En weg zijn mijn borsten

Begin het jaar van 2015, voelde m’n borst warm aan, was ook rood en deed behoorlijk zeer.
Sochtends gauw de dokter gebeld en kon gelukkig dezelfde middag terecht.
Aiii, een flinke borst ontsteking. Ik kreeg gelukkig een goede anti-biotica kuur, en het moest met een paar dagen weg trekken.
Helaas sloegen de medicijnen niet aan, 7 dagen later terug naar de dokter, de borstontsteking was een groot abces geworden en ik moest snel geopereerd worden. Een borstsparende operatie noemen ze dat. Abces weggehaald, en het leek even goed te gaan. In mei 2015, begon er een flinke zwelling te groeien, maar mijn huidige arts, vond dat ik het er maar mee moest doen, want het was tenslotte geen ‘kanker’ zoals hun zeiden. Dagen laten , ernstig gezwollen borst, schouder en arm pijn. Savonds naar de spoedeisende hulp gereden, want telefonisch zeiden ze dat ik een paracetamol moest innemen en het weekend maar moest afwachten. Toch, die avond in het ziekenhuis, was een arts die m’n arm en schouder aanraakte, en het abces was schijnbaar zo heftig, dat heel m’n borst open scheurde! Ook toen met spoed geopereerd, toen ik wakker werd , zat er een stuk afgeknipte rubberen handschoen letterlijk door m’n borst heen geregen. Hij ging er links in, en kwam er rechts uit. Vreemde situatie, 2 grote open wonden, wat ik 3 maal per dag met een injectie moest doorspuiten. Volgens hun gewoon een hele normale handschoen drain.
Second opinion laten doen , in een gespecialiseerd zieke huis, omdat geen enkele arts me kon vertellen, wat er maar telkens in mijn borst groeide. Maar ook dat ziekenhuis gaf de moed op, sorry mevrouw de W. , u heeft waarschijnlijk een zeldzame ziekte waar we niks van af weten. Wij kunnen u bij deze niet verder helpen. Daar sta je dan, 20 jaar oud, 1 misvormde borst door die verschrikkelijke operaties, doodziek, nog maar 48 kilo en totaal futloos. En wel zorgend voor 2 kleine kindjes.
Op naar het volgende ziekenhuis, die mij na heel veel puncties en echos, en na 14 operaties, nog steeds niet konden vertellen wat het was. De conclusie was uiteindelijk; sorry mevrouw maar we moeten helaas uw borst amputeren. Wat was dat vreselijk, ondertussen 21 jaar, borst amputatie gehad, dat vreselijke proces met de expander om je huid te rekken zodat er een nieuwe borst gemaakt kon worden. Zo groot en emotioneel proces. Maar goed, we hebben het doorstaan, ik ben keihard en ga altijd door! 3 maanden later werd mijn ‘gezonde borst gelift, zodat ze wel redelijk gelijk waren. Ook doorstaan, 6 maanden daarna, begon de hele ellende opnieuw, de zeldzame chronische zieke wat in m’n linker borst zat, was er rechts ook ineens, en nee , het was geen kanker, maar wel een monstertje wat mij langzaam van binnen op vrat. We zijn sterk gebleven, zijn rechtop blijven staan, nooit heb iemand mij klein gekregen, door het nakijken als ik in bikini liep, door het stiekem kijken in de sportschool , terwijl ik me om kleedde. We zijn der nog ik bleef sterk. Ik heb 2 prothese borsten, en ernstig grote littekens erop en eronder.
We blijven sterk. Tot 1 oktober , dit jaar. Eindelijk de beslissing genomen, om mijn tepels te laten tatoeëren in 3D. Ik keek er naar uit en was zenuwachtig. Spannend want ik kon mezelf niet meer inbeelden met tepels. Maar tijdens het tatoeëren, stortte we in, ik heb mijn man. Wat was dat een mooie afsluiter, van de verschrikkelijke jaren die wij meegemaakt hebben, van alle ziekenhuis bezoeken, en van alle operaties die wij hebben moeten meemaken. Want bij elke afspraak, operatie of wat dan ook, hij was daar, mijn man, die mij altijd is blijven steunen, en mooi vond, zelf zo der borsten, zelf zonder tepels. Hij die mij nam, zoals het was. Ik ben nu 27, moeder van 3 kinderen, en ik kijk nu trots in de spiegel! Want wat waren wij sterk! En wat ben ik mooi! Nep of echt, met of zonder, ik heb altijd in mezelf geloofd. Hulde aan de vrouw.
Liefss Sanne