen vertrouwen opgedaan te hebben zoon anderhalf jaar later kwam ik een bekende tegen ik kon hem al 15 jaar. Voor de buitenwereld zo als ik hem kon de ideale partner. Na maanden samen trok ik bij hem in. Dat ging leuk er waren wel wat dingen waar daar kwamen we wel uit. Toen kwam zijn kinderwens te spreken ik kapte het af want ik wilde het niet meer zo als ik mee gemaakt had. Maar na vele gespreken haalde hij me over. 1e keer had een miskraam hij was toen een week weg. Ik vertelde het aan aan de telefoon want ik moest naar ziekenhuis hij ging niet mee zou wel los lopen savonds belde ik hem op dat echt niet goed was hij kwam er niet voor terug. Zat ik alleen met me verdriet. We hadden onderhand ook al koop contract samen op een woning. Ik werd zwanger deze keer ging goed. Hij is altijd op tijd thuis we hadden afgesproken dat hij mijn zoon op zou haen bij mijn ouders. Alleen de donderdag niet omdat hij dan sport en me zoon met me moeder mee gaat naar mijn opa en oma. Maar ver volgens geen ene dag op halen en dan puur om te zieken de donderdag. Toen bij zijn moeder aan tafel we moeten zorgen dat je zoon niet meer bij je moeder komt wij nemen met de familie wel de opvang over. Waarom zou ik hem weg halen Hij zit daar goed. Hij zag me steeds minder staan alles wat aangaf krijg ik terug pak spiegel stel je niet aan licht aan jou er was nooit iets wat aan hem lag. Hij is perfect. Op dag moest ik voor opleiding mijn zoon zou naar me ouders want hij moest ook nog leren en ik kreeg altijd verwijt dat ik hem die ruimte nooit gaf. De wekker ging uiteindelijk klaar voor om te gaan, gaat die voor de deur staan ik moest eerst mijn zoon halen die horde bij hem. Ik hem verteld kan jij leren vanavond zijn we weer met ze alle. Dit was niet goed. Ik kom thuis hij had 1 fles wijn al leeg ik weten gemaakt me zoon was vervelend die waarschuwde ik dat die dan naar bed moest. Nou van meneer hoefde dat niet hij moest naar hem luisteren want was zijn huis.
Ik hem op bed gelegd en zelf naar bed gegaan. Om de klok van 23 a 24 uur na 2 flessen wijn loopt hij de kamer van mijn zoon in en begin te schreeuwen boven het bed kind helemaal over stuur. Dag laten heb de belangrijkste dingen gepakt en ben gegaan. Heb hem gezegd als hij normaal doe ik terug zou komen. Al gauw kreeg allemaal berichten. Maar probeerde het cool te houden. Uit eindelijk ben naar hem toe gegaan ze sloten in huis waren al vervangen voor nieuwe. Eenmaal binnen viel er niet te praten hij scheeuwde als we huis hebben kan jij alle kosten dragen ik stop met werken en zo nog wel wat van die uitspraken. Ik heb alles op alles gezet huis op mijn naam te krijgen. Ook wilde ik de kleine weg laten halen maar dat ging niet meer. Toen werd erger de wereld is beter af zonder mij en dat niet 1 keer maar vele malen. Alles lag aan mij ik ben niet aardig, ik ben moeilijk, hoe kan van zo jonge houden op dag kwam die hij zou alles betere ik heb voor gesteld therapie te gaan Hij is 2 keer geweest geen af spraak na gekomen.waarom woor ik als strond behandeld? Waarom wordt mij dit aan gedaan. Ik ziet nu helemaal niet meer zitten ik zit er door heen ik wil niet meer maar mijn 2 kids. Ik ben op. Bij psygoloog kom niet veder elke dag huil ik ik weet niet meer.

Is dan niemand die oprecht van mij houd ben ik voor alleen leuk als speeltje en veder lucht. Ik weet niet meer ik wil niet meer zo. Ik wil zo graag man die oprecht van mij houd die er voor mij is mij steunt. Maar die bestaan volgen mij niet meer.
Ik wil zo geen leven meer. Al die pijn al verdriet.