Zoontje

Hallo allemaal,
Ik ben moeder van mijn lieve twee jarige zoontje. Als we thuis zijn gaat alles goed. Ik denk dat hij in de buitenwereld over prikkelt raakt. Als we naar de supermarkt gaan, blijft hij van begin tot eind schreeuwen. Het is niet huilen maar echt schreeuwen. Mensen kijken mij aan. Soms zeg ik zelf dat ik ook niet weet wat ik nog kan doen. Ik geef hem dan iets te eten, maar dit gooit hij op de grond. Ik heb een buggy gekocht zodat hij naar mij kan kijken, ook dat helpt niets. Als we naar een vriendin gaan bijvoorbeeld doet mijn zoontje het zelfde. Het is oorverdovend. Ik ben naar verschillende specialisten geweest en zij noemen het een fase en dat het te vroeg is om een diagnose vast te stellen. Zij geven wel tips mee, maar die werken tot heden niet. Ik vind het heel erg omdat elk uitstapje belemmerd wordt hierdoor. Het is gewoon niet leuk om buitenshuis iets te ondernemen. Als mensen over de vloer komen en hij ziet hen begint hij kei hard te krijsen/schreeuwen. Ik vind het ook heel erg zielig voor mijn zoontje, hij weet duidelijk niet wat hij met de situatie moet en schreeuwt uit onmacht. Ik voel mijzelf ook een mislukte moeder. Ik schaam mij, voor mijn slechte opvoed vaardigheden. Gelukkig heeft mijn man nu een bepaald soort therapie gevonden en die is er om ouders dingen aan te leren. Natuurlijk gaan we die volgen. Ik ben alleen steeds bang, dat mijn zoontje iets heeft en dat we het probleem nu op de foute manier aanpakken. Maar elke leerweg is mooi meegenomen natuurlijk.

De laatste tijd heb ik weinig mensen gezien en kom ik nauwelijks uit mijn huis, omdat zelfs vriendinnen zeggen dat mijn zoontje niet mee kan. Hun kleintje ligt dan te slapen bijvoorbeeld en mijn zoontje zou hem/haar wakker maken. Ik merk dat ik helemaal op ben, terwijl ik juist weinig onderneem maar ik denk de hele dag na. Hopelijk slaagt de therapie en heeft mijn zoontje er iets aan.
Hij is zo lief, knap en maakt grote stappen qua ontwikkeling. Ik wil het zo graag aan zijn opa en oma laten zien.